Ken je Kevin Kelly?

Anna-Maria
op dinsdag 28 november 2017 om 20:45 uur

 

Vandaag was ik geen held maar een bitch.

Geen file en geen werk in de avond. Kwart voor zes vloog de poes weg van mijn keukenblad en sleepte ik twee tassen vol vitaminen en goed moed richting de gootsteen. Brrr, al dagen is mijn gootsteen een wilde danspartij vol fruitvliegjes. Ik weet zeker dat er brokken fruit halverwege vast zitten in de afvoer. Daarom is mijn keuken een festivalplek op mini niveau.

Het gele gevaar.
De oplossing zat onderin tas één. Ik zocht de gele plastic fles en kneep het veiligheidslot open. Het straaltje bleek sijpelde vrolijk de afvoer in. Dood, einde, weg. Familie fruitvlieg danst nooit meer. Super effectief Stilte in mijn keuken.

Droef
Een droef gevoel bekroop mij. Moest gelijk denken aan een oude aflevering van het programma Tegenlicht (VPRO). Twee visionairs aan het woord die voorspellen hoe de aarde eruit ziet over 20 jaar. Wat denk je?  Een walhalla of een kopie van mijn gootsteen?

Kijk maar. De aflevering hieronder is geniaal. Het gaat over mensen, goden en technologie. Masterbreinen Harari en Kelly zijn vol aan het woord. Ik geniet hier zo van. Prachtige gedachten van twee slimme gasten. Volgens Harari gaan we eraan door een nucleaire of ecologische ramp óf er gaat drastisch iets veranderen op menselijk gebied.

Algoritme goden
De koningen van het algoritme worden opperbaas op aarde en de minderen zijn wij en onze vrienden, namelijk de half menselijke robots. Ik weet het... dit zijn geen mooie zinnen om je te lokken naar een prachtige stuk Tegenlicht  van 40 minuten.

Kijk toch maar!

Neem de tijd voor inzichten die je nodig hebt in de toekomst. Gamification kwam ook bod. Het internet wordt steeds meer een plek waar je intenser leeft en blijer bent dan in het werkelijke leven. Ja dat is wat het Web wil. In de toekomst geef je jezelf over aan de technologie en speelt het spel. Waarom?  Beloning wacht op je... wat heb je nodig? Sociale verbondenheid of de kick van een volgend level. Alles kan. 

Religie is de oergame.
Volgens Hariri spelen we dat spel al jaren. Je leeft volgens bepaalde bedachte regels en als beloning mag je naar de hemel. Geniet van de coole man met baard. Hij is Kevin Kelly. Mijn lievelingsschrijver.  Hij schreef  het boek "De wil van technologie." Nog steeds bij mij op nummer 1.

Zijn boek in een notendop: Technologie is niet te stoppen, dingen ontstaan en worden uitgevonden omdat het tijd is. We voeden het web met emoties waardoor het web uiteindelijk ook gaat denken en voelen. Onzin?  Kan. 

 

 

--------------

Bij de aankondiging van deze VPRO aflevering staat:
Niemand weet hoe onze wereld er over 25 jaar uitziet. Misschien wordt ons werk overgenomen door autonome robots en worden wij daarmee de slaven van de door onszelf gecreëerde technologie. De grote vragen over de toekomst van de mens en zijn verhouding tot technologie leggen we voor aan twee belangrijke denkers van dit moment: Kevin Kelly en Yuval Noah Harari.

update 19.50 uur... ik zag gelukkig net een fruitvlieg fladderen. in de woonkamer. Uiteindelijk komt alles goed. Overlevers zijn er altijd.

Kevin Kelly is schrijver van invloedrijke werken als What Technology Wants en The Inevitable. Kelly schetst de onvermijdelijkheid van technologie en ziet technologie zelfs als een autonoom evolutionair systeem. Kunstmatige intelligentie wordt gemeengoed voor iedereen en zal ons helpen lastige vraagstukken te analyseren en uitdagen om na te denken over wie we zijn. Kelly is ervan overtuigd dat we door de technologie al goden zijn en dat ook robots in hun eigen goden zullen geloven.

Yuval Noah Harari is schrijver van boeken over de geschiedenis van de mensheid Sapiens en Homo Deus. Harari schetst de geschiedenis van morgen en analyseert de wijze waarop we onze eigen illusies creëren; illusoire instituten zoals religie, staten en geld. We geloven in goden omdat we ze zelf willen zijn. Harari ziet een maatschappij met ongelijkheden ontstaan waarin sommige mensen zichzelf kunnen upgraden tot goden en anderen kwetsbaar en sterfelijk zullen blijven.

De strijd tegen middelmatigheid.

Anna-Maria
op maandag 05 juni 2017 om 17:06 uur

 

Franklin omstreeks 1785. Portret door Joseph Duplessis

Tuurlijk snap ik het wel.

Snoeien is groeien.

Vorige week was ik TWEE keer in Frankrijk. Toe maar!

Eerst voor de verjaardag van mijn schoonzus Bea. Ze werd 50 en we gingen allemaal terug naar haar jeugd. Er volgde een totale onderdompeling in het Franse bestaan. Ik proefde het echte leven van het plaatsje Angers.

Wat viel mij op? Natuurlijk de historie maar ook de absolute traagheid en het contact zonder afleiding. met afleiding bedoel ik internet en het mobieltje staren. Een feest in Angers is van 12 uur in de middag tot 12 uur in de nacht met nul mobieltjes en veel gebabbel en heel veel kauwen. Ik herhaal het nog maar een keer: Weinig mobiel staren. Zelfs bijna niets!


50 uur reis
Ma het feest in Angers had ik later die week mijn traditie met Blonde God. Elk jaar gaan we 50 uur op stap naar het zuiden van Frankrijk. Vijtig uur! Dat is inclusief reistijd en slaaptijd. Het werkt echt! Die 50 uur voelen zo als twee weken weg. Net lang genoeg.

Ik zie in die paar uur zoveel smaak, stijl om mij heen. Heel inspirerend. En alweer die hyperfocus. Mobieltjes nul. Lopen ze achter of juist voor? Mijn idee: de wereld daar is vol kleur en de zon is te fel om op je mobiel te staren. De face down-generation is daar gewoon bijna niet nodig.

Goede voornemens
Na die 50 uur kom ik altijd terug met een lijst goede voornemens. Dit jaar was deze lijst heel kort. Het lijkt wel alsof ik mijzelf extra wil beschermen. De uitkomst van drie dagen risotto eten op het strand was maar één zin: De strijd tegen middelmatigheid.

Strijd
Middelmatigheid is soms goed. Het heeft regelmaat, het gaat voorwaarts en heeft geen diepte of hoogtepunt. Het is o zo verleidelijk voor de luiaard en de niet-durfmens om voor de makkelijke weg te gaan. Met middelmatigheid kun je bochten afsnijden, je voet van het gaspedaal halen en kiezen voor goed genoeg.. Dat ga ik niet toelaten.

Dat gaat mij nooit gebeuren!

Mijn held hierin is Benjamin Franklin. Hou van zijn bijzondere levensloop. Hij rekte voortdurend zijn eigen kunnen op. Eén van zijn de methodes was een streng levensregime met een eigen ritme. Zo zag zijn dag eruit.

achtergrond Benjamin
Benjamin Franklin geboren op 17 januari 1706 speelde een ontzettend grote rol bij de onafhankelijkheid van Amerika en de totstandkoming van de Verenigde Staten.

Hij was hij een begaafd schrijver, wetenschapper, uitvinder, boekdrukker, postbeambte, moralist, staatsman en maatschappelijke activist. Hij vond onder andere de bliksemafleider, de leesbril en de glasharmonica uit.

Een duizendpoot moet wel efficiënt omgaan met zijn tijd. In zijn autobiografie staat een overzicht van zijn persoonlijke dagplanning. Wat blijkt? Hij was een 9-to-5 man, hij nam de nodige tijd voor zijn lunch (2 uur),  nam ’s avonds de nodige tijd om zaken op orde te zetten en hield trouw vast aan een nachtrust van 7 uur.

 

Daar komt zijn dag:

  1. Groet de dag: Bij de start van elke dag vraag Franklin zich af welke goede dingen hij die dag zal doen. Kortom, hij staat bewust even stil bij de zaken die hij tijdens de dag zal aanpakken. Met veel enthousiasme en ‘goesting’ ging hij zijn dag tegemoet. Dit is een goede manier om de dag je eigen te maken, in plaats van hem zomaar te ondergaan. Pluk de dag!
     
  2. Neem een lange lunch: Elke middag trok Franklin twee uur uit voor zijn lunch en ‘me-time‘. In de meeste jobs tegenwoordig is dit een halfuurtje, een uur maximum. En dat is vaak vrij krap. Doordat Franklin elke middag bewust een lange break nam, had hij minder stress om binnen een erg strakke tijd te lunchen en eventueel persoonlijke dingen af te werken. Zijn lunch was trouwens écht vrije tijd. Een moment in het midden van de dag om even tot rust te komen en de gedachten te verzetten. Een moment om even op krachten te komen voor de rest van de dag.
     
  3. Laat het werk op het werk: Op het einde van elk werkdag zette Franklin ‘de dingen op zijn plaats’ vooraleer hij de tijd nam om te ontspannen, om naar muziek te luisteren of met anderen te converseren. Je kan letterlijk dingen op zijn plaats zetten. Maar je kan ‘putting things in their places‘ ook in figuurlijke zin benaderen. De stress en de zorgen van de dag een plaats geven en opzij leggen voor morgen.  Hoe dan ook, door dingen (letterlijk of figuurlijk) op zijn plaats te zetten benadrukt hij het einde van de werkdag.
     
  4. Neem afscheid van de dag: Net voor Franklin ging slapen stond hij volgens zijn planning nog even stil bij zijn dag. Net zoals hij enthousiast de dag tegemoet komt, staat hij even stil bij successen en uitdagingen van de dag. Ook op die manier ‘plukte’ hij de dag.
     
  5. Het belang van slaap! Een consistente nachtrust is essentieel om energiek en gezond te blijven, en dat besefte Franklin maar al te goed. Daarom hield hij trouw vast aan een nachtrust van 7 uur, élke nacht opnieuw. (veel adolescenten en volwassenen slapen tegenwoordig véél te weinig.) Doordat Franklin zijn nachtrust plichtbewust een plek gaf in de planning, werd het ook veel moeilijker om zomaar uit te stellen.

Wat leer ik hiervan?  Focus zorgt voor scherpte en helderheid.

Wat wil ik? Wat moet ik snoeien? Even een hele dag over dromen.

 

 

Als je schildpadje wat peper moet hebben. Dan geef je dat betweterige kreng gewoon peper!

Anna-Maria
op zondag 21 mei 2017 om 23:47 uur

 

Nu ben ik blij maar dagen was ik boos.

Niet een beetje boos. Heel, héél erg boos.

Helpt boos zijn? Tuurlijk niet. Dat helpt geen moer. Daar gaat mijn schildklier heus niet sneller van lopen. Want er is dus echt iets mis.

Ik voel mij al tijden niet echt mijzelf. Hoe voelde dat?

Nou zo voelde dat:

of zo

Achteraf was het zo duidelijk: Steeds slechter zien, dover, dikke hals, minder energie, huid en haar fletser. Ontsteking op ontsteking. Antibiotica waren mijn vriendjes.

Ik dacht dat 'der Untergang' gaande was...'The Big Change' op zijn Engelands. In het Nederlands klinkt dat weer een stuk calvinisterischer: De overgang. Bléééééééh! Ik ben pas 23! *

Was dat maar waar verdomme! Bloedonderzoek gaf de uitslag: Mijn schildklier is trager dan hij hoort te zijn. Klein kliertje, grote gevolgen.

Eerste stap: de rest van mijn leven hormoonpillen op zak die ik op een vaste tijd moet innemen. Zo hoop ik mijn 'schildpadje' wat peper te geven. En gezonder leven.

Ik was dagen zo boos omdat het moet. Nu al een dag blij omdat het kan.

 Over zes weken hoop ik dat schildpadje een duw heeft gekregen in de goede richting. Je hebt er niets gemerkt zeg je? Tsss, dat komt omdat ik altijd een tikkie hoger in mijn energie zit dan de gemiddelde mens. Geloof mij: Mijn gesnurk 's middags in tram 5 was voor niemand leuk ;-)

Nu is de omslag!

Elke dag gezond eten, zeker één uur fietsen en heel veel haring. En die pillen dus. De balans zoeken

Ben ik anders? Mensen die mij voor het eerst meemaken merken er weinig van. Wervelwind. Het was gisteren fijn samenwerken Selfhelphipster! Tot gauw!

pssst veel mensen hebben geen idee wat zo'n stomme schildklier/ schuldklier/ schildpadje een verschil kan maken.

Klik hier voor meer info en laat je snel testen als je onraad voelt! Zonde om door te sukkelen. Go, go, go!

zie ook de site van Inge van Haselen over traag werkende schildklier

* ok ok 48 jaar

 

En het hart bonkt hijgend hard. Bram is de bom. Mijn Bram top drie.

Anna-Maria
op vrijdag 21 april 2017 om 22:26 uur

 

Gedreven, slim, fanatiek. Bram Vermeulen is een man naar mijn hart.

De man die wantrouwde waar hij goed in was. En hij kon veel. Sportief en creatief. Het water gaat verder...dank voor je kiezel Bram!

Drie presentjes voor jou dit weekend...

  • Een doodgewone jongen omdat afspraken met jezelf soms hele goede afspraken zijn. Anders is het leven maar saai.
  • De wedstrijd omdat de enige strijd altijd tegen jezelf is. Niets hoeft maar niets is ook maar niets.
  • De steen is het ultieme requiem. De stroom van het leven stopt niet. Het enige wat je kan doen is de stroom tijdens je leven proberen om te buigen. Gewoon door vol te houden en je stinkende best te doen. Goed te doen, niet slecht. Uiteindelijk wint de stroom toch.

Maak jij het verschil? Lever jij het bewijs van je bestaan?

Ik heb een steen verlegd,
in een rivier op aarde.
Het water gaat er anders dan voorheen.
De stroom van een rivier, hou je niet tegen
het water vindt er altijd een weg omheen.
Misschien eens gevuld, door sneeuw en regen,
neemt de rivier m'n kiezel met zich mee.
Om hem, dan glad, en rond gesleten,
te laten rusten in de luwte van de zee.

Ik heb een steen verlegd,
in een rivier op aarde.
Nu weet ik dat ik nooit zal zijn vergeten.
Ik leverde bewijs van mijn bestaan.
Omdat, door het verleggen van die ene steen,
de stroom nooit meer dezelfde weg zal gaan.

Ik heb een steen verlegd,
in een rivier op aarde.
Nu weet ik dat ik nooit zal zijn vergeten.
Ik leverde bewijs van mijn bestaan.
Omdat, door het verleggen van die ene steen,
de stroom nooit meer dezelfde weg zal gaan.

Hoe goed ken jij jezelf?

Anna-Maria
op dinsdag 18 april 2017 om 01:16 uur

 

 

Wie ben jij?

Nieuwe mensen die starten bij Puur* krijgen van mij een introductie van één tot vier dagen. In die tijd komen ze veel over zichzelf te weten én ik snap hun ook beter. Pas na drie maanden weet ik pas echt hoe iemand is. Dan is de energie van de start geen pure adrenaline meer. Dan kom ik erachter of iemand een vechter of een vluchter is. De makeup zit niet altijd meer volledig strak en de kleren worden wat minder netjes. Langzaam gaat het masker van de start af en het echte gezicht komt tevoorschijn.

Bij een evenementenbureau kun je niet schuilen. Daar gebeuren dingen die gelijk moeten worden opgelost. Anders is het event een kaartenhuis met te weinig kaarten aan de onderkant.

Ik voel de strijd chronisch. Ook als het beekje,  dat Puur Events heet, rustig kabbelt. Nog meer als het erg écht op aankomt. Zenuwen verdwijnen en dan borrelt de straatvechter in mij omhoog. Geen vlucht, pure strijd.

Mooie testen om jezelf beter te leren kennen.

The Big Five

Enneagram (favoriet)

16 Personalities

En de laatste test... daarvoor moet je maar goed naar jezelf kijken. Hoe ga jij met andere mensen om? Ben jij een mensenverslinder of ben jij op de wereld om mensen te helpen waar het kan? Dat is vaak de ultieme test. Ben benieuwd.

Geen grenzen. Nooit.

Anna-Maria
op vrijdag 07 april 2017 om 23:59 uur

 

Prachtig

Daarom is bloggen zo mooi. Dit leerde ik vanavond.

Dit liedje van James Blake maakt mij zacht.- Limit to your love.
Ik zie net op Wiki dat het zijn versie van een variant op een liedje van Feist is. En dat één van de schrijvers van dit lied een oude held van mij is. Chilly Gonzales.

Eerst James

James Blake - Limit To Your Love

Ik hoop dat je een koptelefoon op had. Hier is Feist uit 2010.

Wie is dan die Chilly?

Gelukkig blog ik al sinds 2005. Dit is de man. Gonzo.

Echt

Anna-Maria
op woensdag 18 januari 2017 om 20:49 uur

 

Bloggerdeblog

Anna-Maria
op dinsdag 10 mei 2016 om 22:47 uur

 

 

foto Caro en Francis bij Puur20 party

Elke maandag heb ik blogicoon Elja in de uitzending.

Elke dag heb ik wel een reden om niet te bloggen.

Vanaf vandaag niet meer.

