Er is een gezond portie wantrouwen in me.
Jarenlang heen en weer met de metro, Amsterdam-Noord en een camping hebben deze eigenschap gevoed. Ook al woon ik in een gehucht; ik denk te weten waar de 'valkuilen' en 'grenzen' zijn.
Gisteren parkeerde ik mijn Clio enkele centimeters van de gracht. Nog 13 minuten voor mijn afspraak. genoeg tijd om fruit en soep te kopen en die leuke locatie te inspecteren...de boerenmarkt was om de hoek.
De groep die ik deze dag zou begeleiden, bestond uit leraren. Dus een school vol Chinese kindjes zou een onvergetelijke indruk maken. Zenuwachtig stond ik voor de deur. Afgebladderde verf en een oud bordje CHINESE SCHOOL.
Een vriendelijk rond gezicht deed voorzichtig open. Achter hen een lege ruimte met gouden wandkleden en half in het duister een groep mompelende mannen. "ENGLISH?" Nee. "NEDERLANDS" Nee. Plots wijst de man naar een groepje Chinese dames, 2 bruggen verderop, sleurt me hard aan m'n jas naar binnen,en wil dan de deur achter me dicht doen.
Ik zie, in gedachten, alle 'TARANTINO'-scxc3xa8nes passeren en zorg met Jacky Chan-achtige moves dat ik weer buiten sta. "Dit klopt niet! Ik moet weg"schreeuwt een stem in mijn hoofd. De dames zien deze rare dans en komen dichterbij. Een van hen blijkt de dochter van de man en legt me uit in perfect Nederlands dat de school is verhuist.
Niks geen opium-kit, niks geen verdachte mannen. Beschaamd ren ik naar mijn afspraak.
Soms is het portie wantrouwen iets te groot.
