Puur

Ben aan de slag met het 'eigen' maken van mijn vierkante meters in huis. Het duurde even. Maar het is me bijna gelukt!  Jongste vertrok dankzij lichte duw van mijn kant naar een andere kamer. De schrijfhut kom er aan! En is zo nodig. Ik ren mijn rondjes tussen 020 , 030 en thuis. Vaak voel ik me een nomade zonder kameel. Heb altijd al het concentratievermogen van een vlieg...Hoop zo dat de beklemming van muren gaat helpen.  Wel zonde van het mooie fotobehang ( sorry Ingeborg) .  De hut moet nieuw, kleurig en raar. Scheuren en pulken dus.

Een krap kwartiertje gaf ik mijzelf vandaag  in de behangzaak om iets uit te kiezen. Dom idee. Tja... wat zal ik zeggen? Het is in ieder geval nieuw en raar. Volgens de verkoper heeft de presentator van mijn favoriete programma dezelfde smaak.  Dat is mooi, hij heeft smaak. Zijn motto; ideexebn zijn het voorrecht van de middelmatigen.  Geen speld tussen te krijgen

 Over vijf dagen het resultaat hier. Help je me Ingeborg?  Ik beloof dat het minimaal vierendertig jaar blijft zitten.

Erewoord.

Flink gesjouw met oma. Vel over been. Elke week raakt ze meer van zichzelf kwijt.  Het vreet aan haar...maar ook aan mij. De machteloosheid van ver weg en weinig tijd. Wist uiteindelijk wel dat het woord verpleeghuis meer zou worden dan een rij letters.

Ome Daaf is dood.

Hij vond het wel goed zo. Al dat gedoe met het spoelen van nieren. Hij deed er niet mee aan mee. En dat is iets waar je juist heel veel moed voor moet opbrengen...vind ik zelf. Een man van de oude stempel. Altijd goed voor een bulderlach, een kwinkslag of een woord dat net iets verder ging dan je hoopte.

Een vakman op het timmer gebied (de beroemde boekenkasten van boekhandel Athenaeum aan het spui zijn van hem) en een man die niet makkelijk was...zoals zoveel mensen bij mij in de familie. Het lijkt wel of de hele familie van mijn oma's kant behept is met het "vaatje buskruit-virus" inclusief kort lontje.

De crematie was daarom gedenkwaardig. Gezelligheid en motionele speeches met woorden als scrotum en neuken. Een lach en een traan. Zo hoort het ook. Laat ik het zo zeggen; " je had er bij moeten zijn om het te snappen...maar het paste wel allemaal bij de familie Heijt.

Om het wat beter te bedrijpen laat ik een telg uit dezelfde familie aan bod. De zus van...Mijn oma Dientje dus! Gisteren na een cabriorit zat ze nog even te mijmeren. Zit je goed op je stoel?

oma dientje over medialand in de zomer en al die miesgassers from annamariaheeftgelijk on Vimeo.

Draak van Alexander...heeft net mens opgegeten.

Plots had ik een half uurtje over.

ik bedacht me geen moment en klopte aan bij het hoogste gebouw in de buurt; het gebouw naast het Ibis hotel. Ik vroeg om een site-inspectie...het gebruikelijke werk. Zalen bekijken, catering checken. xc3x89n combineerde gelijk het bezoek met een spektaculair zicht op Noord in de fik...klik klak. Fotomoment gepakt.

Hoe heet zoiets ook alweer?

O ja...ramptoerisme.

Ik was expres de avond ervoor om negen uur gaan slapen.

Zo'n schoolreisje sloopt je toch. Vooral mentaal. Eindelijk mocht ik mee met de klas van Arthur. Allemaal stoere jongens en vroegwijze meisjes. Het hart van mijn oudste kan het vooral niet verdragen dat Mama  te veel geluid maakt of populaire grappen schreeuwt maakt.

Inhouden dus.