Hallo. Mijn naam is Anna-Maria en ik heb altijd gelijk! Ik blog vanaf 2005 en maak de wereld mooier met mijn bedrijfsuitjes, radio, snapchat en mijn fotogrid op instagram.

Hier komt alles samen.

Oei wat voelt dit goed!

Ja ik heb jou ook gemist. Echt!

Ik kan het gevoel niet tegenhouden.

Dit is zo bizar. Wát is het? Zie ik het nu goed?

Anna-Maria
op donderdag 18 december 2014 om 07:18 uur

 

 

 

Moe. Slapend poets ik mijn tanden. het is 1.48.
Pc is aan. Wat ís dit? Huh? Wát?
Dacht eerst een animatie...toen kinderen. Toen kunst.

Plots snapte ik het. Dit is het leven.

...

Hoop dat het een kunstproject is...en nep. Maar ik kan hiet niet helder zien en helder denken. wat denk jij?

Via Indira Reynaert

ps via strangio het verlossende woord: No meaning.

Maakt niet uit...goed of fout. Kies gewoon! Kom verder!

Anna-Maria
op zondag 09 november 2014 om 00:02 uur

 

We waren op weg naar een partijtje. Halverwege de ring van Amsterdam las ik de volgende Vleghaar tweet: 

Goede keuzes maak je door ervaring...en ervaring krijg je door verkeerde keuzes. 

Onderwegmomenten zijn goede opvoedmomenten. Je bent nonchalant wat aan het roepen en kijkt allemaal naar voren. Confrontatieloos. Zoons luisteren half en blonde god en ik roepen wat dingen in de lucht bij 100 kilometer per uur. 

Mooie tweet.  Vaak grijpen dingen je naar de keel...Je wilt helemaal niet kiezen. 

* angst voor verandering

* vrees voor falen

* wachten op het juiste moment

* besef wat je kunt verliezen

Keuzestress! Waardoor je trager dan traag verder gaat. Ik heb geen keuzestress. Eerder kies ik TE vaak. En dan maak ik het mijzelf ook nog moeilijk door vaak de moeilijkste weg te kiezen.

Maar die afslag is wel extra spannend! En anders neem ik toch de volgende afslag? Ik kom er heus wel. 

Oh ja...antwoord van oudste op ons gewauwel was geniaal : "Mag ik nu verder Engels leren?

Ook een keuze...

Musica van de dag. Meezingen mag. Tijd voor het zandmannetje. Chordettes...het podium is van jullie ladies! 

Zo komt het wel heel dichtbij. Zie je vrijheid nu en het Amsterdam van de bezetter.

Anna-Maria
op donderdag 08 mei 2014 om 03:17 uur

 

Dit is zo heftig. Mijn stad Amsterdam...in een tijd zonder vrijheid.

 Kom de site Diplopic per ongeluk tegen want ik werk een nachtje door. Elke foto raakt me... de combinatie van nu en nog maar zo kort terug.

Klik hier doorheen en besef hoe heerlijk het is om vrij te zijn. Vrij van angst en onderdrukking.

bron:  Diplopic

10 dingen die Anna-Maria leuk vindt...volgens zoons.

Anna-Maria
op woensdag 02 april 2014 om 22:10 uur

 

Tja...

Kodak moment. Over dingen die voorbij gaan.

Anna-Maria
op woensdag 26 maart 2014 om 00:20 uur

 

Sail in de stad.

Ik werk bij one hour super photo. Mijn kiosk is mijn kasteel. De stad is van mij.  Ik kijk uit op het Victoria hotel en 's avonds is het Centraal Station vuurrood van de ondergaande zon.

De wereld brengt me rollen herinneringen en binnen één uur maak ik die tastbaar.  Soms mijn versie van de werkelijkheid. Ik wás instagram allang voordat het was uitgevonden.

De levens van anderen bekijk ik foto voor foto. Soort van eenrichtingsverkeer Facebook. Leerzaam ook. De Warmoesstraat is op een koprol afstand en toeristen brengen gênante foto's liever bij mij dan bij hun plaatselijke fotoboer.

Nee...dit is niet het uniform. Toen durfde ik nog.

 Wilt u 24 of 36 foto's?

 

Het leven is korter dan je hoopt. Let op: Alleen klikken als je geluid hebt. En besef.

 

Over vrouwen die krimpen en leren absorberen.

Anna-Maria
op zaterdag 30 november 2013 om 00:18 uur

 

 

 Neem de tijd hiervoor. Het is 3 minuten en 33 seconden.

Over krimpen en leren absorberen.

Vanaf nu nooit meer starten met het woord sorry. Beloof je dat?

Bron Upworthy

Meer over deze Button Poetry 

Terug uit Den Haag... voelde toch anders.

Anna-Maria
op vrijdag 29 oktober 2010 om 23:32 uur

 

escher

foto gemaakt bij Escher museum.

Het begon allemaal met een kadobon.

Vraag was: "Waarom ben je toe aan een weekend weg?". Mijn antwoord: "Omdat ik niet weet of mijn blonde god nu blond, grijs of kaal is." KASSA dus...

Maar het pakte anders uit dan de bedoeling was. Edward en ik waren het al snel eens dat het leuker was mxc3xa9t kinderen. Ik koos Den Haag. Het heeft iets Engels en het is goed om zoons de democratie te laten proeven. Ik ging totaal los aan de voorpret en stippelde twee dagen uit. Spektakel bij het Omniversum (wauw), ontbijtje bij www.lapsang.nl, bezoek Escher (held).

Maar...uiteindelijk lonkte het werk te heftig op dag twee.  Maakt niet uit...dan maar met schoonmoeder Kiki zwalken (zelfde soort mens ). Scheelt minder gedoe bij het kiezen tussen museum of bitterballen.

Toch jammer. Weet het antwoord nu nog steeds niet op het blond-grijs-kaal mysterie.  

 

Worden ze steeds jonger...of worden mijn ogen ouder?

Anna-Maria
op vrijdag 20 augustus 2010 om 12:39 uur

 

O wat zijn ze jong...

Natuurlijk kwam ik ze op de Zeedijk tegen. Ik moest kiezen.

Of verder eten met stokjes uit mijn wok-bakje...of mijn camera pakken en die blozende wangen en zachte blik met jullie delen. Nou, daar is de foto dan. Wat zijn ze jong! Die middelste is bijna een kopie van mijn negenjarige Arthur.

Met een brok in mijn keel liep ik in de nacht weer verder en dacht na over grenzen, oorlog en oneerlijkheid. Dicht bij me stopte Edward en ik sprong achterop de motor. Richting vuurwerk, richting zoons met blozende wangen en zachte blik.

Geheugensteun.

Anna-Maria
op zondag 30 mei 2010 om 23:09 uur

 


Als opvoeder weet ik dat het allemaal draait om normen, waarden en goede smaak.

Voordat je het door hebt eindig je anders met een zoon die zijn haar wil blonderen en raaskalt over kopvoddentax... Daarom liet ik dit jaar het Eurovisie Songfestival niet zomaar schieten. Televisie op zondagmiddag aan, thee met koekjes en ( heel belangrijk) ; papier en viltstift. Na al het glitter en glibber geweld raken we hier thuis de draad kwijt...en dan is zo'n lijst handig bij de puntenverdeling.

Summiere verklaring lijst;

   IJslandse dame leek erg veel op een pad
   van nummer 22 vielen vooral haar tieten op
   Duitse Lena had een raar draadje om haar nek... (we gaven een ++)

Zoons liggen nu boven en dromen van een verenigd Europa vol freaks en vrede... opvoeding geslaagd!

Ps . Ja ...Uri vinden we ook geweldig. ( geen schaamte)

update; verstoring Spaanse inzending door Jimmy Jump ( had durven zeweren dat hij bij die andere gekken hoorde)

Metersdik het kippenvel en brok in keel. Waar komt dat vandaan...? Al jaren mis ik dit.

Anna-Maria
op zaterdag 30 januari 2010 om 20:49 uur

 

Ra, Ra... wat kocht ik bij Ikea?

Anna-Maria
op zaterdag 14 november 2009 om 23:52 uur

 

var page_note_ratio = 1;

ikea by you.

F.decorate(_ge('photo_notes'), F._photo_notes).notes_go_go_go(4029350412, 'http://farm3.static.flickr.com/2505/4029350412_4cd61ff37e_t.jpg', '3.1444');

 

Nog steeds stamp ik graancirkels in mijn huis uit pure frustratie. Niets is vast, niets is blijvend...maar toch durf ik het te roepen; het huis is bijna af!

Anna-Maria
op zaterdag 14 november 2009 om 23:40 uur

 

var page_note_ratio = 1;

wandelende tak uit maleisie.... by you.

Op de kop af drie jaar geleden ging mijn leven in tweedehands verhuisdozen. De kinderen gingen op een nieuwe school en de familie zwierf van plek zonder ziel naar plek zonder ziel.

Achteraf gezien was het slim en dom. Slim omdat we een huis hebben gevonden die past bij onze extreme karakters ( Edward en ik hebben ieder een eigen kant in het huis ;-)) Dom omdat ik op dit moment nog steeds tussen spijkers, latjes, boren en open stopcontacten zit.

Edward fluistert steeds zijn mantra als ik mok "Het komt goed, het komt goed, het komt goed." En ik wil hem zo graag geloven.

Hier de foto's van het huis tot nu toe. inclusief de nagel aan mijn doodskist. De keuken.


var page_note_ratio = 1;

nagel aan mijn doodskist by you.
F.decorate(_ge('photo_notes'), F._photo_notes).notes_go_go_go(4077582650, 'http://farm3.static.flickr.com/2702/4077582650_76090980f8_t.jpg', '3.1444');


No Comment

var page_note_ratio = 1;

de nieuwe bank, keuken bijna af. Timmervrouw komt volgende week. by you.
F.decorate(_ge('photo_notes'), F._photo_notes).notes_go_go_go(4077508022, 'http://farm3.static.flickr.com/2587/4077508022_b5a363ccec_t.jpg', '3.1444');

 
Eerste vlek is er al.



var page_note_ratio = 1;

ai ai ai...zie ik dat de tafel niet recht staat? Of lijkt het maar zo? by you.
F.decorate(_ge('photo_notes'), F._photo_notes).notes_go_go_go(4076764309, 'http://farm3.static.flickr.com/2510/4076764309_63cc4f85c4_t.jpg', '3.1444');


eetkamer met Ikea kasten voor mijn verzamelwoede.

var page_note_ratio = 1;

Bloemen van Poolse buurvrouw..."Gooi ze maar weg als je ze niet wil" zei ze nog. by you.

IJzeren zon is nog een discussiepunt. Ik wil een schilderij. Maar hij galmt zo lekker mee bij stemverheffing....
insitu_init_page_photo_description_div('4076764309'); <div style="margin: 10px 0; padding: 8px 8px 8px 32px; background:#e2ecf8 url(http://l.yimg.com/g/images/icon_info.gif) no-repeat 8px8px;"> To take full advantage of Flickr, you should use aJavaScript-enabled browser and<br> <ahref="http://www.macromedia.com/shockwave/download/download.cgi?P1_Prod_Version=ShockwaveFlash">installthe latest version of the Macromedia Flash Player</a>. </div>



Levenskunstenaar Alexander.

Anna-Maria
op zaterdag 25 april 2009 om 13:05 uur

 

alexander mantel 007 by you.

Eigenwijs, koppig, dromer.

Goede eigenschappen die ervoor zorgen dat hij niet mee vaart in de stroom. Dat kost extra energie, maar zorgt wel voor wondermooie uitzichten waar niemand anders aan denkt. Hij maakt het leven mooier. Vier jaar geleden wist hij al dat hij droomartiest wilde worden. Zijn humor en gedachten zijn letterlijk onnavolgbaar. Ik geniet van de manier waarop hij de wereld ziet en zijn snelle manier van denken. Trots ben ik vooral als hij me vaak met mijn eigen woorden schaakmat zet. Zo hoort het ook.

De laatste weken waren niet makkelijk. Niet voor hem en niet voor ons. Groep drie is een ander verhaal dan de kleuterschool. Ik weet dat het voor hem een makkie is...maar dingen afmaken is  saai. Er zijn zoveel andere dingen die ook belangrijk zijn.

Het is zo herkenbaar. Hij lijkt op mij.

Gisteren in de auto waren we het roerend eens met elkaar; "Soms voelt het alsof je gedachte een flipperkast-bal is...heerlijk snel en dreunend goed. Maar soms snak je naar rust. Even een paar tellen op adem komen." 

Tijd voor vakantie.

Totaal niet meer verkrijgbaar, uitverkocht. Te laat...maar het was echt zo. Ik was een Maria verschijning!

Anna-Maria
op donderdag 08 januari 2009 om 23:50 uur

 

Anna-Maria Mantel-Giannattasio eigenaar Puur Amsterdam by you.

Deze foto is natuurlijk lang niet zo stoer als die van Mack.

Maar dat is een man van charisma en woorden. Toch beken ik; enige ijdeltuiterij maakte zich van mij meester toen ik het resultaat van de fotosessie zag. Maar het leven is een leugen.

Alleen ik weet dat de hakken te hoog waren om op te staan, de jurk te krap om te ademen en het zij-aanzicht van dit geheel geen pretje was.

Daar gaat het niet om. Om met mijn schoonvader Eddie te spreken..het is jammer dat ik er normaal als een slons bij loop. Want dit was erg prettig.

En die week was ik ook nog in de Revu met een hoofd zonder lach...over iets als twitter. Wat dat is? Iets blog-sabotage achtigs...

Een la vol onbegrijpelijk foto's.

Anna-Maria
op woensdag 08 oktober 2008 om 19:53 uur

 

Appie_tour_035_2

Boven in de huiskamer van mijn ouders is een geheime la vol verhalen.

Zondag was het weer eet-dag bij mijn ouders. Een lange tafel vol borden en gebaren. Net voor het aan tafel gaan, sloop ik naar boven om stiekem te loeren naar levens die ooit waren. Veel gezichten herken ik van de oude versie. Mooie hoofden waar verdriet en geluk nog geen sporen hebben achter gelaten.

Andere hoofden herken ik niet. Kan ook niet want ze zijn al lang verdwenen. Huisvrienden die niet meer kwamen, liefdes die doofden of een veel te jong gestorven opa.

Snel pak ik mijn camera en begin te schieten...rauw. Foto van foto. beneden klonk gemor. "Anna-Maria waar zit je? Kom je nog? ."

Deze foto's heb ik nu in ieder geval gevangen...eindelijk van mij.

De parade in Amsterdam gezien en geproefd!

Anna-Maria
op dinsdag 05 augustus 2008 om 00:03 uur

 

De bedoeling was eerst dat we naar een Abba Revival in theater Caprera zouden gaan.

Maar ik had het kunnen weten. De voorstelling is verzet , een van de bandleden was ziek. Wij weten wel wie, toch?  Daarom maar naar de Parade...ondanks regen en kou. En het was geweldig. Precies zoals het hoort...blije en rare manesen. Open vuur. Goed eten en voorstellingen die je doen lachen.

mijn favoriet: Goeie grutten. iets met Uri, lepeltjes, mentallisten...en meer verklap ik niet.

beloof je me dat je gaat kijken als je in de buurt bent?

Uit het oog is niet uit het hart.

Anna-Maria
op maandag 21 juli 2008 om 23:40 uur

 

Mijn zus Diana stuurde me een mooi filmpje over het weerzien van oude vrienden.

Dat brengt me weer op mijn  'Bejaarden tehuis'-theorie.

Is er ooit genoeg tijd om al die lieve vrienden genoeg tijd en aandacht te geven?  Dit is een mooi moment om goede voornemens in de praktijk te brengen.

Meer over mijn bejaarden tehuis voor loggers theorie? Alweer zo'n jubellog  en Mack vond dat ik gelijk had.

Al bijna twee jaar een slijterijmeisje in mijn leven.

Anna-Maria
op maandag 21 juli 2008 om 21:38 uur

 

Twee jaar geleden zag ik het Meisje van de Slijterij voor het eerst in de ogen.
Ik zag een blonde dame met Hazes- achtige hoed tijdens een interview over emotiebloggen (door punkmedia) en wist dat dit zeker geen doetje was...precies het soort mens dat de wereld nodig heeft. Onverwoestbaar, scherp en oprecht. Een vrouw zoals meer vrouwen zouden moeten zijn ( want er is meer in het leven dan Gucci-laarzen).
We mailden en voor ik het wist zat ze bij ons aan tafel en proefde ze mijn overheerlijke kookunsten. Vanaf toen vond ik het een verademing om haar te lezen,te spreken en me te verwonderen. Eindelijk iemand die ook acht levens in xc3xa9xc3xa9n leven stopt.
Ze is...( hou je vast) ondernemer, boem la la-popzangeres, geeft proeverijen, blogt zich suf, zit in de politiek, geeft corporate-blog workshops, maakt fantastische filmpjes (tip!) , strijdt voor new media copyright issues , twittert, is een aardige moeder. en heeft ook nog verstand van heerlijke drankjes.
Ben er trots op dat ik zo'n super woman tot mijn vrienden mag rekenen. Want het leven is te snel en meisje geeft het kleur!

Mijn adem stokt...dit moet gewoon; Roos wat ben je toch geweldig!

Anna-Maria
op zondag 08 juni 2008 om 22:31 uur

 

Mama_roos_is_geweldig

Soms kan ik niet te vaak kijken.

