Puur

Dit is zo'n beetje wat ik doe. Ik zorg voor bizarre herinneringen. Ik heb een evenementenbureau. Puur Events Dat is niet mijn werk maar mijn leven. En nee! Dat is niet lastig. Kan niet zonder adrenaline, avontuur, spanning, het wakker schudden en het verwennen. 

Wat is dan wel lastig? Ik buffel maar door. Zonder stop. Dan gaat alles wel heel rap . Foto hieronder is uit de begintijd. Ik schat zo 1996. Amsterdam is niet anders, ik ook niet...maar de dagen lijken wel drie keer zo snel te gaan.

Tijd glipt door mijn vingers. Daarom deze week een afspraak gemaakt met Punkmedia. Dat is Henk-Jan Winkeldermaat. Hij zet de tijd dan even stil met zijn camera. Ik wil nieuwe bewegende beelden van nu. Zodat ik niet vergeet. De vorige keer stopte hij de tijd in 2012. We zijn alweer dagen en nachten ploeteren verder.

Mooie clip. Maakt me nog steeds blij. Precies op het juiste moment het dopje op de mayonaise. KLIK! En niet langer dan een minuutje...net te doen. 

Goed gedaan jongen! Verheug me op de versie 2014!

Als toetje wil ik dit pareltje van de dag met je delen

"Hou van mensen en gebruik dingen, want het tegenovergestelde werkt nooit" Superquote uit de  blog van Jelle. Hij was op bezoek bij minimalisten in Londen.Ja...die bestaan!  Probeerde het vanavond thuis uit te leggen-> Twee jongens die alle spullen in hun huis inpakken om erachter te komen wat ze niet gebruiken en wat dus weg kan. Gaaf idee. Hoewel ik thuis niet de handjes hiervoor op elkaar kreeg. Blog lees je hier.

Zo! Blog af. Tijd voor een muziek. Arvo Part is wel lekker voor de zondag.  Zo mooi!  Neem de tijd hiervoor!

Nu voelt het pas echt.

Vorige week zat ik met Gertie van de Illustratiestudio  in de zon. Al jaren ben ik fan van haar Flickr-oog op de wereld en op haar ambachtelijke stempels.

Binnen een paar dagen was het gepiept... Ze maakte mijn nieuwe avontuur in stempelvorm. Vanaf nu zal de wereld het weten. Puur Utrecht bestaat! Voor een bedrijfsuitje in Utrecht kun je nu ook bij ons terecht.

Ik zit er drie dagen per week en verbaas me over de nieuwe wereld. Voelt onwennig maar goed. Rust roest.De treinreis is je reinste vakantie...maar daarover later mee.

stempel gemaakt door Gertie van Illustratiestudio

Sinds donderdag probeer ik de auto juist te parkeren.

Aan de gracht met de schrijfrichting mee.

Sinds donderdag probeer ik ook wat meer op mijzelf te letten. Niet meer neuspeuteren voor het stoplicht, tegen het verkeer in rijden, dagdromen en bijna een frontaaltje maken...Ook geen kinderen meer slaan en knijpen. geen rollers in mijn haar. Ogen opmaken op de A4

Het is allemaal niet gelukt. het is zelfs nog erger.

Ik heb het gedaan.

Even wat creditcard-cijfertjes ingetoetst, kiezen voor een heel jaar en dan ben ik plots de trotse eigenaar van een BETAALDE web-log.

Drie en een half uur later ben ik geen steek verder. Pijn in de nek, overdosis brownie en een www-adres die nog steeds niet verschijnt.

Ik ga nog een uurtje vechten en dan geef ik het op. Tot die tijd mag hij me even tot bedaren brengen.

UPDATE. Henk-Jan Winkeldermaat is een genie. Fout is geheel aan mij. De site is wel online  Gewoon met een moe hoofd blog getypt.  Te moe en wil teveel. Excuus aan web-log.

Twee zieke mannen thuis en ik ga op stap met de top van Chanel.