Het ging erg goed. Zelfs in de bus op mijn schoot hangen. En dat is al heel wat voor een bijna acht jarige. Zou het te maken hebben met het verdriet dat hij te kort was voor de meeste misselijk makende attracties?

En waar waren we dan?

Verheugde me zo op het nest.

Drie dagen van huis. Een congres met veel spektakel en alles ging goed. De hunkering in het hart stilde ik soms door op de weblog naar filmpjes van de familie te kijken, zonder geluid.

Zo van een afstand zag ik het licht en bezag de wereld thuis onder een vergrootglas...bijna perfect. Nog maar een paar ruwe puntjes om op te poetsen. We zijn er bijna, je kent het liedje wel. Eenmaal thuis loopt de ballon leeg. Donkere wolken pakken zich samen en ik verander in een mijnenveld.

Desmond Morris zal er wel weer een verklaring voor hebben...ik ben alleen maar moe en mijn hart voelt leeg. Soms is elke woord te veel. Was het maar vast Bakkum-tijd.

Focus Anna-Maria...focus!

Met twee spiegeltjes moest ik met de tandarts mee kijken.

Het zou niet bij boren blijven. De zenuw lag bloot. De kies moest eruit.

En dat allemaal omdat ik niet heb 'nagepoetst'.

Bah. Wat een rotdag.

En het tandartsbezoek begon zo blij.

Hondje is nu onderhand een taboe-woord in huis.

Zodra ik het H-woord zeg zie ik Alexander veranderen.

De onrustige vlinder is dan plots een jongen met slappe knieeen. Zijn kin gaat zeker drie centimeter naar achteren zodat zijn ogen extra droef uitkomen.Er ontstaat een ware onderkin en zijn hart gaat sneller kloppen. Ware liefde...  "Waarxc3xb3m mag ik geen hondje Mama?"

"Omdat Mama werkt en het zielig is een hondje alleen te laten." Nog meer droevenis."Omdat je helemaal niets om de poes geeft en ook niet zelf voor het hondje gaat zorgen."  Zijn onderkin verdubbelt...

En waarempel...de eeuwig genegeerde poes werd plots het middelpunt van de wereld. Sjouwend door het huis...Spelend op de bank...kopjes gevend.Mijn hart werd blij...hij krijgt eindelijk besef!

"Mama, wanneer gaat poes dood? Krijgen we dan eindelijk een hondje?".

Hieronder zijn you tube favorieten

Honden in kerst sfeer

Honden in actie

Pratende Honden

en tot slot de kaskraker; honden en katten in halloween kostuum

Edward en Arthur.Ze denken gelijk.

Het leven is geen spel, maar een serieuze zaak. Niets zonder wikken en wegen. Je begint niet ergens zxc3xb3maar aan... En als je dat doet, dan maak je het af ook. Niet omdat het je leuk lijkt. Nee. Het moet nut hebben, een doel of in ieder geval moet je er iets aan overhouden. Respect, harde euro's of een glimmende beker. Alexander en ik zijn vaak te licht van gedachten en te schaamteloos.

Dan is het extra heerlijk om een echo van mijn Amsterdamse dialect in zijn zinnen te lezen.

Het was een droeve wandeling,

Dochter vond het een goed idee.

We gingen terug naar vroeger. De prille jaren. Toen de kinderen nog een belofte waren van hun liefde. Maar nu was er onmacht en een schreeuw in stilte. Vader en moeder konden elkaar alleen maar pijn doen met woorden. Zoon voelde zich goed...txc3xa9 goed. Een gebroken gezin.

Noord zag er nog nooit zo triest uit.  Zwerfvuil, huizen als lege ogen. Een perfect decor...

Op de Ranonkelkade las ik dit;

Ik weet het. Dit is schaamteloos.

Ver over de rand. Tuurlijk snap ik dat. Ik had me niet zo moeten laten gaan.

Maar is dit niet veel en veel erger?

Dit was er ook aan de hand

Gisteren kwam ik terecht in een BONA reclame.