Simpel omdat ze txc3xa9 leuk is. Haar gedachten, haar woorden, haar xc3xa1lles. Niet uit kift maar uit verdriet dat ze zo ver woont. Is het een idee om een bejaardentehuis voor loggers te laten bouwen en dat we dan later samen herinneringen ophalen. Alzheimer maakt geen kans omdat we toch letterlijk het verleden hebben beschreven. Met Roos wil ik het dan graag hebben over dit soort mooie momenten. En deze krentenbol , haar leuke behangetje en deze bijna verstikkende mooie intense foto.

Zal dat fotoboek er ooit komen? En wie schrijft zich nog meer in voor het bejaardentehuis?

Pure pech voor oma.

Anna-Maria
op vrijdag 02 mei 2008 om 17:12 uur

 

Gelukkig is ze onbreekbaar.

gescheurde pols zei de dokter. Maar toch kwam het harder aan dan ze dacht. het huis lijkt plots een veiligere haven dan daarvoor. Niemand is van steen.

Ook oma niet

Zwaaien lukte nog net.

Reunie Wingerdschool 1974-1980...Alles is anders...of juist helemaal niet.

Anna-Maria
op zaterdag 26 april 2008 om 00:13 uur

 

Schoolfoto

Rond half acht kwam ik een wildvreemd huis binnen met allemaal onbekenden.

Maar vanaf het eerste oogcontact vielen de jaren weg. Plots waren we weer allemaal wie we waren. Ver verscholen achter jaren van voor en tegenspoed. Ieder nam zijn oude plaats weer in. Net zoals die laatste keer op het schoolplein. Een tijd van Travolta en Charlie's Angels. In een Amsterdam-Noord die niet meer bestaat.

Aan tafel stopte onze stemmen alleen om te lachen en te peinzen. Wie is waar? En weet je nog?  Zachtjes zongen we de liedjes van toen en bespraken we verhuizingen en kinderen op de schoolfoto die nu niet meer bestaan.

Ik verheug me op de lagere School reunie van de Wingerdschool in Amsterdam-Noord 1974-1980

We zoeken nog een paar namen waarvan we een beetje vermoeden waar die nu zijn:

  • Antiena Vogelzang van de van der Pekstraat zit nu natuurlijk op Ibiza met man nummer drie
  • De tweeling Cynthia en Sylvia Lowe tapdansen in een vd Ende musical
  • Tom Constantini is voetbalmakelaar in Almere
  • Jolanda Wijnand doet iets op een kantoor in Purmerend
  • Jeanette van Altena is kwijt
  • Johan Kamstra bloost nog steeds
  • Stana Kabalt is hondentrainster in het Amsterdamse bos
  • Richard Thobe zit bij de politie
  • Peggy Coutino heeft een Pannenkoekenrestaurant

ook zoeken we van klas 6b

  • John Paul Kraan
  • Roberto Felter
  • Jaap Willems Lydia de Wit
  • Lucy Vijent

Sta je erbij? Laat wat van je horen en mail anna-maria@puuramsterdam.nl of laat je reactie en email hier achter. Ben benieuwd hoe het met je gaat en hoop je in Oktober 2008 bij de reunie te zien!

LANG LEVE INTERNET!

Tja, hoe zal ik dat zeggen? Ik voelde dat ik gewoon daar paste in Italie.

Anna-Maria
op vrijdag 18 april 2008 om 00:06 uur

 

Al wandelend door het plaatsje Martina Franca besefte ik dat ik gewoon paste in de Italiaanse cultuur.

De tijd staat stil...in mijn hoofd.

Anna-Maria
op woensdag 02 april 2008 om 22:18 uur

 

Alberobello_2Nog acht nachtjes slapen en dan vertrek ik naar de geboortegrond van mijn vader.

Eindelijk ontdekken mijn jongens hoe rozemarijn in het wild ruikt. Hoe chaotisch een Zuid-Italiaanse markt voelt...en hoe een trullo eruit ziet.

Ik verdom het om me in te lezen.  Natuurlijk weet ik dat alles er anders is dan toen.

Er zullen nieuwe huizen zijn, er is internet, het licht zal het ook doen na een regenbui. We zullen geen bezienswaardigheid meer zijn...maar gewoon passanten.

Maar laat me nog maar acht dagen denken dat het precies zo is als toen. 

Ommekeer oftewel nieuw kapsel

Anna-Maria
op zaterdag 22 maart 2008 om 00:27 uur

 

Kapsel

Net terug van de kapper.

Vond het tijd voor een 'kort koppie'. Waarom dat? Ach, dat doen vrouwschepsels wel meer bij vlagen van paniek. Woensdag gebeurde het.  Voordat Edward en ik het door hadden boden we op een huis, er volgde een tegenbod en wat gebel over en weer.

En aan het einde van de dag was er geen ontkomen meer aan...we hadden een huis gekocht. Zomaar, zonder idee, zonder besef. Inmiddels zijn we twee dagen verder. Twee dagen waarbij ik als een zombie voor me uitstaar en het op een rijtje probeer te zetten. Waarom dit huis ook al weer?

O ja daarom:

Tijd om te hakken en zagen en uitbouwen dat burgertruttenhuis! Ik zet alvast de pan met spruitjes op.

Levensgevaarlijk Aalsmeer

Anna-Maria
op maandag 17 maart 2008 om 17:53 uur

 

Lente_gevoel_aalsmeer_2

Op het eerste gezicht lijkt Aalsmeer super saai tijdens een sprokkeltocht op zoek naar paastakken.

Maar plots stond ik oog in oog met een kolonie roodgetreepte bloedzuigers die zich langzaam krielden richting mijn bonzende aorta.

Net op tijd kon ik de supermarkt aan de overkant bereiken waar ik mijn saaie leven weer terug vond.

Net op tijd.

Een sprong van twaalf naar veertig. Ben benieuwd.

Anna-Maria
op donderdag 13 maart 2008 om 09:38 uur

 

Schoolfoto

Zomaar een berichtje op het log over toen op de Wingerdschool.

Er kwamen reacties, emails en zelf een stem van vroeger aan de telefoon. En dan is het morgenavond zover. De laatste keer dat we elkaar zagen waren we twaalf en maakten we ons vooral zorgen om de nieuwe leren schooltas voor de grote school, boeken kaften en de eerste agenda van ons leven.

Nu zijn we veertig en eten we in een restaurant. Betalen we uit een eigen portemonnee en hebben andere besognes. Kinderen, dromen, lasten en lusten. Ben erg benieuwd naar jullie leven. Tot morgen Dave de Vos, Dorien Kanters, Mirjam van Oosterom, Bianca Dronkers, Iris Kooy, Petra Schrijvers, Patricia Tonkes...wie zijn er nog meer bij?

En hoe gaat het nu met je Anna-Maria?

Anna-Maria
op dinsdag 19 februari 2008 om 00:31 uur

 

Nou best wel goed hoor.

Het nieuwe team van Puur* Amsterdam is langzaam haar draai aan het vinden. We bezoeken wat meer huizen die te koop staan. De kachel in het huurhuis doet het soms maar dat los ik op door de oven aan te zetten. De jongens zijn geweldig. Edward zie ik morgen omdat we hebben afgesproken uit eten te gaan. Parkeren bij de nieuwe locatie is nog erger dan een stoelendans, mijn familie zie ik amper en de tijd vliegt en vandaag ben ik om zeven uur op mijn bureaustoel gaan zitten en kom er nu pas af (even kijken ...dat is 17 uur)

maar het uitzicht is wel heel mooi!

MIJN OMA OVER DE OORLOG OP HET BLAUWE ZAND IN AMSTERDAM NOORD.

Anna-Maria
op vrijdag 11 januari 2008 om 22:57 uur

 

Oudefoto_1

Haar eerste foto.

Als ik haar gezicht zo bekijk is ze niet veel anders nu. Tien of vierentachtig. Haar ogen kijken net zo scherp de wereld in. Ze lust iedereen rauw. Net als nu. Vroeg wijs, jong oud.

Veel geld was er niet. Zeker niet voor een foto....er moesten hongerige magen worden gestild. Niet xc3xa9xc3xa9n, maar wel twaalf. Exc3xa9n minuut voor de flits viel de laatste knoop van haar jas, xc3xa9xc3xa9n jaar na de flits stierf haar Mama.

Er was geen pardon.Ze moest van school... zorgen voor Gerrit de huishoudelijkste van het stel, Nelis die altijd de baas speelde, Fatty die het einde van de oorlog niet haalde en stierf in het kamp, hardwerkende Rinus, Kick het feestnummer, Daaf de lachebek van de familie, Evert de Fred Schuit look-a-like, Jan die altijd een vrije jongen bleef, Herman de studiebol en kleine Rie die nooit haar moeder leerde kennen maar zelf de liefst moeder van de hele wereld werd.

Ze was de middelste maar werd plots de ruggengraat. En ze had zo graag Engels willen leren op school.


Oma Dientje uit Amsterdam over de Tweede Wereldoorlog op " het Blauwe Zand " from annamariaheeftgelijk on Vimeo.

EVEN WEER KLEIN. DE BOZE GROTE WERELD HEEL VER WEG.

Anna-Maria
op zaterdag 01 december 2007 om 23:58 uur

 

Oudefoto_3_1

Ik kon het niet helpen.

Net voor de Puur Amsterdam blog een bericht geschreven over een schaatsworkshop.

Gelijk dacht ik aan opa.

Soms hoor ik zijn stem nog. Zijn langzame spraak. Zijn mooie woorden. Bliefde, secuur, kordaat. Mijn opa was in Amsterdam Noord een apart geval. Hij kwam van de overkant van het IJ. Blijven hangen aan een jonge weduwe. En daarom de Amstelveense weg verruild voor Amsterdam Noord.

Hij kwam terrecht in een wereld waar recht voor z'n raap al gek genoeg was. Maar toch bleef hij roepen lang de lijnen van A.F.C...."Druk een punt."

Tja dat hou je toch.

Gelukkig bestaan de foto's en herinneringen nog.

MEEST GESTELDE VRAAG TIJDENS DE REUNIE; EN WAT DOE JIJ TEGENWOORDIG?

Anna-Maria
op vrijdag 23 november 2007 om 22:04 uur

 

Schoolreunie_afwezig_jessie_remmers

Twintig jaar later...en dan?

Met welk verhaal kom je dan het beste naar voren? Een gelukkig maar totaal vergeten leven in een huur rijtjes huis op een koprol afstand van het plaatselijke dorpszwembad.

Of een leven vol sex, drugs en Rock & Roll?  Veel waren er tijdens de reunie maar hij kon niet komen...

Jessie_remmers

DE REUNIE VAN DE KWEEKSCHOOL VOOR DE HANDEL ONTSPOORDE TOTAAL!

Anna-Maria
op dinsdag 20 november 2007 om 21:29 uur

 

Collage_17

Iedereen kwam met foto's en verhalen naar de reunie.

Martina bracht haar trouwfoto met jeugdliefde Joost. Sander keek zijn oude scharrel Irmgard weer eens diep in de ogen. Meester Kok kwam helemaal uit Friesland en was verbazend soepel in de heupen en zus Diana was tevreden over de opkomst.

IJkpunt was 1986. Toen had ik nog dezelfde krullen als onze poedel en zat ik samen met Diana op de Kweekschool voor de Handel aan de Treublaan in Amsterdam. Ik zoende Robert van Paridon in een donker hoekje en deed van alles op school...behalve huiswerk.

Een voor een kwamen ze het cafe binnen.  Leerlingen en leraren. Spannend moment. Nieuwsgierigheid won het van schroom. Soms is het beter om vroeger met rust te laten, maar dit ging goed.

Sterker nog: De reunie ontaarde in een massage-achtig  samenzijn met als climax de raarste situatie van deze maand. Schoot op schoot op schoot op schoot..

FOTO'S HIER

eerst zien dan geloven;'

K

ZUSTERSCHAP EN NOG MEER VAN DAT SOORT GECOMPLICEERDE DINGEN.

Anna-Maria
op dinsdag 20 november 2007 om 20:39 uur

 

Annamaria_diana_en_soraya_giannattasio

Ik ben de oudtste van drie zusjes.

Men vernoemde mij  (1968) naar de Italiaanse oma, Diana (1970) naar de Hollandse oma (zie log hieronder) en Soraya (1974)  naar de poedel. Familiebanden zijn altijd moeilijk en met vele, vele lagen en onuitgesproken gevoelens.

Vaak ben ik gids bij familie uitjes. Ik ben de vreemde eend en kan het veilig van een afstand bekijken. Soms gaat het stroef...ik zie hunkering naar begrip en scheve verhoudingen.

Soms is het magisch...en helpen ze elkaar de wereld  mooier te maken. Het is maar kort.

WOLKEN DIE ZO DONKER ZIJN

Anna-Maria
op dinsdag 23 oktober 2007 om 22:34 uur

 

Kerstindebijenkorf

Ik stond er ook vorig jaar. 

Samen keken we naar de wereld en genoten van het gevoel. Onder ons krioelden de mensen. Wij waren veilig bij elkaar en de stad lag aan ons voeten.

Hoe troebel moet je hoofd zijn? Hoe uitzichtloos moet alles lijken?

Ik wil het ook niet snappen. Rotwereld.

ROEP UIT HET VERLEDEN...DE SPAGHETTIFLAT (deel een)

Anna-Maria
op woensdag 15 augustus 2007 om 21:31 uur

 

Antonio_giannattasio

Mijn vader Antonio Giannattasio voordat naar Nederland kwam om te werken als lasser bij de ADM.

Kippenvel. Gisteren kwam ik dit tegen op internet:

De Spaghettiflat

Deze documentaire laat de sfeer van een flat herleven door de verhalen van de eerste Italiaanse bewoners en van hun kinderen.

In de wijk Poelenburg bij Zaandam staat een grijs gebouw van vier verdiepingen, met kleine balkons en een speeltuin ernaast. Uiterlijk oogt dit gebouw niet als een plek waar mensen naar kunnen verlangen, waar mensen aan gehecht kunnen raken. Maar dit gebouw is de Spaghettiflat, waar 40 jaar geleden de eerste Italianen bij toeval begonnen aan de bouw van een Little Italy, midden in de polder.

Hier kwamen de meeste Italianen terecht die bij de scheepswerf ADM in Amsterdam Noord werkten. Zij woonden naast en onder elkaar als in een Italiaanse volksbuurt. Pepe, Savastano, Russo, Giannattasio, Convertito, Fausto waren de namen op de naamplaatjes bij de deur van de flat. Van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat galmden Italiaanse kreten in de traphuizen. In de flat rook het naar pasta, basilicum en vers gezette espresso. In deze flat werd in de jaren zeventig en tachtig een tweede generatie Italianen geboren en opgevoed volgens de Italiaanse moraal en de leefpatronen uit de jaren vijftig.

Plots kwam het verleden als een vloedgolf op mij af.

WANDELEN IN EEN NIEUWE WERELD

Anna-Maria
op maandag 11 juni 2007 om 15:50 uur

 

Kip en spinazie pruttelen op het ouderwetse gasfornuis. Vandaag vroeg eten want het is tijd voor de avondvierdaagse.

Edward liet ik op de voorpagina van het Parool het aantal mannen tellen bij de Amsterdamse variant. "Dat zijn toch geen mannen." Niet gelukt dus. Bij de kleintjes wel. Al weken bouw ik de spanning op; Medaille, kilometers, afzien. Ik heb het zo nu en dan over vroeger, toen mijn opa met pakjes sunkist wel vijf keer opdook langs de route.

Eindelijk gaan de jongens Aalsmeer lopend bekijken in plaats van hap-snap vanaf de achterbank.

Vorig jaar liep ik hem ook.Alleen en soms met de jongste in een buggy.  Een spontaan onderzoekje omdat ik wilde weten of ik die nieuwe wereld en haar bewoners wel leuk genoeg vond. Het viel niet tegen. Wel allemaal erg netjes (mooie tuin/ gladde haartjes/ gestreken kleertjes).

Zie het maar als een vervolgonderzoek. Iemand nog suggesties waar je het dan over moet hebben tijdens zo'n tocht? Zucht, ik haal de appelmoes maar uit de koelkast.

ZO, IS DAT NOU JE ROEPING?

Anna-Maria
op woensdag 09 mei 2007 om 20:40 uur

 

Het lukt me nu al tijden niet om mijn foto's op het log te zetten.

Daarom hebben jullie al vele genante en mooie momenten moeten missen. Ik geef de schuld aan web-log maar ik hoop dat het de nieuwe server op kantoor is. Nu we het toch over kantoor hebben; laat ik het maar voortaan 'thuis' noemen. Ik zit er dag en nacht en hoor soms een lieve stem aan de telefoon die me vraagt of ik vanavond thuiskom voor een nachtkus. Scherpere pijn kan haast niet.

Gelukkig zie ik wel de lol van de situatie in. wie kan nou zeggen dat z'n roeping "" Zintuigen-speurtochten-maken" is ( geen grap). Bij gebrek aan foto...probeer je voor te stellen... stapels puntzakjes van Jacob Hooij met kruiden en OMA-snoep. Bergen papieren die in de juiste tasjes moeten en een vermoeide Anna-maria met heimwee naar knuffelarmpjes en lachende oogjes.

IK ZIT HIER HEEL ALLEEN KERSTFEEST TE VIEREN

Anna-Maria
op donderdag 12 april 2007 om 13:40 uur

 

Ik_zit_hier_heel_alleen_kerstfeest_te_vi

Ik zat gisteravond op bureau Elandsgracht.

Natuurlijk heb ik genoeg op mijn kerfstok, maar dit was puur vrijwillig.