Een onwerkelijke tegenstelling. Eerst een wereld die draait om zetpillen en hoestdrankjes. En plots sta ik daar op de PC, in mijn hand een glas champagne mxc3xa9t framboos.

Om me heen klopt elk detail. Zestig mannen en vrouwen, vers van de catwalk-world. Mannen om op te vreten en vrouwen die niet eten.

Zwart, goud, wit.

Noemand week af van de kledingcode. Jassen hangen nonchalant over de arm met het logo zichtbaar voor de wereld C-H-A-N-E-L. .

Tijdens het diner in Harkema glip ik op aanraden van de man met het gouden keeltje even deze voorstelling binnen. Een aanrader...ga veel te weinig meer uit...voor de lol.

Eindelijk snap ik sport.

Tot nu toe leek tennis, golf, wielrennen me vooral vermoeiend en saai. Maar sinds mijn uitje in Amsterdam met de schermworkshop gisteren begrijp ik de clou; het gaat gewoon om leven en dood!

Gisteren (met floret) veranderde mijn wereldbeeld. Het was raken of geraakt worden. Hij of ik. Geen tussenweg.

Kwam wel achter bepaalde blokkades. Ik dacht dat ik als een wilde zou aanvallen, maar bleek een bedeesd typje dat afwachtend bleef staan met knikkende knietjes. Als een haas op de weg, wachtend op de klap.

Ben ik toch stukken beter in cocktails shaken

Ooit ging ik dagen en nachtenlang aan de boemel.

Voor mijn werk, begrijp me goed.

Ik was nog sappig en kinderloos en kon makkelijk een week thuis gemist worden. Als gids/chauffeur op een Fiat Ducato vervoerde ik  ladingen lesbische directors van de BBC, Italiaanse coaches en extremistische Indonesiers door heel Nederland. Superleven.

Etmalen achter elkaar in touw en een scherp beeld van de levenskunst van bijzondere mensen. Zo hoort het leven te zijn. Elke dag wakker worden op een nieuwe plek en elke minuut van je leven gebruiken. Het leven langzamer maken

Via mijn nieuwe twitterverslaving ( probeer het ook eens!) kom ik op de log van JorisL. en lees zijn eerste werkdag in Shanghai. China is sexy.  Onbekend, ongrijpbaar, onverstaanbaar.

Mazzelaar.

Aan de slag dus.

En ik zat net zo lekker in mijn verhaal.

Alle grachtenboeken bloot uit het hoofd, een omweg via Teeuwen, Theo en Tarantino. En dan tenslotte via de reformatie en de opendag op de wallen terug naar... ja naar wat? Vijftig paar ogen keken me vragend aan. Zijn naam lag op de punt van mijn tong maar werd steeds ongrijpbaarder.

Blond, trompet, triest einde en geen last van hoogtevrees.

Pas thuis onder de douche wist ik het weer. Te laat.

De site groeit en groeit en groeit. 

Het weer buiten weet ik alleen maar van 'horen zeggen'.

Het geeft wel voldoening.

Vooral als een goede zakenpartner zo'n mooie nieuwsbrief stuurt:

Ook nieuw op de site; bedrijfsuitje Amsterdam

xc2xbb EventFlash week 48 | 30 november 2006 de wekelijkse nieuwsbrief voor de evenementenbranche

zie http://www.eventflash.nl/actueel/flash.html?edId=452988b60b717615 !!!!!!!!!

Ik sta onder de favorieten dankzij een van mijn favorieten.

Wat een vliegende start. Ben er helemaal stil van, en dat is zelden het geval.

Dank je wel HJ!

Vanmiddag ga ik met haar lieve dochter aan de wandel. 

Ik ben dol op wandelen met jonge mensen.

Gretig, nieuwsgierig, alles is een sprookje...precies zoals ik de wereld ook zie.

De inschrijving voor de kerstwandeling voor het kleine grut gaat vandaag van start.

