Bijna twee jaar lang heb ik 007 gespeeld.
In de ogen van de medewerkers was ik een aardige gast met baby, maar in werkelijkheid was ik een meedogenloze NSB-er ( quote Edward).
Gelijk na aankomst in het hotel ging ik de punten van het lijstje af; Badge ?, Vriendelijk genoeg? Vraagt ze de juiste dingen? Hebben ze zin in het werk? Staan er pinda's op de bar?
Met baby, maxi-cosi en vele tassen sjokte ik dan door een ,doorgaans, muffe gang naar een kleine hotelkamer, formaat caviahok. Dan starte het speurwerk...een haar op de toiletbril maakte me heel blij. Of nog mooier: een harde zweetsok onder het bed.
's Avonds was het meestal een hele toer voor de drie aanwezige personeelsleden om receptie, bediening en keuken te draaien. Maar twintigers kunnen vaak meer aan,dan een iemand aan de verkeerde kant van de dertiger jaren.
Het ontbijt was een feest. Zijn de eitjes goed? Hoe ver kan de baby een croissant gooien en tenslotte: klopt de factuur.
Een zware taak.