Na de rondleiding ging de deur weer wagenwijd open. Mijn hoofd is nu vol van de beelden, de lucht en de woorden. Dikke deuren, tegeltjes en krijsende mannen achter kijkgaten en klepjes.

Het werd de Grand Tour. Een aardige 'HEMA herintreedster'-achtige dame liet de cellen zien. Plekken voor mensen vanaf 14 jaar. Een islolatie cel zonder 'natte hoek', een familiekamer met televisie, de fouilleerkamer compleet met handschoentjes.

Daarna sprak de hoofdcommissaris mij toe over beschaving, grenzeloosheid en futuristische computerprogramma's. Hij schetste een toekomst waarbij de politie kan berekenen waar en wanneer de boef zal toeslaan.

Mijn stoere praat verstomde tot gepiep. Nee, ik kom erop terug. Voor een boete ga ik zeker niet een paar dagen zitten. Deze avond was me al te beklemmend.

Bureau_elandsgracht

Inspirerend beeldenpartij in de binnentuin.

MOE

Anna-Maria
op dinsdag 03 april 2007 om 08:36 uur

 

Moe \

Vandaag ga ik een halve dag spijbelen.

Na een lange week vol 'zintuigen speurtochten' op de wallen, organisatie van een last minute high tea in het Amstel hotel, tochten met weerbarstige rocksterren, kilometertochten door Broek in Waterland en Edam viel ik in slaap achter de laptop thuis.

Volgens Edward had het iets weg van een Cirque de Soleil act. ik zat nog recht in mijn stoel, terwijl mijn hoofd op de stoelzitting naast me lag. Het was half vijf in de ochtend.

Morgen ga ik naar de evenementenbeurs in Utrecht. Tijd voor het trimmen van de wenbrauwen en de haren.

Wordt vervolgd.

KNOOP DOORGEHAKT ( oftewel zieke grap)

Anna-Maria
op zaterdag 31 maart 2007 om 21:29 uur

 

Nieuw_leven_met_mack

Al jaren leef ik in logland naast mijn echte leven.

Het begon in juni met een spontane ontmoeting in de Kalverstraat

Die afspraakjes maakten we steeds vakerxe2x80xa6Bijzondere ontmoetingen waarbij we honderduit praatte over Elvis, web-log, collega loggers en de toestand van de wereld.

Enfin, van het een kwam het ander en sommige dingen kun je gewoon niet tegenhouden.

Daarom hoop ik dat jullie het begrijpen. Vanaf nu gaan Mack en ik samen door het leven.

Het leven is te kort.

Edward en mevrouw Mack begrijpen het ook.

MIJN AUTO EN DE REST VAN DE WERELD

Anna-Maria
op dinsdag 27 februari 2007 om 13:48 uur

 

Ooit kreeg ik een boete voor te langzaam rijden.

Ooit had ik een frontaaltje met een tram.

Ooit stond ik stil in de IJ/ Coen/ Zeeburger en Schipholtunnel.

Ooit reed ik twee keer achter elkaar Edward's  splinternieuwe auto finaal langszij kapot.

Ooit ben ik geslaagd voor mijn rijexamen.

-5

Anna-Maria
op donderdag 08 februari 2007 om 19:38 uur

 

Bril_nodig

Altijd heerlijk om een ijzerwarenzaak te bezoeken.

Helemaal als het een van de beste van Amsterdam betreft. Een wereld vol dingen die het leven leuker, handiger en comfortabeler maken. Ik noem maar even de raamschroef, de klopboor en de vastgelaste ketting.

Ik zocht een ophangconstructie voor mijn kroonluchter, maar kwam thuis met een plastic tas vol sloten, haken en sleutels.

Voorafgaand aan mijn bezoek overkwam me een letterijke 'eye-opener' Die bril moet ik maar gauw kopen want het leven wordt steeds gevaarlijker.

KROONLUCHTER

Anna-Maria
op maandag 05 februari 2007 om 11:25 uur

 

Kroonluchter

Een slapenloze nacht door een onverwachte ontmoeting op de Noordermarkt.

Ik zag de fonkelkraam en wist dat het moest. Een nieuw huis... een nieuwe lamp. De drempel was niet de prijs, hoewel deze zeker niet Tjechisch was, maar Edward. Na al die weken op een paar vierkante meter leefruimte zat hij aan z'n tax. Geen veranderingen meer. Alles zo snel mogelijk weer gewoon.

Kon de verleiding niet weerstaan en koos de mooiste. Vanavond rij ik heel voorzichtig naar huis met een schat in de kofferbak.

WAT IS JE HOBBY?

Anna-Maria
op donderdag 04 januari 2007 om 11:46 uur

 

Voetbal

Als je zoveel van voetbal houdt maakt het niet uit dat het een roze WINX-bal is.

Bowling

Als je iedereen verplettert bij je eerste partijtje bowlen maakt het niet uit dat je favoriete bal roze is.

Gameboyverslaving

En als je van je ouders 4 dagen lang in Friesland mag 'gamen', maakt een roze gameboy ook niets uit.

VIJF DINGEN DIE JE ALTIJD AL VAN ANNA-MARIA WILDE WETEN, MAAR NOOIT DURFDE TE VRAGEN

Anna-Maria
op dinsdag 26 december 2006 om 12:19 uur

 

Book_open1

Tijdens de verjaardag van Alexander fluisterde iemand het al in mijn  oor; "Weet je al dat je bent getagd door HJ ?" 

Nee, het is geen enge ziekte maar een olievlek waar niet aan te ontsnappen valt. Ik moet  nu vijf dingen over mezelf vertellen die nog niet zo bekend zijn.

Valt er nog wat te vertelen na een jaar weblog?

Ik ben een open boek op het log en het 'levende' leven. Al eerder deelde ik op het web mijn zwak voor vuilnisbakken en mannen die Zweeds praten. Kan het nog dieper? Ok.. zomaar vijf dingen uit het blote hoofd.

  • Zonder streng regime val ik pas in slaap met een boek naast me en het licht aan
  • In mijn leven heb ik niet meer dan vijf keer ramen gelapt
  • Ik ben dol op groepen mensen die ik nog moet leren kennen, maar word zenuwachtig van mensen die ik heel goed ken.
  • Ik leef zonder spijt
  • Opa mis ik elke dag

De olievlek sijpelt door naar Fien, polderzilver, tasz, de prima en nirvana allemaal mensen waar ik schreeuwend graag meer over wil weten. 

Aan de slag dus...jij ook Polderzilver!

COME BACK

Anna-Maria
op zaterdag 23 december 2006 om 10:16 uur

 

De Belgische computer typt anders, maar de drang is hetzelfde.

Amper wakker, wrijf ik de korsten uit mijn ontstoken ogen en schuif achter de PC in de logeerkamer. IK VOEL ME WEER BIJNA WEER DE OUDE OUDE...Waar zal ik beginnen?

Wat zinnen over het nieuwe huis waar ik me meer op verheug dan mijn lief? Over  het standbeeld dat binnenkort voor me zal worden opgericht? Over goede voornemens en tikkertje? Over Kerststress, geld over de balk en het kerstkindje Alexander? Of over mijn fotocamera die ik voor eeuwig ben verloren?

Beneden hoor ik de stemmen steeds luider worden...moet me weer storten op de andere wereld.

Tot zover uw correspondent vanuit Brussel.

MARKTLEVEN

Anna-Maria
op maandag 06 november 2006 om 16:25 uur

 

Markt

Zaterdag en zondag waren gewone werkdagen.

Dus ik mocht van mijn vennoot deze ochtend naar de Noordermarkt.  Mooi gezicht. Grijpende vrouwen en meters stof. Achter de kraam meesters in de 'verkoopbevordering'. Lachen. paaien, wikken en wegen. Soms helpt het om de klant nors te benaderen en soms helpt een aardig woord.

De vrouwen op de markt lieten zich graag verleiden. Ik stapte op de fiets met volle plastic zakken en een lege knip.

Ik wil namelijk ook van de fantastiche Yukiko kussentjes. maar dan iets meer Wolter Kroezerig, ben ik bang.

WOENSDAG

Anna-Maria
op zaterdag 04 november 2006 om 19:07 uur

 

Meest hilarisch moment van de verhuizing, vond ik de laatste paar uur.

Als dieven in de de nacht gooide we alles in vuilniszakken. Te weinig tijd, teveel spullen: Serviesgoed,bruidsjurk, borden, alles. Tenslotte de strijkplank en de stofzuiger bovenop de stapel.

Stomverbaasd keken we elkaar aan toen de kopers na een half uur nog niet in zicht waren. "Hoe laat is het?" vroeg Edward. " Kwart voor vier". "Shit, dan moeten we al naar de notaris!"

Bij het omdraaien van de sleutel  begrepen we pas hoe ook al weer zat met wintertijd.

DE FRANSE ARK

Anna-Maria
op vrijdag 20 oktober 2006 om 22:59 uur

 

Oude_huisNog een week woon ik in het huis waar mijn kinderen zijn geboren.

In het huis waar ik hele bomen heb laten verdampen en acht keer kerstspullen heb geruimd.

Het huis waar ik ieder jaar vergat bollen te planten en nooit de tijd vond om plat te liggen in de tuin.

Het was een plek dat rust dicteerde in een van de drukste tijden van mijn leven. Dat besef ik nu.

Ik kies voor  een leven op de helft minder vierkante meDe_franse_ark_1ters. Ligbad en open haard laat ik achter. Ik verruil alles voor tijdelijke zekerheden en onzekere tijden.

Toch tikt mijn hart sneller en tel ik de dagen. Ergens wacht een gemeubileerd woonbootje op ons. Klaar om gevuld te worden met liefde en schreeuwende ridders. Alles komt wel goed.

Zou ik daar kunnen internetten?

1001 NACHT

Anna-Maria
op zondag 15 oktober 2006 om 08:06 uur

 

Woensdag liepen we lachend langs bordjes met : vanaf hier 30 minuten wachttijd.

De Efteling was van ons en een handvol slimmerikken.  Maar zelfs in een sprookjeswereld ontsnap je niet aan de werkelijkheid.

Ik betrapte mijzelf op een andere manier van kijken naar de 'Fata Morgana". De constante woordenstroom in de media over burqa's en  mannen met geweren, hadden mijn kijk op dit sprookje van 1001 nacht verpest.  De kinderen keken onbevangen naar de Oosterse mystiek en genoten.

Ik wou dat ik dat ook weer kon.

TAALKNOBBEL

Anna-Maria
op vrijdag 13 oktober 2006 om 13:56 uur

 

Amsterdam

Ik voelde gisteren weer pure liefde voor mijn stad.

Amstel en IJ waren spiegelglad, de avond was warm en de stad verlaten. Met een boot vol vreemdelingen voer ik door de grachten.

Ik had een ontmoeting met een bijzondere man met een gulle lach.  Hij sprak over zijn Finse moeder en zijn vaderland.   Ik vroeg hem of hij heimwee voelde, hij zei van niet. Zijn familie was hier en in dat andere land is hij nu ook een vreemde.

Wat is zijn vaderland? Enig idee?  FILMPJE.

DRANG

Anna-Maria
op dinsdag 26 september 2006 om 22:49 uur

 

Onze spullen vormen stapels in een loods, 1 november zijn we dakloos. 

Het huis is leger en de agenda voller. Het voelt goed aan; ik hou van de uitdaging. Rust en voorspelbaarheid zijn vieze woorden.

Mijn hart bonst soms iets sneller. Maar het komt allemaal goed. Thuis is waar mijn mannen zijn.

Het familievangnet wordt nu langzaam opgehangen. We schuiven een  week aan tafel bij Edward's moeder en dan is het plan 4 maanden te dobberen op een woonboot, eigendom van schoonzus.

Weet je waar ik me het meest op verheug? : Eindelijk weer de kerstboom op een andere plek.

UITSLAG PRIJSVRAAG

Anna-Maria
op zondag 24 september 2006 om 08:47 uur

 

Olmenhorst_met_school_044_1We geven even het woord ( filmpje 15 sec.) aan de expert.

De 'Wie heeft er nu eigenlijk gelijk?' wedstrijd is dus gewonnen door:   KEES!

Het 'timmermansoog' ontbreekt bij velen.

Gefeliciteerd Piloot...

PRIJSVRAAG

Anna-Maria
op donderdag 21 september 2006 om 09:37 uur

 

Olmenhorstcollage

PRIJSVRAAG "WIE HEEFT ER NOU GELIJK?"

Bekijk dit filmpje (15 sec.)...

VRAAG  Hoeveel kilogram PEREN gaan er in een houten kar?

WIN een bioscoop of boekenbon t.w.v. 15 euro!

Voorwaarden:

per persoon een antwoord

Uitslag: Zondag a.s. 10 uur

pssst   Dit ( filmpje 10 sec.) is toch niet eerlijk?

SLECHT TEKEN

Anna-Maria
op dinsdag 05 september 2006 om 23:25 uur

 

Trouw Voor het eerst in acht jaar zijn we onze trouwdatum niet vergeten.

Het is natuurlijk een totaal onbelangrijk moment.

Op de bank, de tv aan, cashewnootjes wegkauwend, leg ik Edward uit waarom; " De eerste keer elkaars hand vasthouden, de eerste kus, samen zwemmen voor je leven, de eerste keer samen je zoon vasthouden..." Ik slik en snik. Praten lukt niet meer.

Hij snapt het.

Vorig jaar leefden we samen maar ging ons werk ieder een eigen kant op. Dit jaar bevinden we ons in het andere uiterste.  We zien elkaar 24/7.

...Alles of niets.

NACHT

Anna-Maria
op donderdag 31 augustus 2006 om 07:54 uur

 

Caprera

De storm bonkt hardnekkig op deur, maar we doen nog niet open.

De countdown is gestopt; er komen vele extra nachtjes piekeren bij...dus ook de vliegende start van het nieuwe bedrijf laat op zich wachten. Inmiddels praat ik aan het einde van de dag met dubbele tong van vermoeidheid en ben ik gisteren spontaan mijn pincode vergeten. Kom er nog steeds niet op.

Ik heb weet dat er binnenkort veel gaat veranderen.  Persoonlijk en zakelijk. Ik koester daarom deze tijd tussen eb en vloed.

Gisteravond samen naar de film. Edward en ik. Vroeger heel normaal, nu een bijzonderheid. Genieten van elkaars stem en gedachten. We kennen elkaar al zolang en toch lijkt het nog maar pas geleden dat ik hem tegenkwam. Het is windstil en we zitten veilig in het oog van de orkaan.

JAKKEREN

Anna-Maria
op maandag 31 juli 2006 om 22:55 uur

 

Bakkum

De camping is mijn manier om het leven te verlengen.

Het is me weer gelukt om drie dagen lang als je reinste ADHD'er te jakkeren. VAN HUIS NAAR BOLDERKAR, VAN KAR NAAR SUPERMARKT, VAN SUPERMARKT NAAR STRAND, VANSTRAND NAAR HUIS...en zo ging het maar door.

Missie geslaagd dus!

Al was het maar omdat ik de volgende dingen nooit meer zal vergeten:

de kip van www.kippaleis.nl

onze lieve vriend L. die voor het eerst in 20 jaar weer z'n tent opzet: pure poezie!

Edward en L. aan de afwas. Edward had gezworen dit noooit te doen (op de camping staan was al erg genoeg)

de volle 4 minuten strand voordat het ging hozen

Arthur die op de weg naar huis vertelde dat dit de leukste keer ooit was

Afwas

NOORD AAN HET WOORD

Anna-Maria
op woensdag 26 juli 2006 om 15:45 uur

 

Collage_7

AMSTERDAM NOORD,   JULI 2006.

VIJGENOOGST VAN MIJN VADER ANTONIO GIANNATTASIO . 

BOOM MEEGENOMEN UIT HET VERRE ZUIDEN VAN ITALIE.

Amsterdam  maakt me wakker en doet me dromen.

Ik ben het resulltaat van een verlegen Italiaanse gastarbeider en een Jordanese met een grote bek. Ze zagen elkaar en lieten elkaar nooit meer los.

Amsterdam Noord is mijn buurt. De van der Pekbuurt met straten vol kabouterhuisjes , ooit gebouwd met alle goede bedoelingen.  Lange dijken met rijen woonboten en huizen van hout. Supermarkten vol stoere vrouwen, versierd met watergolf of doek.

Ik voel in Amsterdam Noord de stad van weleer, zonder poeha of yupgebral. De rauwe waarheid is overal, of je het wilt zien of niet.

Natuurlijk zal het vlug veranderen. De wolkenkrabbers komen dichterbij en de snelle filmmensen knabbelen aan dit rafelrandje van de stad.  De echte Noorderling intergreert of wordt onderwerp van een reallife soap.

Ik geniet nog zachtjes van de rode bakstenen en zie in een middag meer puurheid dan twee weken thuis.

Mij overkwam namelijk hetzelfde als mijn vader: Ik werd verliefd op iemand van ver... zodat ik nu mijn dagen slijt  tussen koeien en Vinexwoningen.

Ver van de stad die mijn hart doet zingen.

TIC

Anna-Maria
op dinsdag 25 juli 2006 om 07:09 uur

 

Tic

Er zijn verschillende 'tics' in mijn leven.

Ik lees bij het eten en eet bij het lezen.( Mits alleen)

Vuilnisbakken beschouw ik als dependance van de Bijenkorf.

Ik heb het hoogste woord of maak me onzichtbaar, er is geen middenweg.

Amsterdam.

Huishoudelijk werk verpest mijn humeur.

Stilte werkt niet zalvend voor mijn ziel.  Het liefst staat mijn kantoor op de Dam.