PEUTER-KLEUTER KERSTWANDELING DOOR AMSTERDAM

zondag 10 december van 10 - 13 uur

Onder begeleiding van Anna-Maria Mantel, een ervaren gids xc3xa9n moeder van het Nationaal Gidsen Bureau ga je met je peuter/kleuter een wandeling maken langs bezienswaardigheden die voor de kids spannend en leuk zijn: bijvoorbeeld de Chinese Tempel, waterval Zuiderkerkhof, sprookjes trouwzaal in Hotel the Grand etc.

reserveren bij dit speelparadijs

We zijn er bijna.

Het team is compleet. Naam en logo zijn lekker. Visitekaartjes worden deze week gedrukt. De site gaat snel de lucht in.

Laat die telefoons maar heel gauw smelten!

Gisteren voor het eerst gewerkt op de gracht.

Een heerlijk gevoel. Een nieuw kantoor, mooie buro's, knappe mannen als uitzicht en elk kwartier de klokken van de Westertoren. En nu komt het mooiste: als het warm is kan ik door het kantoor van de buren grachtenwater en rondvaartboten bewonderen!

Zucht...nu nog snel bakken geld verdienen.

Ik geloof niet in 'de automatische piloot' tijdens mijn werk.

Het liefst doe ik elk programma iets anders. Iets bijzonders, iets wat mensen zich over 20 jaar zich nog kunnen herinneren. Je begrijpt , ik maak het daarmee mijzelf niet gemakkelijk.

Nu had ik het in mijn hoofd gehaald om 40 deftige fransen een paling te laten villen. Op een eiland stond een roestige ton. Met een mengeling van ongeloof en afgrijzen zagen de gasten hieruit een rij slangen aan een stok komen. Een gedurfde lunch, er hoeft maar een gast te muiten en iedereen vraagt om een broodje kaas in plaats van deze delicatesse.

Het lukte! Een uur lang was iedereen aan het smikkelen en hoorde ik hoe heerlijk en geweldig paling smaakte.

Kan het toch niet laten om een impressie te geven van mijn werkdag.

Het was echt geweldig. Mijn gasten liet ik vanavond betoverd achter.

Deze dag heeft veel voorbereiding gekost maar het was een droom:
Een oranje stad, een rondvaart met maar twee eieren, lachende mensen. En als contrast :een wandeling naar een middeleeuws klooster, klassieke muziek en een tuin middenin de warme buurt van Amsterdam.

En nu het mooiste: GEEN REGEN.

Ja, dat heb ik allemaal geregeld!

Ben erg moe. Geslaagde dag.

Het was ijskoud tijdens de high tea wandeling maar het gelach van de groep maakte me weer warmer.

Bovenstaande foto was mijn uitzicht tijdens de familiebrunch zaterdag. Het wordt tijd we het zwembadtrapje weer gebruiken.

Als ik aankondig: "Het roer gaat om! " Dan doe ik het ook goed.
Later vertel ik meer over dit spannende nieuwe avontuur.

Leeft deze man nog denk je?

Hij bewoog net zo langzaam als op deze foto. En toch verdiende hij nog steeds zijn brood met zijn grootste passie.

Het lukte hem alleen niet die verdomde roos van zijn antenne te halen.

Nee, ik heb hem niet geholpen.

Wat is mijn werk toch bijzonder en fantastisch!

Laatst verkeerde ik in het gezelschap van een dertienjarige en zijn vader. Beide kwamen uit NY en waren hier voor wat 'family-bonding'. Drie dagen lang hoorde ik regelmatig 'I love you so'. Vader was jong maar slecht ter been. Ik schatte zo in dat dit misschien wel een van de laatste reisjes samen zou kunnen zijn.

Ik heb een zwak voor Amerikanen.

De zoon moest van zijn vader tijdens deze reis leren op eigen benen te staan. Prompt verloor hij in Parijs zijn paspoort en vliegticket. In Amsterdam verloor hij zijn portemonee en werd hij zo ziek dat een antibiotica kuur hem er bovenop moest helpen.

Tijdens ons laatste avondmaal in PATA NEGRA liet de zoon zijn foto's zien van de afgelopen dagen; ontbijten met uitzicht op de paarden van de Hollandsche Manege, een hond in het ijs bij Broek in Waterland, samen in Volendammer kostuum, hoeden kopen op de Noordermarkt in Amsterdam, op de koffie bij mijn ouders op een woonboot en wiet roken in een Amsterdamse koffieshop.

