Ik ben niet makkelijk.
Niet voor mijzelf en niet voor mijn omgeving. Ik leef van piek naar piek. Heel soms is er een dal. Meestal in de winter en dan mok ik over verhuizen, slagbomen, teveel stilte, teveel rust.
Nu schijnt de zon en gaat het leven in een moordend tempo. Nieuwe plannen, nieuwe mensen, nieuwe uitdagingen. Ik ben zielsgelukkig.
Op uitnodiging van de keukenhof mocht ik vandaag een schilderij kliederen.
Mijn moeder nam ik mee. We bleken decor voor een televisie opname. Een bijzondere dag. Zo vaak heb ik mijn moeder niet helemaal voor mijzelf alleen. Ons eerste gesprek samen in 15 jaar. ( zonder ruis van buitenaf). Bij het ophalen van de kinderen vroeg de juf of ik op mijn moeder leek. Ze schudde heftig van nee. Ik weet zeker dat het wel zo is.
De dames van the church of god waren zo aardig om mijn moeders creatie te tonen. Die van mij was ingegeven door een combinatie van hemelse inspiratie en , verdomd, een vleugje M. Bastin. Misschien zaterdag te zien om 11.00 uur bij mens Mens.