En dan nog een handvol 'verslavingen': Krant, log, teletekst, kringloop, vlooienmarkt en lommerd.

Gisteren nam ik de zieke zoons mee naar Amsterdam.

De lommerd leek hun een rovershol vol stralend Surinaams goud en met diamanten versierde riemen. Zou de eigenaar van de tentoongestelde ketting last hebben gehad van een bekoelde liefde, geldtekort of is hij gedesillusioneerd door de recente Israxc3xablische acties?

VERLOREN VERLEDEN

Anna-Maria
op donderdag 20 juli 2006 om 22:48 uur

 

Echtekoffiejpg

Met trillende handen zie ik op het scherm van mijn mobiel MAMA staan.

Iedere familie heeft zijn ongeschreven regels. Die van ons: Moeder belt nooit tenzij er wat aan de hand is. Ik hoopte op een positief verhaal.

Gelukkig was de regel niet van toepassing. Mijn vader kwam (op verzoek) klussen omdat we weer kijkers hebben voor 't huis. En ze bleven ook eten!

Je weet inmiddels hoe zoiets gaat: er stopt een auto voor de deur vol stokbroden,ovenschalen met aubergine,  kroppen sla en watermeloenen. Mijn ouders kennen me te goed.

Ze kennen elkaar ook al een mensenleven. Het is bijzonder te zien hoe niet alleen hun levens maar ook hun verleden zich met elkaar hebben versmolten.

Mijn vader knikt instemmig bij mijn moeders verhalen uit het Jordaan van vroeger.  Smeuige verhalen vol teennagels, garnalen en harde werkers die hun loon verzopen.

Mijn moeder weet weer alles over het Zuid-Italiaanse dorp dat mijn vader heeft achtergelaten en dat nog steeds bestaat in zijn hart.  Ze spreekt zelfs het  dialect van de regio dat aleen wordt begrepen door de generatie van 50 jaar en ouder...en dat met heerlijke Amsterdamse klanken.

Gelukkig bracht mijn vader ook zijn eigen koffie mee.

Klik hieronder voor video OMA RIETJE leest kleinzoons voor uit geschiedenisboek. Let ook op die perplexe hoofden van die twee kleintjes

http://s63.photobucket.com/albums/h128/zwaardkwijt/?action=view&current=babyboe012.flv

LIEVELINGSKLEUR

Anna-Maria
op vrijdag 14 juli 2006 om 07:42 uur

 

Lievelingskleur

Hij is net zo dromerig, onrustig en bevlogen als zijn moeder.

Op weg naar ons zomerhuisje vertelde hij weer honderduit over zijn beste vriend   'Niemand'. Niemand is al zes jaar en 'doorzichtbaar'. Zo nu en dan komt deze vriend ter sprake, maar hij is er altijd bij. Net als zijn andere vrienden: de baby-mummies.

Ooit heeft zijn Niemand hem zelfs gered toen hij niet meer uit een boom kon klimmen. Een echte vriend dus.

Rara, wat is de lievelingskleur van Alexander.

TUPPERPARTY

Anna-Maria
op donderdag 06 juli 2006 om 23:50 uur

 

Tupper

Zelfs bij het strategisch parkeren van mijn gedeukte auto dacht ik nog dat het een grap was.

Koekjes bakken en ijs maken met T. Tupper. Maar in plaats van een Diva- act van een jolige transsexueel , bleek het om 'the real thing' te gaan. Een uur lang hoorden we dat onverwoestbaar plastic het leven van de huisvrouw zo veel leuker kan maken.

Ik vond mijn leven leuk genoeg en werd een beetje opstandig. Geraspte kaas kun je toch kopen en een thermoskan van 60 euro is me echt te bar. Toch ben ik gezwicht voor een siliconen taartvorm.

Bakingbasics_rdax_200x141

Eindelijk word ik een echte huisgodin.

VERGANE GLORIE

Anna-Maria
op donderdag 29 juni 2006 om 21:29 uur

 

Woktowok

Ik had het er voor over.

Ik liep er zelfs een heel stuk voor om. Gedwee, als een Engelsman sloot ik de rij. Twintig hele minuten in de rij voor wat noedels, groene stronken, bamboescheuten, knoflook en een sausje. Acht euro. Mijn volle kartonnetje smaakte net zo lekker als de laatste keer.

Pizzaboer-ogen priemden in mijn rug.  Ik snapte dat ze het helemaal niet snapten.

PUUR

Anna-Maria
op donderdag 22 juni 2006 om 18:00 uur

 

Barca_064_2

Morgen jarig: 38.

De balans opmaken:

Een bedrijf verdwenen en een nieuw bedrijf erbij.

Flink veel kilo's verdwenen en de helft er weer bij.

Twee kinderen op school en een man erbij.

Een huis te koop-bord in de tuin en een zomerhuis erbij.

Gestopt met goede werken en een weblog er bij.

HET HART ZINGT!

HET WORDT EEN GOED JAAR!

WOESTELINGEN

Anna-Maria
op donderdag 22 juni 2006 om 17:39 uur

 

TekeningDeze woestelingen kom ik dus elke dag tegen. Let vooral op de laatste: compleet met littekens.

METROMAN

Anna-Maria
op zondag 18 juni 2006 om 22:24 uur

 

Collage_1 Mijn metroman gaat eindelijk aan de camping wennen.

Het duurde even ( ongeveer een jaar of 5). Maar nu begint hij  langzaam het licht te zien. Geen vergelijkingen meer met club Med of een dagje varen.

In ons zomerhuisje vinden we een nieuw, schaars statussymbool.

                                            HET GROTE VERVELEN

Een leven zonder pc of tv. Oude magazines lezen en staren naar een zonsondergang. Zelfs soms met je trui aan, in slaap vallen op bed...omdat je toch niets anders te doen hebt. En vooral veel mijmeren over de toekomstige taakverdeling nu we een man/vrouw firma vormen.

Vervelen maakt het leven weer een stuk langer.

's Middags moestten we weer snel haasten naar een 40 jarig huwelijksfeest; 'Eiland"-vrienden van de familie. Wijlen Bob Ross hielp me een handje bij het tekenen van een mooi natuurlandschap.. En dan begint de week alweer.

EVOLUTIE

Anna-Maria
op donderdag 15 juni 2006 om 08:24 uur

 

Het is zover.

In het begin is liefde aloverheersend.

Het was voor mij ooit zelfs onmogelijk om een boek te lezen als Edward in de buurt was. Maar dan start het plensen met water bij de wijn. Sinds twee weken zit hij bij mij in het bedrijf en zien we elkaar van tandenpoets tot tandenpoets.

Met dit als resultaat:

Wiebel_2

Je kent het wel, die vrolijke stellen in duo-kleur. Moeder kiest voor haarzelf en vaders een jas  in haar favoriete geel-bruine kleur.Het haar gaat lekker kort ( wel zo makkelijke) en de rok blijkt te krap dus we kopen maar een legging.

In de ochtend is het dringen voor de spiegel: Hij kijkt of al het haar nog op de goede plek zit. Zij tuurt naar haren die op ongebruikelijke plekken groeien.

Evolutie; de sexen groeien naar elkaar toe.

Het is mijn schuld: voor ons romantische uitje naar Barcelona kocht ik deze fijne schoenen. Edward bleek ze allang te hebben.

BOOS

Anna-Maria
op maandag 29 mei 2006 om 11:50 uur

 

Mijn nekspieren spannen aan en een gevoel van misselijkheid overvalt me. Ondanks mijn pompende hart lijken gedachten in slowmotion te passeren. Ik hoor mijn zachte stem poeslief vragen formuleren. Geen verwijt, geen bijtende opmerking, geen snoeiharde vloek. De boosheid trekt naar mijn handen die hard gaan trillen. Mijn hart springt bijna uit mijn lijf maar nog steeds lijk ik superieur kalm. De vragen tuimelen in mijn hoofd. De kou maakt mijn hart van ijs. Ik geef het op. Ik weet de antwoorden toch wel. Zoals Carmiggelt het ooit formuleerde: "Maar je weet toch dat mensen niet aardig zijn?" De werkweek is amper begonnen.

OUD EN VERSLETEN

Anna-Maria
op dinsdag 23 mei 2006 om 22:58 uur

 


Bedelende bejaarden...ik zag ze overal in Spanje.

Het deed gewoon pijn. Oude mannen, keurig in pak, warm vest eronder. Schuifelend van vuilnisbak naar vuilnisbak. Oude vrouwen met warrige haren die geld vragen op elk terras. Hoe kan dat? Is er iets structureel mis daar?

Of lopen wij achter, en staat dat Nederland ook te wachten?


OP=OP

Anna-Maria
op dinsdag 23 mei 2006 om 14:29 uur

 


Fotografische fijnproevers herkennen mijn toestel gelijk:

een echte

HEMA H4521 4.0 MEGAPIXEL CCD sensor met 5.1 mm lens

Op de kop getikt in een dolle bui voor pakweg 60 euro. Geen zoom, geen spiegel reflex, geen liflafjes. Wel bestand tegen kleuterhanden en slordige moeders.

Deze vakantie is hij een keer te vaak gevallen en daardoor vertrouw ik hem niet meer. Scherpstellen lukt soms, rare vlekken op de foto's en kraak geluiden.

Tijd voor iets nieuws.

Ik snak weer naar het echte werk. Vroeger had ik een Canon T70 met zoomlens, maar ik ben nu bekeerd tot de digitale zuil.

Iemand een goed advies of een tweedehandsje te koop?


DE EERSTELING

Anna-Maria
op vrijdag 05 mei 2006 om 23:18 uur

 


Vooral eerstelingen hebben het.


Hard fietsen en mijn trappers op elke witte streep neer laten komen. De derde zeegolf met mijn hoofd kapot beuken. Mijn adem inhouden tot het einde van de Coentunnel. Binnen 3 tellen de emmer vol ijswater op mijn hoofd storten na de sauna. Dagelijks klem zitten tussen de draaideur omdat ik het moet halen.


Weddenschappen maken met mijzelf.


Het mooiste lied hierover.

TOT OVER TWEE WEKEN.....

DOPPELGANGER

Anna-Maria
op maandag 01 mei 2006 om 11:34 uur

 



Mijn doppelganger is beroemd!

Volgens buitenlandse gasten lijk ik precies op haar, enig idee?


BEZET

Anna-Maria
op woensdag 26 april 2006 om 20:32 uur

 



De stad maakt zich op voor het grote verdienen.

Recht tegenover het Anne Frank huis, stappen twee jongens van hun fiets en beginnen op de grond te krijten. Het woord is hetzelfde maar de wereld gelukkig anders.


HOEDJE PETJE PETJE

Anna-Maria
op vrijdag 21 april 2006 om 21:01 uur

 

Schoenen doen me niets.

Het zijn hoeden die me weg doen dromen. Ik heb er vele, vele onder het stof. Het oranje potmodel waarmee ik me in de jaren '20 waan, een zwierige zwarte voor de Onassis-look, een gigantisch strandexemplaar van stro.

Ik koop ze, leg ze in de kast tot ze langzaam van vorm veranderen. Want dit is Nederland en ik heb me keurig aan de ongeschreven regel te houden "Doe maar gewoon, uitslover". Zelfs op weg naar een bruiloft sloeg ooit de twijfel toe. "Ken ik het bruidspaar wel goed genoeg om deze hoed te dragen? "
Er zijn maar twee plekken waar ik mijn hoeden draag. Op mijn verjaardagslocatie ( hoed verplicht) en thuis in de keuken. Deze kocht ik vandaag bij de rommelmarkt in het gehucht (bouwjaar 1974).

RAAR

Anna-Maria
op dinsdag 18 april 2006 om 12:11 uur

 


Ooit kwam ik een moeder van school tegen bij de melkschappen van de supermarkt.

Grote vragende ogen keken me aan. Per ongeluk kwam ze ooit mijn log tegen. Ze stamelde de vraag :" Waarom je hele leven op de computer?"

Soms snap ik het ook niet. Foto's en verhalen gaan een eigen leven leiden. Vooral de combinatie log-eigen bedrijf is erg gevaarlijk.

Maar ik schrijf vanuit het hart. Het geeft me energie en een goede kijk op het leven. familie en vrienden komen dichterbij. Om met meisje en Polderzilver te spreken: "Het maakt de wereld kleiner en mijn kennissenkring groter."

Vorige week scande zij mijn hoofd in een Portugees krantje. Een raadsel. Er stond geen verwijzing , alleen mijn naam en bedrijfsnaam. Foto komt van mijn log...groot raadsel.

GLIMP

Anna-Maria
op zondag 16 april 2006 om 22:34 uur

 


Ik kom het verleden niet zo vaak tegen.

Mijn oude buurt bezoek ik alleen rond etenstijd. Oude scholen wijs ik soms aan tijdens het voorbij zoeven. Veel mensen van vroeger lijken van de aardbodem verdwenen. Ooit bezocht ik de jaarlijkse rexc3xbcnie van de MDS in Amsterdam. Vergelijkbaar met het herlezen van een lievelingsboek: Het valt altijd tegen.

Veel mensen bezoeken een rexc3xbcnie met onverwerkte gevoelens. Ik zag veel hooggehakte LPF-ers die 'per ongeluk' hun gouden badge nog hadden opgespeld. De knapste jongen bleek meer interesse te hebben voor stoere mannen. En Leraren verloren hun charisma bij elke nieuwe zin.

Gesprekken met oude scharrels bleken net zo gruwelijk. Krampachtige grappen en anekdotes. Een glansloze glimp naar het verleden. Toch vraag ik me af: Al die ambitie, dromen en plannen. Waar zijn al die mensen gebleven? Van een weet ik dat zijn ambitie hem niet ver bracht. Hij stond te dicht bij Cor van Hout tijdens zijn laatste minuten.

Kom jij vaak mensen van vroeger tegen?

TEVREDEN

Anna-Maria
op donderdag 13 april 2006 om 21:30 uur

 


Op uitnodiging van de keukenhof mocht ik vandaag een schilderij kliederen.

Mijn moeder nam ik mee. We bleken decor voor een televisie opname. Een bijzondere dag. Zo vaak heb ik mijn moeder niet helemaal voor mijzelf alleen. Ons eerste gesprek samen in 15 jaar. ( zonder ruis van buitenaf). Bij het ophalen van de kinderen vroeg de juf of ik op mijn moeder leek. Ze schudde heftig van nee. Ik weet zeker dat het wel zo is.

De dames van the church of god waren zo aardig om mijn moeders creatie te tonen. Die van mij was ingegeven door een combinatie van hemelse inspiratie en , verdomd, een vleugje M. Bastin. Misschien zaterdag te zien om 11.00 uur bij mens Mens.

WIE-0-WIE?

Anna-Maria
op woensdag 12 april 2006 om 08:59 uur

 

Dit deed vroeger mijn hart sneller kloppen. Iemand enig idee?

DROOM 2

Anna-Maria
op woensdag 12 april 2006 om 08:35 uur

 

Arthur's droom was zo eng dat hij er met mij niet over durfde te praten.

Hij was op de snelweg uit mijn auto gevallen, maar ik had het niet door. Huilend rende hij in de regen achter mij aan. Twee politieagenten zagen dat, en brachten hem naar de gevangenis.

En zijn spijkerbroek was ook nog nat.


Doppelgxc3xa4nger

Anna-Maria
op maandag 10 april 2006 om 23:37 uur

 

Enig idee waar jou Doppelgxc3xa4nger op de wereld rondloopt?

Volgens de overlevering is het een slecht teken om deze 'schim'van jezelf tegen te komen. Een voorbode van onheil en rampspoed. Mijn doppelgxc3xa4nger zag ik ooit in een franse discotheek.Hetzelfde haar, leeftijd en manieren. Het was geen spiegel maar ikzelf. Maar ach, ik leef nog steeds.

Die van Sandra Bullock was vanavond met mij mee op stap tijdens een culinaire wandeling. Frappant. Dezelfde bezeten uitstraling. Uiterlijk en stem leken identiek. Ze bleek een Amerikaanse die voor een bedrijf in Lyon werkt.

Zorgvuldig de naam ontwijkend ,vroeg ik haar:" Hoe vaak hoor je per dag dat je op die beroemde actrice lijkt ?" Ze antwoorde me dat ze er ook heel moe van werd.

Mij verwarren ze vaak met Tante Leen. Op wie lijk jij?

WAAROM? DAAROM!

Anna-Maria
op zondag 09 april 2006 om 18:34 uur

 


LENTE IN AMSTERDAM
Bierblikjes in een bakfiets. Schilderijen. Volle terrassen. Slapende toeristen in een hotel lobby. Gezonken bootjes. Mensen die geen gedag zeggen. Versierde fietsen. Parfumwolken.
En dan zie ik dit....

UITZICHT(LOOS?)

Anna-Maria
op dinsdag 04 april 2006 om 09:55 uur

 

GEBROKEN HART

Anna-Maria
op woensdag 22 maart 2006 om 21:55 uur

 

Soms ben ik blind en dom.

Tijdens het avondeten ging de telefoon. Nieuwsgierigheid won het van de huisregel en ik nam snel op. Nieuws over de verkoop van ons huis.

Middenin het gesprek hoorde ik een ingehouden snik links van me. Al pratend keek ik naar beneden en zag een paars hoofd met vochtige paniekogen. "Mama, ik wil niet weg". Een weexc3xafg gevoel kwam bij me op. Wat stom van me! Plots herinnerde ik m'n eigen pijn in mijn buik zodra mijn vader weer begon over verhuizen naar Italixc3xab. De melancholie waarop ik onze woonboot bekeek, alles zou er binnenkort niet meer hetzelfde zijn.

