Een zomerflirt bracht me twee achtereenvolgende jaren naar Italie rond de kerst.
Toscane om precies te zijn. We verbleven heel keurig in het huis van een vriendin en vulden de dagen met lachen, urenlange ritten door het mistige landschap en veel eten bij de ouders van de 'vriendenclub'.
Flarden herinneringen komen bij me naar boven. Een trotse vader die zijn italiaanse uniform ( met helm) laat zien uit WO II, de jeep van de flirt die klem zit tussen de automatische hekken van zijn huis en mijn lieve vriendin die ons door de mist naar huis bracht, zittend op een plastic zak omdat haar autostoel was natgeplast. Ik begreep de wereld daar niet zo. Veel kale robuuste keukeninterieurs, uiterlijke schijn en haantjesgedrag.
Het contact verwaterde.De wereld was toen zoveel groter zonder pc en email en in de winter ziet alles er toch wat minder spannend uit. Nog eenmaal kwam de vriendin onze kant op. Ze was een week voor haar bruiloft naar ons gevlucht. Toch woog het familieoordeel zwaarder, en reisde ze net op tijd terug naar het altaar.
Een dochter, veel blauwe plekken en een gebroken arm later werd het huwelijk toch ontbonden.
Ik leerde dat ik Hollandser was dan ik me destijds voelde, dat ik de gordijnen voor het raam moest sluiten bij het verkleden en dat Italianen met horloges aan de rechterpols erg gecharmeerd zijn van Der Fuhrer.
