foto Henk-Jan Winkeldermaat van Punkmedia
Mijn energie is onuitputtelijk. Ik kan makkelijk twee elftallen aan met één arm op mijn rug gebonden.
Je vraagt me; "Hoezo?" Ik moet iets bekennen; ik ben niet normaal. Ik durf zonder na te denken. Meestal is dat een voordeel. Mijn dromerigheid maakt belangrijke dingen nietig. Ik denk als een kerel en maak grote stappen. Bedrijf groeit, huis en haard zijn solide. Eén brok hyperblijheid, op het irritante af. Ik slinger van piek naar piek. Heel soms stap ik mis... Dan val ik te pletter in het grote grijs. Duurt meestal niet lang. Ik vergeet snel.
De laatste maanden was het anders dan anders. Confrontatie met vergankelijkheid. Oma dood, zelf gekwakkel en een nest met kuikentjes die proefvliegen. Mega-Energielekkage. Het grijs bekroop me. Durf maakte plaats voor logisch redeneren. Fataal! Mijn favoriete levensstijl gooide ik weg -> amper slaap, doorknallen en uren aan de zwier werd veel lezen, regelmaat, weinig socialmedia en keurig op tijd onder de wol.
Hielp dat? Kweetniet. Was het prettig? Toaal niet!
Daarom verwelkom ik vanaf nu weer wallen, de kleine uurtjes, mijn blog en te lang werken. Saaiheid en regelmaat is voor later. Blij om weer thuis te zijn. Ben jij er ook?
Lees en luister hier het interview van goeroe @Punkmedia met mij over de shit.