Het duurde een toetje lang, voordat we Arthur hadden overtuigd dat wij belangrijker zijn dan het huis waarin we wonen. (of stopte hij met huilen omdat we beloofden dat hij in het volgende huis een eigen computer zou krijgen?)


TESTAMENT

Anna-Maria
op dinsdag 21 maart 2006 om 12:22 uur

 

Gisteren hebben we smakelijk gelachen om mijn testament.

2002 was geen best jaar en na een paar weekjes ziekenhuis vond ik het nodig iets op papier te zetten. Ik schreef een A4 vol en smeet het op de stapels die ik administratie noem.

Muziek: "Mahler Symfonie no. 5 ( pubermuziek), tante Leen met "oh johnie (lijkt me leuk als iedereen dan inhaakt) , aan de Amsterdamse grachten' ( ode aan mijn stad)
kaart: Kleurig met voorop het woord "FINITO".
Finale:De fik erin en mijn as uitstrooien op de hoek Brouwersgracht/ Prinsengracht.

Dan nog wat gemijmer over voogdij en het leven.

Gisteren pikte edward het niet langer en moest veel van mijn 'administratie' de deur uit. Na een dramatisch opruimavond met mijn lief was de zin " Al mijn spullen gaan naar Edward" ronduit hilarisch.

Heb jij je muzikale einde al gekozen?

SCHADUW

Anna-Maria
op zondag 12 maart 2006 om 10:57 uur

 

Vechten met je schaduw.Nu nog echt, later echter nog.

KLEUTERDROMEN

Anna-Maria
op woensdag 08 maart 2006 om 22:10 uur

 

Mijn peuter-kleuterwandeling door de warme buurt was op de grens van kindermishandeling.

15 Liter water per m2! De kinderen waren bikkels maar de ouders met kinderwagens en kinderen in de nek, hadden het zwaar. Toch waren de evaluatieformulieren lyrisch.

De tocht is eigenlijk een groot schransfestijn...muffins in de trouwzaal van de koningin, snoep onderweg, appels in de Chinese tempel en tot slot poffertjes in een ballenbak.

Deze politieagent wist al vanaf kleuter dat hij hetzelfde beroep zou kiezen als z'n vader.

Van welk beroep droomde jij tijdens je kleuterschooltijd?

GEVOEL

Anna-Maria
op dinsdag 07 maart 2006 om 20:33 uur

 

Ik ben een mens met extremen: veel pieken en weinig dalen.

Deze week zit het tegen. Al twee dagen loop ik met watten in het hoofd en pieker ik 's nachts te lang. Onrecht, venijn of pure domheid hakt er bij me diep in. Ik leef op gevoel.

Vorig jaar werd er zo bruut op mijn hart gestaan, dat ik 3 dagen ben gaan kniesen in mijn zomerhuisje. Niets voor mij....Gelukkig weet ik nu de remedie: Veel onderwater zwemmen, knuffelen, lachen om de situatie, schouders eronder en weer verder.

Dit was mijn uitzicht tijdens een werklunch. Iemand enig idee waar ik was?

Nou?

Anna-Maria
op zondag 05 maart 2006 om 21:24 uur

 

Het lukt me maar gedeeltelijk om dit raadsel op te lossen. Iemand die dit helemaal snapt?

EEN ECHTE KEREL

Anna-Maria
op dinsdag 28 februari 2006 om 22:37 uur

 

Gisteren was de uitzending van Holland Sport weer genieten.

Het 'mannen onder elkaar-sfeertje' is voor mij een verademing. Kwinkslagen in plaats van venijnige speldenprikken. Recht voor z'n raap gesprekken in plaats van zacht gemurmel over niets. Oprechte adoratie in plaats van bedeesde complimenten.

Deze test van VON was vanavond dan ook totaal overbodig; natuurlijk ben ik 60% een kerel.

En toch... wat deed ik vanavond dan hier?

EN NU?

Anna-Maria
op donderdag 16 februari 2006 om 09:20 uur

 

De weerman beloofde koude dagen.

Zakken vol hout propte ik in mijn Clio. Hoelang zullen ze bij de werkplaats hebben gezocht naar dit onderdeel? Iets voor marktplaats?

LOSLATEN

Anna-Maria
op dinsdag 14 februari 2006 om 10:11 uur

 


Later is dichterbij dan ik denk.

Ik geniet van het gezellige gekeuvel op de achterbank. We waren de laatste dagen ziek en moe, maar het is me gelukt de mannen gezond te maken.

Alexander (4): " Als ik later groot ben dan neem ik een sigaretje."

Ik sta vol op de rem "iiieeeeeeeeeeeeeek" en zet me schrap om dit flink de kop in te drukken. Alexander verdenk ik toch al van de eerste piercing, tatoo en hangsnor. Dan zijn we maar later op school.

Verder dan wat stamelen over longen ( wat zijn dat?), eerder dood gaan ( Oh?!) en vieze lucht ( Oma doet het ook), kom ik niet.

Het is nog te vroeg voor dit soort dingen. Over een paar jaar kan ik me daar nog druk genoeg over maken.

TOERISTEN MENU

Anna-Maria
op dinsdag 07 februari 2006 om 09:15 uur

 

Ik kom van ver.

Bij mij is het vaak alles of niets. Een half jaar geleden was het niets.

Ik besloot het leven bij de lurven te grijpen en te stoppen met halve plannen en talenten. Niet meer mokken over dingen die niet zijn en het lichaam en de geest wat meer verwennen.Ik betaalde de makelaar, afslanksekte en gunde mezelf een weblog.

Op aanraden van een professional organiser probeer ik de huishoudelijke taken met een blije lach te voldoen. Laatste hindernissen zijn de administratie en mijn kookkunst. Gisteren presteerde ik het om 1,5 uur in de keuken te staan met als resultaat een toeristenmenu waar de gemiddelde easy jetter op het Amsterdamse Damrak zijn neus voor zou ophalen.

Tomatensoep uit blik, knoflookbrood uit een zakje, doperwtjes met worteltjes uit de vriezer en blinde vinken met Japans roze binnenkant. Geen culinaire hoogvlieger dus.

Voor mijzelf had ik een prakje waar Edward spontaan een vies gezicht bij trok. Maar honger doet smullen...mijn boterham met tomatensoep, aardappel en tomaat smaakte goddelijk.

DROMEN

Anna-Maria
op maandag 06 februari 2006 om 10:19 uur

 

De ochtend is het mooiste moment van de dag.

Twee slaapdronken wezentjes vinden met halfgesloten ogen hun weg naar onze kamer. Ieder zoekt met blote beentjes en strakke armpjes naar de lekkerste manier om papa of mama te knuffelen.Het hoofd is nog leeg en de gesprekflarden zijn recht uit het hart. Soms hangen er nog dromen in het hoofd.

Deze ochtend herinnerden we allevier onze droom. Alexander droomde van gevechten tussen een goeie en heel veel slechten,. Ik droomde dat mijn familie me weer totaal niet begreep en allemaal kwaad op me waren om niets.De droom van Arthur ging over een computerspel en Edward droomde over winkels die gingen sluiten.

Alleen Edward had geen zin om zijn bed uit te komen.

RUST EN REGEN

Anna-Maria
op zondag 05 februari 2006 om 09:18 uur

 


Zondag is de beste dag om te werken

Vaak werk ik op tijden en dagen dat andere mensen achter de gehaktballetjes zitten of zich nog even omdraaien. Vooral de vroege zondag is een kado. De wereld soest nog even door en ik laat het gehucht achter me.

Ik parkeer in een stad en zie dat het leven nog niet is begonnen. Verlaten straten en lege trams. Oppermachtig voel ik me, alsof ik een raadsel heb opgelost. De maanden januari en februari zijn uitzonderingen; minder werk dus vaker thuis.

Gelukkig regent het eindelijk vandaag.

GOEDE EN SLECHTE TIJDEN

Anna-Maria
op zaterdag 04 februari 2006 om 16:48 uur

 

Geloof jij in het huwelijk?

Sinds tijden niet meer zoveel gedanst, gegeten en gelachen als gisteravond.

Wij waren natuurlijk de rennende acteurs die stiekum bij de gasten aansloten en deden alsof we al tijden aanwezig waren. Een HAVENBARON ( vriend van Edward) trouwde een purser en ze leefde nog lang en gelukkig...

Inmiddels hebben we de laatste jaren veel traantjes mogen wegpinken bij eeuwige beloften en spoedscheidingen. Vaak is het tijdens 'de dag van je leven' al duidelijk te zien. Gaat het om de pure verbondenheid of de familie, status en/of traditie?

Ik gok dat dit huwelijk goed afloopt. De zenuwachtigheid en opbeurende blikken naar elkaar waren puur. Nu kan het uitpakken beginnen.

OUDE WIJN IN NIEUWE ZAKKEN.

Anna-Maria
op woensdag 01 februari 2006 om 11:54 uur

 

Ik heb gekozen.

Ooit begon het bedrijf klein met kantoor aan huis. Later werd het bedrijf een maatje groter en kon ik genieten van een echt kantoor. Na de geboorte van Alexander zag ik het licht: alles is inhuurbaar en de tijd gaat te snel. Daarom koos ik de moeilijkste weg. Permanent kantoor aan huis in een gehucht. Een pasgeboren baby en een kleintje van 15 maanden houden zich niet aan werktijden dus de werkdag startte zodra de kleintjes me de rust daarrvoor gunden. Dag en nacht...

Het is een moeilijke weg maar het voelt goed in het hart. Ik ben trots op mijn bedrijf en heerlijke kinderen. Geen personeel of stagaires meer, alles op eigen kracht.

Deze maand moest ik opnieuw kiezen. Een kantoor in Aalsmeer, onder de mensen met een bakker om de hoek of alleen thuis in het gehucht, Stand-by voor kind/huis en haard?

Dit is het geworden. Mijn eigen plek op de eerste verdieping van ons huis. Uitzicht op vogels, mijn liefste spullen en een kacheltje dichtbij de voeten. Eindelijk het huiselijke leven gescheiden van het bedrijf. Geen stapels meer in de huiskamer en to-do lijsten die me beschuldigen van luiheid.

Gelukkig praat mijn weblog terug.

ZUIL

Anna-Maria
op dinsdag 31 januari 2006 om 09:44 uur

 


Alles komt met vlagen.

Nederland is flink verzuild. Er bestaan hokjes per inkomen, geloof en ras. Het vreselijkste hok is die van de generatie.

Zodra de 'rij' weer opschuift omdat men ouder wordt of de laatste generatie verdwijnt, verliest men de banden met andere werelden. Als tiener heb je vaak geen besef van een leven met kleine kinderen. En andersom weet ik (gelukkig) nog weinig van het legbatterijsysteem dat bejaardentehuis heet.

In zuidelijke landen is het allemaal wat minder 'eng'. Lopen de generaties vaker door elkaar in plaats van langs elkaar.

Ik ga met de Hollandse stroom mee en heb verschillende vlagen al meegemaakt. De hausse met vrijgezellenfeesten, trouwpartijen en kraamvisites is bijna voorbij. En dan komt de tsunami van kwakkellende ouders en puberende koters. Het is allemaal zo voorspelbaar.

Deze week verwacht ik nog een laatste ronde; een laatbloeiende vriend gaat trouwen. Dan schuif ik ook weer een hokje op.

ACHTERBANK GENERATIE

Anna-Maria
op vrijdag 27 januari 2006 om 09:53 uur

 


Ik maak veel kilometers om in de bewoonde wereld terecht te komen.

Vorige week sprak iemand het woord achterbankgeneratie uit alsof het een ziekte betrof. Familie, zwemles, zomerhuis, grote stad...het zijn afstanden die we graag samen overbruggen. Een 2de hands casettebandje en leuke spelletjes maken de ritten tot een feest. Ik hou van zingen en met Italiaanse liedjes leer ik de kinderen de melodie van de Italiaanse taal.

En zeg nou zelf; je ziet Arthur stralen toch?

MAMA OF ANNA-MARIA

Anna-Maria
op maandag 23 januari 2006 om 23:03 uur

 

De bom is gebarsten en de ravage is enorm.

Sommige dingen zijn moeilijk in een log te vatten.Maar er gaan hier veel dingen veranderen. Daarover in de toekomst meer. Intussen gaat het leven door. Hoewel kleine dingen plots veranderen in grote problemen, De spanning mot toch ergens naar toe.

Graag hoor ik je mening over de volgende discussie van vanavond:

Ik smelt zodra de kleine mij roept: " ANNA-MARIA!". Zijn r brouwt licht en het tovert een glimlach op m'n gezicht. Volgens Edward is dit FOUT. Het ondermijnt de hixc3xabrarchie in het gezin. Het is niet ANNA-MARIA maar MAMA.

Zijn laatste argument voordat hij naar boven ging: "Later wanneer hij pubert ben je blij dat hij je Mama noemt. En dan kun je niet meer terug".

Wie heeft gelijk?

SCHATJES

Anna-Maria
op maandag 23 januari 2006 om 09:11 uur

 


Ik woon op de set van de film 'Schatjes'.

Veel jongens met blonde lokken, blote beentjes en het tennisracket nonchalant onder de arm. Piloten in cabrio's en dames met veel rouge op de jukbenen en gewatergolfde coupes. De srv-man en wijnboer komen even vaak op het 'park' als de tuinman.

Zo verbaas ik me niet als vrienden van de kinderen langskomen per jeep.
En zeker verbaas ik me er niet over dat er maar een oelewapper onder de draaiende wielen terecht zal komen.

Juist: Alexander!

Het gaat weer beter met hem.

IEDERE GEK...

Anna-Maria
op vrijdag 20 januari 2006 om 09:46 uur

 

De kenners onder jullie weten van mijn 'tic'.

Mijn vuilnisbaktrofee van deze week: een kapstok met 6 echte hertenvoetjes. Ik durfde het nog niet aan Edward te laten zien tijdens de eerste gezinsvergadering. Maar de jongens waren er gelijk dol op.

Resultaat: vele gezichten vol afschuw tijdens de speelgoed- meeneem-dag deze ochtend.

ONTROMMELT ALLEN

Anna-Maria
op woensdag 18 januari 2006 om 09:38 uur

 


Een gebouw vol vrouwen die goedgeformuleerde zinnen uitspreken met lage stemmen.

Het tijdschrift SIS organiseerde een debat over de combinatie werk-moederschap. Die spagaat zorgt vaak voor mokkende vrouwen. Terugkerend dilemma: ooit was beloofd dat het ouderschap gedeeld zou worden.

Binnenkort komt de workshop met tips van de prof-organiser online maar tot die tijd ga ik aan de slag met de volgende gouden tips:

Hou agenda overleg met de hele familie, verdeel de taken en vraag wat men wil eten die week.
Laat dingen los, een minder perfecte situatie is geen slechte situatie
Maak een weekschema met vaste momenten voor vaste tijden; routine spaart energie
plan de tandarts aan het begin van de dag ( en dat geldt voor alle niet-leuk afspraken)
Kijk bij SIS online voor gemaksdiensten
Laat de oppas een paar uur langer blijven en doe iets leuks voor jezelf
Bij het maken van een weekschema ( reken 20% extra tijd voor leuke klusjes en 60% extra voor rot-klusjes)
Ontrommel! Je gebruikt 20% van je spullen 80% van je tijd. Gooi en geef dus weg.

Aangezien ik veel manlijke trekken heb was niet het hele verhaal op mij van toepassing. Voor mij geen trucjes om de man aan het strijken te krijgen ( zet z'n favorieten film op bij de strijkplank). Toen ik laat thuiskwam was de bende in het huis verdwenen, hingen er nieuwe schilderijen en had Edward mijn nieuwe computer aangesloten.
Ik heb zo'n mazzel met hem.

POPPINS

Anna-Maria
op zaterdag 14 januari 2006 om 23:35 uur

 

Was het leven maar een goede Disney-film.

Vandaag bekeek ik Mary Poppins. Nu door de ogen van een moeder. Waarom kan het allemaal niet zo eerlijk/kinderlijk simpel / rechtvaardig en sprookjesachtig zijn.

Met happy end in een wereld waar je nooit je korstjes hoeft op te eten. OMDAT JE DAAR DOODZIEK VAN ZOU WORDEN!

Maar toch...

FLORA EN FAUNA

Anna-Maria
op zaterdag 14 januari 2006 om 22:28 uur

 

Al tijden vergaap ik me in logland aan het paradijs van Erik.

Hij bouwde daar zijn huis en deelt zijn leven vol felle kleuren en rare dieren met ons.

Voor iemand als ik, die de laatste jaren niet verder kwam dan mijn zomerhuisje op de camping een bewijs dat er stranden zijn waar de zon echt schijnt.

Dit rare dier kwam ikzelf vandaag tegen.


Iemand enig idee wat de Braziliaanse naam hiervoor is?

TROTS

Anna-Maria
op woensdag 11 januari 2006 om 15:26 uur

 

Kleine kinderen kleine zorgen etc. etc. etc.

Het gaat goed met mijn kleine Alexander. De hechtingen zijn eruit en hij heeft flink veel 'sjans'. Na een lange dag kleuterschool zit hij vol grappen en hij lijkt daar op z'n plek.

Het is een bijzondere jongen. Ik hield deze week mijn adem in. Maar het lijkt goed te gaan. De juf verbaasde zich wel over de verschillende karakters van mijn blondjes; de een verlegen en buitengewoon gevoelig, de ander Oost-Indisch doof en lak aan alles.

