Ik zie het leven vaak als een show van Willem Ruis.
Voor me een lange rij glimmende deuren. Op slot of niet?
De spanning stijgt. Het publiek houdt de adem in. Voor de televisie stopt een familie met kauwen.
Laat ik hebberigheid, angst of het publiek m'n keuze bepalen? Ik probeer hard na te denken terwijl de stem van de blonde presentator mij in verwarring brengt. "Weet je zeker dat dit je keuze is?"
Een trillende hand zweeft richting de deurknop. Nog even en ik weet of de deur alleen maar een beetje klemt of dat ik gewoon verkeerd heb gekozen.