EVA werd VIER.

Jaren kijk ik kiftig naar al die hippe mensen met slingers in het Vondelpark. Nu was ik eindelijk deel van de feestvierders in plaats van passant op fiets. De prinses kreeg bergen gouden kronen en knisperende jurken. Er was een fiets op xc3xa9xc3xa9n wiel en vallende bladeren.

Zoveel zoets schreeuwt natuurlijk om een zwart randje.

Weer een stap dichter naar de afgrond.

Mijn bril beleefde vandaag haar premixc3xa8re tijdens een familiefeest.

Van een rozige Lolita ben ik nu gerijpt tot een volslanke moeke met steunzolen en bril. Het werd echt te gevaarlijk. Mijn score is inmiddels -5,5.

Ik heb nog een paar fases te gaan. Haren kort, implantaten en botox. Tot die tijd moet ik het doen met lapmiddelen en mijn fantastische talent de foutste opmerkingen te maken op het slechtste moment.

In de rij op weg naar de het buffet

Zij:   Ik heb de hele tijd het gevoel dat ik naar voren val

Ik:    Wacht maar tot je,je borsten laat vergroten

Zij:   Is deze week gedaan, dank je wel.

Het ging zo goed.

Maar zelfs Huntelaar heeft soms zijn mindere periode's. Juist op de laatste dag net niet eerste.

Ze stonden er voor hem

Elke nacht had hij aan dit moment gedacht

Eindelijk zouden ze allemaal zien hoe goed

Bij het derde potje verschool hij zich onder mama's jas

Te koud, te misselijk, te papbenen

Geen punt

Leek me wel een leuk idee...

Sinterklaasgedicht uitvoeren op de gracht. Makkelijk, geen kans op het verpesten door de ontvanger en met mijn communicatieve vaardigheden zou het een groot succes worden.

HAD IK DUS NOOIT MOETEN DOEN!!

Ik blijk blind, onverstaanbaar en zwaar last te hebben van het Rita Verdonk-syndroom. Vooral de laatste ziekte is niet te genezen. Haar 'tic' is het bevochtigen van haar bovenlip met een adderachtige tongstreek...bij mij is het veel erger. Ik heb veel spuug nodig om pagina's om te slaan. Sorry marina.

TELT U MAAR!

Arthur kijkt dwars door mijn ziel.

Hij weet ,

dat ik het weet,

dat hij het weet.

DRAMA!

In mijn familie ben ik het Koekoeksjong.

Te behouden, te stil, te verdraagzaam, te kak, te zacht, te ouderwets.

In het echte leven valt dit allemaal nog wel mee.

Nooit geweten dat dit soort brillen helemaal 'in' zijn.

PSSSST: vandaag is de zaak van zus Diana te zien op deze site. Je snapt natuurlijk wel dat de koffie daar allerverrukelijkst is. Met dank aan Brenda ( achter toonbank) voor het lenen van de hippe bril.

Vooral het bad zullen we missen.

Maar met die leuke lichtgevende stokjes kun je toch ook onder de douche spelen?

Vaak lees ik de recencies van Johannes en denk ik: " Geef mij maar een broodje sate-kroket."

Voor mij geen hoogdravende culinaire uitspattingen maar liever een Zuid-Italiaanse boerenmaaltijd met veel paprika, uien en knoflook waar je ogen van tranen.

Maar dat moet ik nu bijstellen...nog nooit heb ik zo lekker gegeten. Werkelijk niet. En ik kom minimaal elke maand in een van de toprestaurants van Nederland. Er ging zaterdag een wereld voor me open. Zelfs het brood was beter dan die van mij uit mijn broodmachine.

Jammer, want  de FEBO is goedkoper.

In huis is de computer al verdwenen.

Nog een maand en dan is het huis ook verdwenen.

Logland wordt steeds meer verdrongen door de echte wereld.

Minder tijd om te schrijven. Bijna geen tijd om te lezen.