Alsof ik dat niet wist.

STOP DE TIJD!

Anna-Maria
op donderdag 05 januari 2006 om 23:21 uur

 

Krampachtig probeer ik mijn hele leven al de dagen te rekken.

Soms lukt het door veel te werken, nieuwe dingen te doen of door mijzelf uit te dagen grenzen te verleggen.

Ik log nu een maand of vier en dat lijkt een beetje te helpen. Meer grip en een andere kijk op dingen. Door 'log-land' krijg ik nieuwe inzichten en een helderder beeld van de obstakels in mijn leven ( en karakter). Het lijkt of ik meerdere levens leef en leer veel van de inzichten van anderen.

Maar het is de bekende druppel op de gloeiende plaat. De tijd gaat te snel. Dit eist hardere methoden. En dan bedoel ik geen spuitje BOTOX om de zandloper van het leven te vertragen maar:

DRASTISCH HET ROER OM!

{Wordt vervolgt}

GEVEDERDE VRIENDEN (deel twee)

Anna-Maria
op donderdag 05 januari 2006 om 01:36 uur

 

Het gaat niet goed.

Plechtig moest ik beloven dat ik goed voor mijn nieuwe vrienden zou zorgen.

Inmiddels zijn we drie weken, een nieuwe kooi en een gebroken pootje verder. De poes blijkt toch verder te kijken dan zijn bak met kittekat en verzint 'Tom en Jerry'-achtige methoden om de kooi te bereiken.

De blauwfazantjes, door Alex (met dik Amsterdams accent) LANGE SJAAKIE en KLEINE PIPI genoemd, zijn flink in de stress. De gewonde PIPI hijgt op zijn stokje en maakt het niet lang meer.

Maar wat moet ik doen? Hem uit zijn lijden verlossen en aan de kat geven? Een bezoek een de plaatstelijk dierenarts of gewoon afwachten?

Op nazaten hoopte ik al niet meer. De 'experts' van het plaatselijke tuincentrum hebben me twee mannen meegegeven in plaats van een heterostel.

TOT SLOT: "Hoe komt Alexander nu aan dat J. Kraaykamp-accent?"

DE TUIN

Anna-Maria
op donderdag 05 januari 2006 om 01:03 uur

 

Een van mijn mooiste jeugdherinneringen is de tuin van mijn Italiaanse opa.
Nooit heb ik echt goed met Nonno Pietro kunnen praten, maar toch zie ik hem als het evenbeeld van mijn vader.

Zodra mijn ouders 's middags gingen slapen dan werd zijn tuin voor mij en mijn zusjes een klein paradijs. Ik herinner me vele kleurige bloemen, de schaduwen van de sinaasappelbomen en de verweerde druivenranken in de kurkdroge aarde. Iemand met zoveel liefde voor zijn tuin moet een bijzondere man zijn geweest.

Indien ik mijn eigen karakter zou moeten aflezen aan mijn voor- en achtertuin dan is het dramatisch. Alleen al dit jaar sneuvelden er drie bomen( een van ellende, een door Edward's gezaag en de laatste door de storm). Er is geen bloem te zien. Het is een tuin zonder logica, alles woekert en heeft z'n beste tijd gehad.

Gelukkig bestaat er ook een theorie die stelt dat je iemands karakter kan aflezen aan zijn creatieve producten.

Geniet...maar met mate.

Anna-Maria
op woensdag 28 december 2005 om 22:51 uur

 


Mijn goede voornemens van 2005 zijn ten dele gelukt.

Ik breng nog steeds veel geld naar de bibliotheek maar dankzij de afslanksekte heb ik veel massa verloren. Op ons gezins-mededelingenbord staat sinds gisteren een raar bericht:

Goede voornemens

Anna-Maria*

Edward*

* in te vullen door de echtgenoot.

Trap ik hier in?en zo ja; welke troef zet ik in?

NATALE IN ITALIA

Anna-Maria
op maandag 26 december 2005 om 15:27 uur

 

Een zomerflirt bracht me twee achtereenvolgende jaren naar Italie rond de kerst.

Toscane om precies te zijn. We verbleven heel keurig in het huis van een vriendin en vulden de dagen met lachen, urenlange ritten door het mistige landschap en veel eten bij de ouders van de 'vriendenclub'.

Flarden herinneringen komen bij me naar boven. Een trotse vader die zijn italiaanse uniform ( met helm) laat zien uit WO II, de jeep van de flirt die klem zit tussen de automatische hekken van zijn huis en mijn lieve vriendin die ons door de mist naar huis bracht, zittend op een plastic zak omdat haar autostoel was natgeplast. Ik begreep de wereld daar niet zo. Veel kale robuuste keukeninterieurs, uiterlijke schijn en haantjesgedrag.

Het contact verwaterde.De wereld was toen zoveel groter zonder pc en email en in de winter ziet alles er toch wat minder spannend uit. Nog eenmaal kwam de vriendin onze kant op. Ze was een week voor haar bruiloft naar ons gevlucht. Toch woog het familieoordeel zwaarder, en reisde ze net op tijd terug naar het altaar.

Een dochter, veel blauwe plekken en een gebroken arm later werd het huwelijk toch ontbonden.

Ik leerde dat ik Hollandser was dan ik me destijds voelde, dat ik de gordijnen voor het raam moest sluiten bij het verkleden en dat Italianen met horloges aan de rechterpols erg gecharmeerd zijn van Der Fuhrer.

VROUWEN

Anna-Maria
op woensdag 21 december 2005 om 23:56 uur

 


Ik kan heel sociaal en leuk zijn
maar om je de waarheid te zeggen ben ik lichtelijk contactgestoord( zeg maar autistisch).

Met mensen praten is prettig maar zodra er een 'groepsproces' gaande is (verjaardag, schoolbijeenkomst, bruiloft) verander ik van deelnemer is bespieder.

Gelijk voelt het als 'de groep' en ik. Als buitenstaander kan ik de groep indelen in hapklare brokjes en mijzelf afvragen waarom mensen doen wat ze doen. Vooral vrouwen onder elkaar is fascinerend.

Zomaar een gesprek over het weer is voor mij een onmogelijkheid. Het moet bij mij altijd ergens over gaan ( het liefst je diepste passie/ verlangen/angst of droom)

Soms vind ik het wel jammer dat ik me niet gedachteloos kan storten in domme gesprekken. Maar ook deze avond heb ik weer overleefd.

WAT VALT OP?

Anna-Maria
op maandag 19 december 2005 om 01:03 uur

 

TIP van de sluier.

Eeuwige leeftijd

Anna-Maria
op donderdag 08 december 2005 om 19:39 uur

 


Hoe oud voel je, je?

Achttien, zeventien - is de 'eeuwige leeftijd' van Mulisch. Mijn lief, Edward, blijft 28. " Omdat ik wel volwassen, open en niet verbitterd ben. Niet te dus".

Zelf voel ik me altijd 10, 11 jaar. Ik verwonder me elke dag over dingen en kan heel overdreven op dingen reageren.

Er zijn genoeg mensen die voor hun twintigste al bejaard zijn. Niet flexibel, vol vooroordelen, geen speelse gedachten en zeker niet nieuwsgierig naar een andere wereld buiten die van hunzelf.

STIP AAN DE HORIZON

Anna-Maria
op dinsdag 06 december 2005 om 10:29 uur

 

De man met baard is vertrokken.

Ik kreeg mijn broodmachine en uit onverwachte hoek een string met strass. Klinkt net zo ongemakkelijk als dat het waarschijnlijk zal zitten.

Ik heb de goedheiligman nog nooit zo overboding in de kring zien zitten als gisteravond. De stapel bleek belangrijker dan de gever. Nu zit ik thuis met de stapel op de grond en kinderen op school.

" Wat zal ik opnieuw inpakken voor de kerst?"

HUISGODIN

Anna-Maria
op maandag 05 december 2005 om 23:02 uur

 


Waarom is Anna-Maria in hart en nieren een huisgodin?

HESTIA de Griekse godin van het huiselijke leven wordt gesymboliseerd door het haardvuur. Ze is de dochter van Kronos en Rhea en de zuster van Zeus. Zowel in de huizen als in het stadhuis werd veelvuldig bij het haardvuur geofferd.

Hestia is ook het symbool van verbondenheid van de moederstad (metropolis) met kleinere steden die ontstonden in de kolonies. De kolonisten namen vuur dat ontstoken was aan het haardvuur van het stadhuis in de moederstad mee en hielden de brandende in hun nieuwe vestiging.

Taranto, de stad van mijn vader, heeft een roerig verleden. Een van de oude verhalen gaat over de banden met het Griekse Sparta. De enige Spartaanse kolonie (Taranto) werd gesticht door verjaagde zonen van ongetrouwde spartaanse vrouwen. De zonen vertrokken spoorslags naar de hak van de Italiaanse laars stichtte de stad Taranto

DUBBELE NATIONALITEIT

Anna-Maria
op zondag 04 december 2005 om 20:04 uur

 


Ik kies voor Nederland.

Ooit had ik twee paspoorten. Vond mijn moeder wel zo veilig. Eenmaal volwassen bleek het de bedoeling dat ik moest kiezen. Mijn zus en ik begaven ons naar de dienst.

Ons voornemen om het interessantste paspoort te houden ( Passaporto Repubblica Italiana) werd daar niet in dank afgenomen. Uiteindelijk zaten we samen op metrostation Waterlooplein een potje te grienen. Maar we hielden voet bij stuk. Papa was trots op ons.

Als tweede generatie allochtoon krijgt het vaderland vaak utopische vormen. Thuis draaiden we, al puberend, alleen maar Italiaanse muziek, keken we naar oude videobanden van het San Remo festival en droegen we na thuiskomst uit Italixc3xab, uit protest 3 maanden zwarte kleding.

Nu begrijp ik dat ik 80% Hollands ben met een toefje Italiaans temperament. Mijn kinderen zijn blond en het wordt tijd om niet alleen over politiek te praten maar ook eindelijk te gaan stemmen.

Deze week gaat mijn verzoek op de bus, ben benieuwd of het sneller gaat dan de aanvraag van een stervoetballer.

NETWERK

Anna-Maria
op vrijdag 02 december 2005 om 10:01 uur

 


Als ondernemer ben je gedoemd te netwerken.

Gelukkig word ik daar heel blij van. Gouden regel is: halen en brengen. Per ongeluk ( of expres?) begeef ik me vaak naar vrouwenbijeenkomsten. Leuke, hartelijke sfeer en vaak goede adviezen.

Zo's bijeenkomst werkt vaak op twee manieren; Je komt geweldige mensen tegen die je wekenlang inspireren, of je praat met wereldvreemde schlemielen die je geruststellen : als dit mens een bedrijf kan laten draaien dan kan iedereen dat!

Een duur lidmaatschap bij een gemengde club bleek volstrekt waardeloos. Dieptepunt was een bijeenkomst in de Amsterdamse plantage met als thema speeddaten. Elke vijf minuten bij een ander een gesprek...het was heel genant. Veel brallers en pochers waar je snel doorheen prikt. Het bleek een kruizing tussen een ondernemers netwerk en een parenavond. Veel haantjes op zoek naar nieuwe kippen in de ren.

Nu vraag ik me af of het leven orthodoxer is dan ik denk.

SAAI OF NIET SAAI

Anna-Maria
op maandag 28 november 2005 om 22:57 uur

 


Logger Huub deelde op zijn log de volgende gedachte met ons:

"Het is een serie foto van iemand die dus 14 jaar gevangen gezeten heeft... nou mooier is ze er niet op geworden dus maar...

Jullie kennen vast die reclame waarin de huid van een roker binnen enkele seconden zwaar verouderd... nou maar als ik deze foto's zie en ik kan kiezen uit een vrouw die rookt of achter de tralies zit,... ik denk dat ik dan toch voor de roker kies... en jullie...???"

Ik ben saai. Ik rook niet, van een half likeurtje lig ik onder tafel of sta er al paaldansend op. Mijn geweten praat constant tegen me. Deze foto-serie maakte me heel droef en spookt door mijn hoofd. Hoop dat het werkt bij mensen die een stuk minder saai zijn.

OOOO KOM ER EENS KIJKEN

Anna-Maria
op maandag 28 november 2005 om 10:16 uur

 

Lieve Sint en Piet,

Ik weet ik heb genoeg troep, maar dit wil ik 5 december graag in mijn schoen:

Een geordende administratie in plaats van rare stapels
Op blote voeten rennen langs de kust van Mexico
Scherper zicht op dingen
Een dochter ( mogen er ook twee zijn)
Een snelweg voor de deur
Vijf extra uren per dag

Groeten aan Amerigo.


Anna-Maria

STAMBOOM

Anna-Maria
op vrijdag 25 november 2005 om 11:22 uur

 


Natuurlijk zijn we allemaal familie van elkaar.

In plekken als Volendam, Aalsmeer of de Jordaan is het ietwat confronterender. Maar ga je een paar generaties terug in de tijd dan blijken we toch meer verbonden dan we denken. De wereld is klein.

Er zjn mensen die hun wereld nog handzamer willen maken en ik ben daar een van. Ik behoor tot de groep die gelooft in de handschud theorie.

In acht 'handschud-stappen' zijn we allemaal op aarde met elkaar verbonden. Bijvoorbeeld ; jij geeft mij een hand, ik schud de hand van de burgemeester van Rotterdam en deze heeft Bea's ferme handdruk weer gevoeld. Zij geeft, in haar leven, een handje aan, pakweg, 800.000 mensen over de hele wereld en we zijn al een eind op weg.

Nog leuker is deze theorie als je terug gaat in de tijd.
Zo zit ik 4 handjes van Churchill vandaan...

Frappant om erachter te komen dat er in de famile ook dubbele banden bestaan. Ik sleurde Edward uit de seringenakkers van Aalsmeer. Mijn zus Diana haalde haar Teeuwen look-a-like uit Zevenaar.
En in beide stamboom albums prijkt dezelfde voorouder-foto. Ze zijn maar 3/4 generatie van elkaar verwijdert.

Tot slot een rectificatie:
mijn nonna huwde niet haar pleegbroer maar zoals mijn moeder het stelde: de rijkste jongen van het dorp die nog nooit een dag had gewerkt.

ROOTS

Anna-Maria
op woensdag 23 november 2005 om 22:02 uur

 

Countess A. S. Stroganova and Her Son, by Louise-Elisabeth Vigxc3xa9e Lebrun, Jarenlang deed men mij geloven dat ik een afstammeling was van een Italiaanse Gravin.

Nonna ( mijn Italiaanse oma) koesterde in haar kleine huisje een statig portret. Dit was haar moeder die haar ooit te vondeling had gelegd.

Nonna bleek zo tevreden met haar nieuwe familie dat, toen haar moeder haar op kwam halen, ze niet mee ging. Later trouwde ze haar 'broer'. Mijn opa Pietro. Hij was een waarachtige reus in het Zuid-Italiaanse dorpje (1.73 m) in schril contrast met Nonna die net de 1.43 m haalde.

Nog herinner ik me haar rijen zwarte jurken in de kast. Zee leken bijna vierkante zwarte vlaggen. Door naaste familieleden die ontvielen en de bijbehorende verplichte rouwjaren, was ze gedoemd tot in de eeuwigheid zwart te dragen in de verzengende hitte.

Een krachtige vrouw. Hard werken op de landerijen en tussendoor vele kinderen baren. Ik moest vaak aan haar denken toen ik toen ik aan het mokken was met mijn twee. Mijn vader werd geboren toen Nonna 43 was.

Hoe het nu precies zit is nog steeds een geheim, maar het blauwe bloed zit niet in me. Mijn inmiddels overleden.oom Giovanni sprak in een tipsy bui over de ingredienten van een schelmenroman. Het jonge meisje, de dokter etc.

Ooit begin ik er wel eens over met mijn vader.


Levensvragen

Anna-Maria
op zondag 20 november 2005 om 22:54 uur

 

De zware jaren lijken bijna voorbij.

Alexander wordt kerstavond 4 jaar en Arthur is net 5 geworden.

We komen net thuis van een etentje met vrienden en we zijn niet eens afgedraaid. Heel slim stonden er twee lange tafels, een voor de grote en een voor de kleine mensen.

Er was tijd voor vele gespreksonderwerpen waarvan het merendeel niet eens over wezens onder de 1.40 m ging. De kinderen vermaakten elkaar en Alexander was maar een keer onvindbaar.

Tijd voor weer een Anna-Maria theorie, de eerste jaren lijken het zwaarst door fysieke uitputting maar vanaf nu gaan we mentaal door de mangel.

Bij Arthur turfte ik vandaag 21 keer het woordje Waarom als antwoord op mijn bevelen.
Alexander wilde tijdens het toetje weten hoe baby's dan uit de buik komen.

DAG ZUSTER URSULA

Anna-Maria
op dinsdag 15 november 2005 om 14:35 uur

 

Onze Alexander is een weglopertje.

Niets krijgt hem zo triomfantelijk als een woeste moeder die briesend op hem afstormt na 13 lange minuten schreeuwen en smeken.

In de drie jaar dat ik hem denk te kennen, heeft hij zich deze hobby tot in de finesse eigen gemaakt. Muisstil weet hij zich te houden.

In het zwembad is de laatste plek waar iedereen zoekt natuurlijk het zonnebankhok ACHTER de zonnebank. In de ballenbak zoek je niet zo snel achter de coca-colamachine. En op een verlaten strand denk je al huilend niet aan de speeltuin van twee duinen terug.