Met tranen in de ogen namen we afscheid van elkaar. Ik hoop dat mijn zoons later net zo lief en grappig met hun vader omgaan.

Soms heb ik behoefte aan een flinke duw.

Manita kwam vrijdag mijn huis bekijken door de ogen van een professional organiser. En het verschil is ENORM!

Mijn kantoor is niet meer in de huiskamer, maar eindelijk in dat lege hokje boven. Ik heb nu uitzicht over weilanden en voetbalvelden. Beneden had ik constant het gevoel dat ik spijbelde, zodra de kinderen thuis waren.

Verdere punten: Het 'wastraject' kan beter, kinderen moeten meehelpen in het huis, administratie gaat in mapjes, bakjes etc.

Wat een engel!

Vandaag ben ik even weg...

Richting mijn favoriete buurt. In het weekend komt hier het familieleven op gang.en verdwijnen de PSYCHO's meer naar de achtergrond.

Veel gezinnen lopen hand in hand op straat. Bezoeken de geurige supermarkten of volgen chinese bijles Kinderen die volgens mij niet zo snel stomme MAMA zeggen.

Ooit zag ik in Bloemendaal een vader en zoon zich ontdoen van elke korrel zand alvorens ze een brandschone auto instapten. Dit is sneller opgeschreven dan gedaan. Dat is het verschil tussen het Westen en het Oosten: oog voor detail.

Check de agenda voor de komende feestdagen en oefen vast op wat karaoke-hits.

De voetbalwereld heb ik van dichtbij mogen meemaken.

In het Amsterdamse Hilton gaf ik samen met de trainer van Juventus een persconferentie terwijl ik geen benul had van Bosman-arrest of 4-3-4 systeem. Een wereld die groot en heel klein is. Jonge jongens als Bierhoff die leven voor de sport en trainen op bergen pasta's. Een wereld vol romantiek, harde mensen en adoratie.

Op weg naar de wedstrijd gingen we expres met de bus nog even onder het stadion door. Paniek en Mama Mia gehuil. Men dacht werkelijk dat we te pletter zouden slaan. Spreekkoren golfden over de rand van de Arena. Het was moeilijk voor te stellen dat, dat gejoel voor die jonge jongens achter mij was. Na de wedstrijd was er vertraging, de motorescorte was verlaat omdat van Traa bleek verongelukt.

Het vliegtuig bleef op ons wachten en vertrok naar het volgende circus.

Bijna twee jaar lang heb ik 007 gespeeld.

In de ogen van de medewerkers was ik een aardige gast met baby, maar in werkelijkheid was ik een meedogenloze NSB-er ( quote Edward).

Gelijk na aankomst in het hotel ging ik de punten van het lijstje af; Badge ?, Vriendelijk genoeg? Vraagt ze de juiste dingen? Hebben ze zin in het werk? Staan er pinda's op de bar?

Met baby, maxi-cosi en vele tassen sjokte ik dan door een ,doorgaans, muffe gang naar een kleine hotelkamer, formaat caviahok. Dan starte het speurwerk...een haar op de toiletbril maakte me heel blij. Of nog mooier: een harde zweetsok onder het bed.

's Avonds was het meestal een hele toer voor de drie aanwezige personeelsleden om receptie, bediening en keuken te draaien. Maar twintigers kunnen vaak meer aan,dan een iemand aan de verkeerde kant van de dertiger jaren.

Het ontbijt was een feest. Zijn de eitjes goed? Hoe ver kan de baby een croissant gooien en tenslotte: klopt de factuur.

Een zware taak.

Mijn vorige log ter ere van mijn Kapper-zus heb ik , na haar afkeuring per telefoon/mail en sms maar laten verdwijnen. Miscommunicatie komt in de beste families voor, nietwaar? Daarom hou ik het flink oppervlakkig doch positief:

Mijn moeder werkte al op haar veertiende als kapster. Huizenhoge kapsels waren haar expertise. Op mijn leeftijd, met drie kinderen, waagde ze de stap naar een eigen zaak. Kapper-zus heeft 1 januari jl. deze stap ook genomen en nu is het tijd voor de metamorfose.