Geen stille plek om te genieten van de inspiratie van andere weblogs, geen rust, geen tijd.

Moeilijk om te minderen.

Komt wel weer.

Standaard onderwerpen persoonlijke BLOG in logland:

IKEA bezoek, kinderen, gemok, liefde ( of gebrek aan), tv, zwangerschap, boeken, muziek, inhoud van de DVD-kast, werk, foto's, ziekte, het huis of een combinatie van bovenstaande onderwerpen.

En dan ben ik nog het belangrijkste onderwerp vergeten: de strijd tegen vadsigheid!

Daarom start ik mijn nieuwe kruistocht met de harde MEA CULPA-methode:

DE SCHANDPAAL!

Bovenstaande Rachel HAZES  blouse is natuurlijk te ranzig voor woorden...hoog LPF gehalte, te laag  decolletxc3xa9 en de uitstulpingen aan beide zijde maken het er niet beter op.

Maar geloof me: deze blouse heeft potentie! Een skinny annie zou dit allerbekoorlijkst staan zo rond het  nieuwjaar.

WORDT VERVOLGD.

         TE KOOP (wegens overmacht) 

Huisje met bijhuisje op BAKKUM , 4 slaapplaatsen,

Alexander(4) is een meester in verstoppen.

Totaal onlogische locaties op drukke plekken hebben zijn voorkeur.

Zeg nou zelf: Hoe snel kijk je in een zwembad achter de zonnenbanken in het zonnenbankenhok?

Of in een ballenbak achter de colamachine?

Voor ik trouwde dacht ik werkelijk dat vrouwen en mannen gelijk waren.

Natuurlijk waren er verschillen tussen de mensen maar M/V konden dezelfde humor/ nukken/passies/beleving hebben.

Inmiddels is dit 12 jaar en twee zonen geleden. En moet ik deze Anna-Maria theorie laten varen.

Mijn nichtjes laten zich tegenhouden door een heg terwijl ik regelmatig een zoontje bij het weiland uit het prikkeldraad moet plukken.

De nichtjes vermaken zich snel op de m2 terwijl mijn mannen moeten razen en joelen...de hele godganse dag.

deze week werd ik door Alexander ook weer met mijn neus op de feiten gedrukt: "Mama, als ik later een cabrio heb dan wil ik ZULKE grote wielen."

Het was ook te mooi om waar te zijn.

Ik verheugde mij zo op drie dagen zomerhuis.  Rust, strand en de geur van dennenbomen.

De eerste dag bleek verloren aan het opruimen van de ravage die de muizen hadden aangericht. Wist je dat ze zelfs dwars door een Nutella-deksel kunnen knagen? Een Nutella pot zag er nog nooit zo blinkend schoongelikt uit.

Deed me denken aan het horrorverhaal van een vrouw, hier op de camping: de hele zomer had ze genoten van een pot vol honing. Totdat  ze op de bodem een verdronken knaagvriendje vond.

De tweede dag reden we naar  de plaatselijke kringloopwinkel.  Eindelijk weer een hangbank in het huisje. Ook scoorde ik  een paar jaargangen Okki's om de computer te vervangen ( Edward: "Toen ik zes was vond ik de Okki al te links.")

En toen kreeg ik griep.

En heb weer uitzicht op dit.

Vuur en vlaggen in Rome.

Ik hoor er niet meer bij.

In de brievenbus een brief.

Ik blijk al twee weken bij oranje te horen.

Je kent ze wel.

Die irritante moeders die iets te hard lachen om de grapjes van hun kind tijdens een voorstelling.

Die moeders dievoor hun beurt klappen.

Die ouders die hun kind zo geweldig vinden, hoewel ze op het podium alleen maar gek doen en de hele tijd krabben aan genante plekken.

die mama's die zwijmelen omdat hun kind de meest melancholieke hortensia kan uitbeelden die de mensheid ooit heeft mogen bewonderen.

Ken jij dat soort mensen?

Mijn kipfiletjes liggen voor oud vuil in het handschoenenkastje.