Volgens Edward is dit nog maar een voorproefje. Rond z'n 17de zal Alexander met piercing en tatoo het huis verlaten. En zijn moeder niet vaak bellen. Dat noem ik liefdesverdriet.

FREUD

Anna-Maria
op dinsdag 01 november 2005 om 21:48 uur

 


Vandaag een verhelderend gesprek gehad met een kinderarts.

Het kon haar niet ontgaan dat ze mijn Alexander (3) hoorde vragen;" Mama , wij gaan toch samen trouwen?"

Dit was FOUT, FOUT, FOUT, FOUT.

Kinderarts;" Mevrouw beseft u wel dat dit het begin is van CASTRATIEANGST bij volwassen mannen?"

Ze ging nog een stapje verder;" Vooral in de moslimgemeenschap hebben veel mannen hier later last van. Het kan vijandigheid oproepen tegen de vader en vrouwen in het algemeen"

Dat ga ik dus allemaal riskeren.

WATERVILLA

Anna-Maria
op dinsdag 01 november 2005 om 06:51 uur

 


Mijn hele jeugd woonde ik op een woonboot.

Vroeger viel er dan een ongemakkelijke stilte van ongeveer anderhalve minuut. Het was toch een beetje sneu. Het zijn nu andere tijden. Woonboten zijn watervilla's en niemand ziet het meer als moeten maar als mogen.

Mijn huidige huisje is gemaakt van baksteen en hout. Toch mis ik iets.

De reflectie van water op het plafond.

LAAT MAAR WAAIEN

Anna-Maria
op maandag 31 oktober 2005 om 16:31 uur

 

Ik waai met vele winden mee.

Bij debatten en advocatenseries ben ik voor de een en vervolgens voel ik weer mee met de ander. Vaak ben ik ergens pertinent tegen en na enkel argumenten van Edward snap ik de tegenpartij weer helemaal.

Zo verging het mij ook met Pim. Gruwelijk vond ik hem. Beangstigend en gevaarlijk. En toch...langzaam dacht ik hem beter te begrijpen. En zelfs nu denk ik soms; met Fortuyn had zoiets anders gelopen.

Vandaag werd ik bestookt met dit lijstje.

- Gekozen premier en burgemeester.
- Kiesdrempel voor de Tweede Kamer.
- De invoering van referenda. Als tweederde van de kiezers nieuwe verkiezingen wil, dan komen die er.
- Meer geld voor ontwikkelingshulp.
- Gemeentelijke lasten en leges mogen niet stijgen.
- Afname van het aantal ambtenaren met zes procent per jaar.
- De pensioengerechtigde leeftijd verhogen tot 67.
- Sociale dienstplicht voor jongeren
- Softdrugs legaliseren.
- Gratis openbaar vervoer ter bestrijding van files.
- Dna-materiaal van alle burgers in een databank opnemen.

Ben het grotendeels wel mee eens.
Ik heb een zwak voor Aalsmeerders.
Het is maar goed dat ik als allochtoon niet hoef te kiezen.

HOLLANDS HOLLYWOOD

Anna-Maria
op vrijdag 28 oktober 2005 om 10:58 uur

 

Edward komt uit dit plaatsje.

Het is een vreemde mengeling van Volendam en Hollywood.
De harde kern bestaat uit een aantal families, Eveleens/ Spaargaren/Mantel en nog wat. Omdat de internationale handel door de aderen vloeit, gaan de jongere generaties vaak een langere tijd in het buitenland werken.

Er ontstaat dan een vreemde mengeling in de dorpsaard. Hard werkende mensen uit een kleine gemeenschap met een brede internationale horizon.

Ooit kom ik er toe om mijn huis op Funda te zetten en dit gehucht te verlaten. Dan wordt dit het alternatief.

TREUZELEN

Anna-Maria
op donderdag 20 oktober 2005 om 08:54 uur

 

Maandag stormde ik in volle vaart door de klaphekjes van de super. Snel, snel, druk, druk.

Omdat deze Albert onbekend terrein voor me was, draaide ik constant om een groente/ fruit eiland, nerveus zoekend. Tot mij iets raars opviel.

Op de grond hurkte een jongen van ongeveer 17 jaar. Een tenger hindoestaans mannetje in het uniform van de grootgrutter. Hij staarde voor zich uit met zijn neus bijna op zijn knieen. Een hand was zachtjes in de pakken pasta aan het knijpen.

Net boven hem was het alziende oog van de beveiligingscamera's en ik vermoedde dat dit een strategische actie was. Dit was de dode hoek en hier kon hij treuzelend wachten tot de lamlendige uren van zijn baantje voorbij waren.

Ik heb, toen ik nog pril was, veel rare baantjes gehad. In juni werken in een kerstwinkel , soep opscheppen op een wankel bootje of smeuige foto's bekijken bij een fotolab. Alles was van korte duur en meer uit nieuwsgierigheid naar de grote wereld dan voor de guldens.

Ik hoop voor die jongen dat hij snel iets anders zoekt.

SLENTEREN

Anna-Maria
op woensdag 19 oktober 2005 om 22:29 uur

 


.
Het was knisperkoud, blauwe lucht met flarden wolken. Amsterdam was van mij.

Gisteren slenterde ik door mijn lievelingstad. Eindelijk mijn eigen tempo. Geen toeristen of kinderen die me saboteren. Gewoon onbevangen stilstaan of juist lekker de pas erin.

Op het Max Eeuweplein het bekende tafereel. Alleen maar mannen die staan te peinsen bij een groot formaat schaakspel. Zijn vrouwen dommer, minder geduldig of gunnen die zichzelf geen onschuldig tijdverdrijf als schaken?

Het feit dat ik zo geniet van een zeldzaam dagje lopen in eigen tempo is het antwoord.

waar-o-waar?

Anna-Maria
op dinsdag 18 oktober 2005 om 21:43 uur

 

Vandaag was het weer genieten. Beetje werken, wat wandelen, eten aan de rand van het Vondelpark, de afslanksekte en een bezoek aan dit gebouw.

Enig idee?

DOORSTART

Anna-Maria
op zondag 16 oktober 2005 om 06:54 uur

 

Soms valt je eigen vrolijke wereld niet te rijmen met de wereld op het beeldscherm. Na enige nachten van piekeren en zuchten kies ik voor de doorstart.

In de warme buurt van Amsterdam en zelfs bij de super kom je ook vele variaties van de mensheid tegen.

Daarom stopt dit verhaal NIET!

sex -apeal

Anna-Maria
op woensdag 12 oktober 2005 om 22:38 uur

 


We doen thuis wel eens het volgende spelletje: Wie heeft, volgens jou, het meeste sexapeal?

Je noemt twee namen van (on) bekende Nederlanders, familie of vrienden. De meest sexy van de twee zet je dan weer tegenover een volgend persoon. Vervolgens verbaas je,je over de afwijkende smaak van je gesprekspartner. En over de 'kwaliteiten' die iemand dus sexy maken.

Zo blijkt die koele ijs-koningin in de vriendenkring meer aantrekkingskracht te hebben dan de dame met wiegende heupen en wulpse blikken.

Castingdirectors zouden dit spel vaak moeten spelen om erachter te komen wat iemand sprankelend maakt. Veel films en series hebben vlammende vrouwelijke hoofdrolspelers maar de mannen zien er niet uit.

Bij JENSEN vanavond zaten twee jongens op de bank. Ruben en nog wat. Aardige jongens maar hebben het NIET. De serie, waar ze een hoofdrol in spelen: Parels en zwijnen, werd flink gepromoot.

Denk niet dat ze het gaan redden of heb ik ongelijk?

HEURINTREUDERS

Anna-Maria
op woensdag 12 oktober 2005 om 22:00 uur

 

Soms ben ik mild en zonnig. Gisteren was ik wild en woest.

Een genante afspraak zorgde ervoor dat ik echt zin had iets totaal in elkaar te trappen. Gelukkig zie ik dan weer de zonnige kant en zorg voor een plezierig vervolg van de dag.

Ik was in Amsterdam-Noord, en nam mijn oma op sleeptouw. Op naar het land van Palingpop en zwart geld: VOLENDAM. Ik heb al eerder over mijn oma geschreven. Een Amsterdamse ex-hooligan met grote mond en klein hart. ik zie haar veel te weinig. Ze heeft geen auto en ik woon in het gehucht.



Het werd een oer-Hollandse middag met foto's in klederdracht,bakken snert en pannenkoeken voor de kleintjes. hoogtepunt was een gesprek met een Belgische vrouw met haar hondje op de dijk.

Mijn oma heeft al twee mannen overleefd en is na 38 jaar poedelbezit, gescheiden van haar "DOLLY". Bij het schuifelen op de dijk zagen we hen zitten: Beige poedel en grijs vrouwtje. Naast hun een net niet levensgroot beeld van een Volendamse visser.

De hond was een replica van het hondje dat mijn oma zo mist. Het werd een emotioneel gesprek tussen mijn oma met haar harde Amsterdamse klanken en de onbekende dame met de zuidelijke tongval.


GEUR

Anna-Maria
op dinsdag 11 oktober 2005 om 22:21 uur

 


Ons instinct en lichaam reageert heftiger dan we zelf voor mogelijk houden.

Seizoenen, hormonen en geuren hebben enorme invloeden op ons gevoel en zelfs karakter. Zondag kwam ik een natuurvoedingswinkel binnen waar ik warme herinneringen aan had. Vers brood, appeltaart en veel fruit. Kortom; een culinair GEUR-WALHALLA.

Door de vele bezoekers bleek iets flink mis met de rioolafvoer. Vanwege deze penetrante bloemkoollucht, vertrok ik snel met shawl voor neus en mond uit de zaak. De hapjes waren gelijk maar alles zag er gewoon anders uit.

Een ander vreemd geurverschijnsel overkomt me nu sinds de aanschaf van deze DIOR parfum. Constant hoor ik gesnif en gesnuffel om me heen van iemand die op zoek is naar de herkomst van dit luchtje. Mannen vragen naar de naam om het aan te schaffen voor hun vrouw en mijn kids willen het 's ochtends op naar school.

WAT ZOU ER IN ZITTEN?

Koning Arthur

Anna-Maria
op zondag 09 oktober 2005 om 20:33 uur

 

Vorig jaar wist Arthur (5) zeker dat hij het zwaard uit de steen had getrokken. Hij WAS koning Arthur. Na een jaar basisschool knakt er toch iets in een kind.

" Vincent zegt dat ik niet de koning van de hele wereld ben."

Taartbakken met papa in de zandbak kwam vandaag ook maar stroef op gang. Hij voelde zich een beetje te groot ervoor.

Waarom gaat alles toch zo snel voorbij?

Diesel

Anna-Maria
op vrijdag 07 oktober 2005 om 20:32 uur

 

Komt iemand in Breda bij een garage: " Meneer van de garage, mijn gehuurde Mercedes vrachtwagen doet zo raar:
Garageman:" Kijkt u even op uw tankbon of u wel Diesel heeft getankt"


MOP?

Leefkringhuis

Anna-Maria
op dinsdag 04 oktober 2005 om 22:54 uur

 

Amsterdam-Noord is natuurlijk een verhaal apart. een volkswijk met een dorps karakter. Elke keer raak ik bij een bezoek aan de DIRK in een depressie als ik zie hoe mensen met hun kinderen omgaan. Daarom is magisch wat er gebeurt in dit huis in Amsterdam-Noord.

Lieve mensen zorgen daar voor kinderen in rauwe situaties.
Elke keer wanneer ik er ben of mensen ervan spreek dan gaat mijn strot op slot. De verhalen van dit huis komen keihard bij me aan. Ik snap niet dat zoiets kan bestaan in Nederland. Ik hou zoveel van mijn kinderen en zie hoe kwetsbaar ze zijn. Hoe kan het men kinderen dit aan doen?

Dan heb ik het over; Honger op weg naar school, Mama die nooit meer langskomt, geen geld om luiers of zelfs eten te kopen in de familie. Natuurlijk kun je het van een afstand bekijken en redenen verzinnen waarom zoiets niet hoeft te gebeuren. Maar daar hebben die kinderen nu niets aan.

HET GEBEURT NU, IN HUN JONGE LEVEN. En dat spookt door mijn hoofd.

Ik vind de mensen van deze stichting zo geweldig goed.

HAZES

Anna-Maria
op vrijdag 23 september 2005 om 13:44 uur

 

En hoe beleefde jij het HAZESgevoel vorig jaar?

Mijn zus heeft een cafe in de Westerstraat. (Jordaan). Overbodig te zeggen dat men flink gepikeerd was toen ik andere muziek op wilde opzetten. "We draaien hem al drie dagen" zei mijn zus geschrokken.

Weken na de begrafenis vroeg ik steevast aan mensen die ik rondleidde om hun vinger op te steken wanneer ze voor de televisie hadden gehuild. De uitkomst: in iedere groep/ op
ieder niveau had men bijna unaniem een traantje gelaten. Behalve een groep, vrouwelijke onderneemsters, die het allemaal maar niets vonden Of was dat stoerigheid?

Zelf vond ik het geweldig uit te leggen aan buitenlandse bezoekers waarom iedereen in diepe rouw was en dan triomfantelijk de foto van Hazes met tatoo te laten zien. Verbaasde blikken in de ogen. Mijn moeder heeft veel weg van Hazes. Ook zij heeft een aparte visie op het laatste vaarwel " Stop maar een worst in mijn kont en gooi me voor de honden" Ben benieuwd welke muziek ze daarbij in gedachten heeft.

Herfst

Anna-Maria
op donderdag 22 september 2005 om 15:53 uur

 

De pol gaat gestaag.
In de zomer leek "SLIK" aan de winnende hand. Nu het eenmaal herfst is lijken jullie je toch te verheugen op de winter. Ook ik kies nu voor "HEERLIJK ".
Seizoenen zijn nodig.

Een ei maakt blij!

Anna-Maria
op woensdag 21 september 2005 om 22:08 uur

 

Hoeveel eieren eten we in Nederland per hoofd van de bevolking?

mannen zijn slim

Anna-Maria
op woensdag 21 september 2005 om 22:05 uur

 

Het is vandaag weer bewezen. Mannen zijn toch anders dan vrouwen.

Al enkele dagen ben ik op pad met de eierkoningen van de wereld. Hoge piefen uit alle windstreken. Speciaal voor ons stond vandaag Edam op zijn kop. Overal hing de vlag uit. De fanfare nam ons 220-koppige gezelschap mee naar de waag. Daar stonden allemaal blije mannen te popelen om een kaasmarkt uit voorbije tijden na te bootsen.

Waarom vind ik mannen zo slim? Ze genieten zo onbevangen. Het kind zit er vaak nog in. Ze kunnen stapel zijn op vliegtuigen, Formule 1 of een nieuw technisch hebbedingetje. Niet zo snel een dubbele bodem of verongelijkheid. Gewoon samen lachen en weinig rancune.

Ik ben een man, denk ik.

wens

Anna-Maria
op dinsdag 20 september 2005 om 22:58 uur

 


Gisteren beschilderde ik in Delft een tegeltje. Moeilijke klus, maar ik word er al handig in. Zeven jaar geleden was ik op dezelfde plek en dat tegeltje zwerft al jaren door het huis. Er staat een jongen met vlieger op. Achter schreef ik " Ter herinnering aan onze verbouwing"1998."

Wat is mijn leven toch anders nu. We zijn twee mensenlevens verder en de dagen denderen voort. Mijn wensen zijn nu ook anders. Geen weekend Parijs maar ik ben heel tevereden met een ochtend uitslapen en een overwonnen stapel was.

Wat een trutje ben ik geworden.

voetbal

Anna-Maria
op zondag 18 september 2005 om 19:38 uur

 

Op de bank was het AZ tegen Ajax. Aangezien ik een zwak heb voor van Gaal waren alle mannen tegen mij. Tegen het einde van de wedstrijd wilde Alexander (3) toch " bij mij horen". Edward reageerde plots bloedserieus: WIJ ZIJN ALLEMAAL VOOR AJAX!

Bleek dat hij nu al tweedeling in het gezin moest tegengaan. Is er namelijk iets ergers dan een vader en een zoon die twee verschillende elftals aanhangen?

droom

Anna-Maria
op donderdag 15 september 2005 om 05:48 uur

 

Ik wist dat het zou gebeuren. Zodra ik lijn en stop met schransen, starten de nachtmerries. Deze was zeker heel onprettig.

Arthur liet mj trots zien dat hij door een rotscomplex onderwater kon zwemmen. En ik kreeg geen geluid uit mijn keel. Hij verdween elke keer onderwater en kwam verderop tussen twee stenen weer boven. Zijn hoofdje paste net elke keer tussen de rotsen maar het was wachten op het moment dat het misging en hij onder water vast kwam te zitten. Het was heel eng.

Hoe kan het dat enge dromen me bezoeken, zodra ik minder snoep?

APEN GAPEN

Anna-Maria
op dinsdag 13 september 2005 om 08:49 uur

 

Waarom gaap je bij het aanblik van een gapend persoon? Onderzoekers kwamen met de volgende uitleg na het bestuderen van apenkolonies.

In de groep begint een aap te gapen, de rest neemt het over en geeft zo aan dat het bedtijd is. Ook wil gapen duiden op zuurstofgebrek en is het handig dat je elkaar "aansteekt" en solidair begint te gapen.

Ik gaap me suf de laatste tijd. Ziet er natuurlijk niet prettig uit voor de omgeving. Maar de vermoeidheid slaat toe. Is het misschien geeuwhonger?

Is het me gelukt je te laten gapen?