Mijn afslanksekte hou ik vanaf nu voor gezien. Ik log me weer suf en heb de laatste maand de sportschool weinig gezien.

Tijd voor een schop onder mijn kont. Zou dat Sonja Bakkerren wat zijn?

Mijn vorige tandarts bleek een beul.

Rijp voor het martelmuseum. Ik had al zo'n vermoeden. maar toch bleef ik heen en weer pendellen tussen het gehucht en Amsterdam-Noord. De familie vond hem zo geweldig.

Zelfs toen ik een paar weken in het ziekenhuis lag met een kalkoenachtige kaakontsteking had ik het niet door. De familie vond hem erg goed.

Zelfs toen hij mijn kies fotografeerde en vergat het apparaat van de muur te halen en tegen mijn wang te zetten. De familie waardeerde de man.

Na lang dubben kies ik voor een praktijk in de buurt. De nieuwe tandarts kijkt in mijn mond en zegt " lelijk, heel vele gaatjes en een chronische ontsteking ". En als klap op de vuurpijl " Moet ik die kies voor je eruit halen? Ik doe het zo hoor."

Ik bel de familie en hoor: " Ja, die man heeft er ook geen zin meer in, z'n vrouw is van hem af en hij hoopt te worden afgekeurd. Hij heeft het gebit van je zwager ook al verpest."

Gelukkig mag ik van de verzekeraar lekker veel aan de tandarts uitgeven.

Geloof me. Vier kinderen is geen makkie.

Vandaag vierden we aan zee de verjaardag van mijn schoonmoeder.
Even twijfelde ik nog of ik in mijn zomerhuisje zou blijven. Twee neefjes logeren bij ons een paar dagen. Maar ik ben Gebroken. Moe . Op. Afgeschreven.

Net op tijd behoedde ik mijzelf voor dit avontuur, Dan maar thuis slapen en morgen dichtbij de kachel.

Dan maar een watje.

Ik weet het. Het is een rare Poll.

Maar hier in huis gaat het op dit moment hard tegen hard.

Vraag me niet waar het mis is gegaan, maar het is duidelijk voor mijn zoons: vrouwen zijn niet slim. Het is zelfs de vraag of je wel wat aan vrouwen en meisjes hebt. Behalve dat ze dom zijn, kunnen ze ook niet sporten, houden ze van rose en zijn ze niet zo streng.

Gisteren werd mijn aanbod om te helpen met de 100 stuks puzzel door Arthur afgewezen met de opmerking "Dat kan je toch niet Mama."

Alexander heeft na een traumatische ervaring op vakantie ook mijn intellect op 0-nivo geschat: " Mannen zijn slimmer want die gooien geen glazen cola over hun kindjes heen"

Ja, dat was ook niet zo slim van me.

Na een weekje intensief opvoeden op vreemde bodem kwamen we erachter dat:

-Twee super nanny minuten het gegrom van Alexander significant doet verminderen
-Arthur geweldig kan voetballen
-De spelletjes op Edward's mobiel ons veel vakantierust kan opleveren
-en dat Arthur's geest nu al verpest is door zijn vader's kijk op vrouwen
"Ze is best wel slim voor een meisje, he Mama?"

klik
Ik ben er weer!!!

We gaan bij Oma Rietje Kat logeren.

We hebben het Barbapapaboek en de luiers (!!!) mee in de koffer. We vinden luiers erg cool, het zijn grote kinderluiers. We lijken 's avonds op boksers en dikke vette papzakken die Roman heten.

Ik geef het op.

Elke dag stoppen de kinderen hun pootje in de kooi van Piet Anton Parkiet Mantel. In afwachting van het magische moment dat de vogel tam wordt en op hun hand hipt.

Net voordat 's ochtends ik in de auto stap, betrap ik de poes met onze parkiet tussen twee pootjes. Ik gil, de kat schrikt, piet vliegt weg.

Alsof het een laatste groet betrof, kwam Piet Anton Parkiet Mantel tijdens het avondeten voorbij fladderen. Tot laat in de nacht hoorde men in het gehucht mijn lokroep.

Zinloos. Ik geef het op.
De natuur heeft gewonnen.

We hebben er weer een nieuw ritueel bij.

Elke dag mogen de jongens hun hand in de kooi doen bij de nieuwe bewoner: Piet Anton Parkiet Mantel. Ooit komt het magische moment dat hij tam wordt en op die hand gaat zitten.

Deze keer geen compromis. Ondanks Edward's zwakke protest, kocht ik een vogel die flink veel geluid maakt. Had hij maar niet dat kastje onder de kooi van de blauwfazantjes moeten schuiven.

Gisteren weer een familie vergadering gehouden

De agendapunten waren; Wat vind je goed gaan, wat gaat slecht, wat zou je graag willen?

Voor Alexander was zijn liefste wens duidelijk. Ma drie minuten stotteren en hakkelen wisten wij het ook: Hij wil zo graag dat de vogeltjes op een plek blijven, en dat hij ze dan kan aaien.

Ons gesleep gisteren met kasten en vazen eiste 's nachts zijn tol. De vogels blijven nu zeker stil, maar alleen de poes mocht ze aaien.

Voor een eerder leven of dood avontuur klik op onderstaand plaatje ( met dank aan Mack)

Neef Ron lijkt op Edward.

Praktisch samen opgegroeid en delen dus dezelfde historie en humor. Laat op de avond kwam neef Ron een fijn potje dammen.

Kwam het blikje bier toch van pas. Met pijn in het hart ontdekte ik het blikje ooit tussen mijn boodschappen. Ik heb het per ongeluk meegepikt bij de supermarkt. Nog zie ik die uitgebluste Poolse man achter mij in de rij dit blikje en een salamiworst afrekenen.

Soms is het leven als filmscenario totaal ongeloofwaardig.

Valentijn was de dag van de hoop. Op die dag zouden we een recordomzet halen.
Gisteren belde een meneer van het energiebedrijf; hij stond in de Hilversumse winkel vol klanten maar er was geen personeel!

Het verhaal;
Het meisje in de zaak wilde langs het CWI om het naderende einde te bespreken en dacht " Ik sluit de zaak een half uur." Dat half uur werden er ruim twee en ze vergat de deur op slot te doen.

Gelukkig hebben we het de mensen makkelijk gemaakt door dit op het raam te kalken.

WAT EEN ELLENDE...

Ik kan niet zo goed tegen verlies of kritiek. Niet voor niets heb ik altijd gelijk.

Gisteren was een zwarte dag. Een hele dag koukleumen. Aardig zijn tegen hebberige mensen (uitverkoop!) en dan ook nog zwaar de wedstrijd verliezen.

De avond voor dit olympische onderdeel besprak ik met mijn lief de wedstrijd techniek. "Wie is morgen de baas?" Edward" Ik." "Mag ik ontslag nemen?" Edward:"Nee."

Hierbij feliciteer ik mijn zwager Jacco en Franse schoonzus Beatrice. De beste hebben gewonnen.

Ik hoop dat we Valentijn halen.

Het gaat niet goed met mijn bloemengod. Het is zelfs niet meer de vraag of het eindigt maar wanneer? Ik zie hem dag en nacht vechten maar het gaat niet lukken. Het bedrijf stopt. De winkel in Breda gaat vandaag dicht en dan volgen binnenkort de andere twee.

Het besef is er nog niet. Hij maakt nog plannen, schiet foto's van de nieuwe collectie en scheurt met volle vrachtwagen door het land.

Ik roep voordat hij weggaat " Neem je wat fruit mee?."
Ik kan hem niet helpen.

De zee komt eraan!

Een lieve vriend van mij bouwde een droomkasteel. Van vroeg tot laat sleepte hij met zand. Het kasteel kwam maar niet af. Soms kwamen mensen zand brengen, andere kwamen halen of gooide stiekum een emmer water over zijn bouwsel.

Het tij is aan het keren en de vloed komt eraan. Het kasteel lijkt verloren.

Er is een gezond portie wantrouwen in me.

Jarenlang heen en weer met de metro, Amsterdam-Noord en een camping hebben deze eigenschap gevoed. Ook al woon ik in een gehucht; ik denk te weten waar de 'valkuilen' en 'grenzen' zijn.

Gisteren parkeerde ik mijn Clio enkele centimeters van de gracht. Nog 13 minuten voor mijn afspraak. genoeg tijd om fruit en soep te kopen en die leuke locatie te inspecteren...de boerenmarkt was om de hoek.

De groep die ik deze dag zou begeleiden, bestond uit leraren. Dus een school vol Chinese kindjes zou een onvergetelijke indruk maken. Zenuwachtig stond ik voor de deur. Afgebladderde verf en een oud bordje CHINESE SCHOOL.

Een vriendelijk rond gezicht deed voorzichtig open. Achter hen een lege ruimte met gouden wandkleden en half in het duister een groep mompelende mannen. "ENGLISH?" Nee. "NEDERLANDS" Nee. Plots wijst de man naar een groepje Chinese dames, 2 bruggen verderop, sleurt me hard aan m'n jas naar binnen,en wil dan de deur achter me dicht doen.

Ik zie, in gedachten, alle 'TARANTINO'-scxc3xa8nes passeren en zorg met Jacky Chan-achtige moves dat ik weer buiten sta. "Dit klopt niet! Ik moet weg"schreeuwt een stem in mijn hoofd. De dames zien deze rare dans en komen dichterbij. Een van hen blijkt de dochter van de man en legt me uit in perfect Nederlands dat de school is verhuist.

Niks geen opium-kit, niks geen verdachte mannen. Beschaamd ren ik naar mijn afspraak.
Soms is het portie wantrouwen iets te groot.

Binnenkort verander ik van nationaliteit. Daarom was het tijd voor een inburgeringtest. Ik scoorde iets hoger dan Jacques d'Ancona. Terwijl het toch een makkie was. Resultaat: "Helaas u bent niet ingeburgerd."

Een miezerige 5,1!!!!!

En jij?

In tijden van consuminderen en uitverkoop?

17:00 uur. Ik rij naar huis met kinderen/kooi/vogels en biefstuk. Onverwachts komen mijn schoonouders eten. ALARMFASE 1. Het huis is een gigantische troep. Plots stopt de auto. Snel bel ik Edward die, puur toeval, in de buurt rijdt!

Hij redt onze Ark van Noach. De auto geef ik een schop en laat ik achter. De avond en het eten is een groot succes. The morning after: Brak van een gebroken nacht en het besef: "Ik kan zonder wielen niet weg uit het gehucht!"

Resultaat van een snel bezoekje aan het plaatselijke tuincentrum met de kleuters:

Kerstboomvoet 28 Euro
Kerstlichtjes 26 Euro
Omgevallen kerststal 69 Euro

Consuminderen met Kinderen.

Ben trouwens nog steeds een vuilniszak vol kerstballen kwijt (na drie dagen zoeken.)

Weer iets waar ik goed in ben.

Ik hou van vuur.

Het aantal vierkante meters in mijn huis is niet belangrijk, zolang er maar een bed, bad en open haard aanwezig is. Ik weet, het klinkt decadent maar een vuurkorf voor een duplex woning voldoet ook.

Vuur is heftig, smelt dingen weg en laat je gloeien. Het laat dingen veranderen en schaduwen rollen. Wegens een kapotte bureaucomputer ontdek ik een andere wereld. Loggen vanuit de luie stoel op de laptop met een gloeiwang van een zelf gestookt vuur.

Iedereen heeft zijn rol in de familie, wel of niet terecht. Mijn bijnaam is stokenbrand. En dan gaat het niet op mijn pyromane talenten maar om mijn karakter. Wel of niet expres zet ik in het dagelijks leven de dingen op scherp.

Om met Edward te spreken; "het is wel waar wat je zegt maar je brengt het niet zo slim."
Regelmatig laat ik een spoor van vertrapte tenen en gekrenkte ego's na.

Maar toch heb ik altijd gelijk.

Het lukte in 2005 niet onze ouwe bak te behouden.

De ouwe bak is een stront-praam die 100 jaar geleden is geklonken. Het was ons varend liefdesnestje. Ons record bleek 35 vrienden en BBQ, voordat we water begonnen te maken.

Voor 200 gulden gekocht maar de tochten met Edward in donker,mistig Amsterdam waren onbetaalbaar.

Door gaten en verwaarlozing hebben we twee keer de bak moeten redden van een grachtenbodem, door roof 5 keer een nieuwe motor moeten kopen en nu is het voorbij.

Door een handtekening ben ik verplicht tot 2007 te zweten.

Het zit zo
Sinds ik log beeld ik mijzelf in dat ik deelneem aan Robinson eiland. Voor elk stukje fruit, elk broodje wat ik oppeuzel heb ik urenlang het eiland afgezocht. Geen vlees, want dat is niet te vinden op het eiland. Zo nu en dan vang ik een vis. Ik geniet daardoor extra van elke maaltijd. Inmiddels is door deze psychologische tic (en de afslanksekte die ik bezoek) 10 kilo eraf in 6 weken.

Maar dit project vereist ook beweging. Vorige week werd ik gelokt door een krantenadvertentie. Een grote foto van een gelukkig gezin in een zwembad en wat kleine foto's van fitnessapparaten.

Het was ook heerlijk poedelen met kinderen en man in een verlaten zwembad. Maar nu, eenmaal thuis besef ik wel...die stomme apparaten staan daar natuurlijk wel op mij te wachten...tot 2007.

Zal ik het vertellen of is het te genant?
Moet ik het echt opschrijven of vergeten?
Gewoon niet meer over hebben of laten weten hoe ontzettend stom ik ben?

Een reconstructie:
Een namiddag van rennen en vliegen. Zwemles, afslanksekte, verjaardagsbezoek, nog even pinnen.
Ik parkeer de auto aso op de stoep en pin en chip. Achter mij een dame van rond de 40. Op weg naar huis slaat de werkelijkheid me 100 keer om de oren.

IK HEB HET GELD NIET UIT DE AUTOMAAT GEHAALD

Excuus aan alle bijstandmoeders, DEXIA-gedupeerden en geldverslaafden.

Moeilijke avond voor Edward.

Na het eten (andijvie met kaantjes) was het tijd voor een verhaaltje aan tafel. Trots kwam Alexander met zijn nieuwe boek : de Kinderbijbel met gouden kaft.

JEUGDTRAUMA: Jarenlang moest Edward samen met zijn broer verplicht naar zondagsschool. De broedermoord van Kain en Abel. Dan maar het verhaal van Noach en de toren van Babel. Hoe vertel je dat twee tere zieltjes op je schoot? Een hoge toren bouwen is toch vet gaaf?

Dan maar een opvoedkundig voorbeeld: "Alexander, wat heb je liever: dat papa je de allerliefste vindt of dat papa de grootste auto heeft?"

We kregen niet het gewenste antwoord.

Alexander maakte het nog erger met : Ja, maar een auto gaat heel snel hoor!"

Herfstvakantie dus tijd om wat grootstedelijke cultuur in de kids te pompen.

Met drie zingende kinderen achterin de auto gingen we op weg naar MUNGANGA.
Ze speelde in de Krakeling: een schattig paleisje in neo-renaissance stijl. Het zou zeker niet misstaan in de Efteling. De voorstelling was melancholiek, soms wat zwaar maar raakte me zeker.

Arthur en Alexander vonden het net zo leuk als het rolstoelplateau in de foyer, vertelden ze me later.