Kasten/ spiegels/lampen...alles is verdwenen. Dag en nacht werken man en vader om haar nieuwe droom in te richten. Net als haar oudere zus heeft ze een internetverslaving...maar dan een die flink geld in het laatje brengt:

klik hier op marktplaats en zoek op de naam Vally ( het is keurig)

Op mijn moonboots stond ik zondag trots op een kerstmarkt in Oud-Valkeveen.

Wat verkocht ik op mijn kraam; kaarsen, kerstkransjes, kaarsenhouders en vasen.
Allemaal spullen uit de winkel van Edward en zijn broer. Ik was fanatiek genoeg om de omzet van gisteren te verpulveren ( 9 Euro). Maar het is moeilijk harde Euro's scoren zonder klanten.

De eerste dag werd de markt bezocht door 4 (!) bezoekers. De locatie was mooi maar niemand wist ervan. De bezoekers bleken steevast bekenden, buren of familie van de kraamhouders.

Raar gezicht. Iedereen kijkt strak naar de prooi waarna iemand roept; " Heeee, wat leuk dat je bent gekomen" Smak, smak, smak. Door het bezoek van mijn zus en moeder heb ik mijn omzet kunnen verdubbelen.

TIP: Vanaf volgende week hebben ze een ijsbaan. Rond 5 uur is het geweldig daar met kleintjes. Alles mooi verlicht, fakkels aangestoken en de speeltuin voor jou alleen.

STORM/Vrijdagavond 23:30 uur "U spreekt met de bewakingsdienst"
"In Hilversum branden nog kaarsen in de winkel. De politie wil graag weten hoe snel u ter plaatse kunt zijn." En daar moest Edward de donkere nacht in. Dan maar vol aan het werk en het zaterdag bevoorradings rondje erachter aan. Hij was om 05:00 thuis.

De laatste weken loopt hij op zijn tandvlees. Lange dagen, vrachtwagen rijden, ik wens je veel personeel-sores, gesprekken met (toekomstige?) BIG SPENDERS en hier en daar een plankje schroeven. Te veel dingen voor 24 uur.

Samen met zijn broer Jacco begon hij een paar maanden geleden aan een bloemenavontuur. Een snel leven met veel toy's for boy's liet hij achter. Het powersuit werd een bodywarmer met soms een schort voor.

Het zijn spannende tijden.

Hij heeft het licht gezien
Schuldige is sinds kort ervarings-evangelist voor de jongerensite van het nibud..

Na een leven vol zonde/geld over de balk smijten is hij op het rechte pad. Schuldige leeft van enkele euro's per dag. De auto staat leegereden voor de deur, geen vertier en hij moet verplicht kilo's chinees inslaan bij een goede aanbieding.

Trots was ik vandaag toen ik de slagzin las OP=OP. Verderfelijke verbrassers als ik hebben natuurlijk de wijsheid in pacht.

Ik wens schuldige veel plezier met zijn schaarse verzetje: Zijn ex-vriendin en schoonouders nemen hem binnenkort gratis mee op vakantie.

Hoop nog veel van hem te leren nu de magere jaren onze kant op komen.

En zo valt alles achteraf mee.

De betonnen paal vorige week heeft maar een deur uit z'n voegen gebogen. Schade valt ontzettend mee. Pas na 4 dagen durfde ik bij daglicht die kant van mijn auto te bekijken. Ik ben een struisvogel moet je weten.

Vandaag was ik een herfstig Keukenhof. Overal stoere mannen in combatkleding die miljoenen bollen onderschoffelden. Een mooi voorbeeld van eerst zaaien dan oogsten.

Volgend jaar gaan we de fotoworkshop in het nieuwe paviljoen geven. Heel spontaan opperde ik het plan om kinderfeesten te organiseren. Iemand verkleed als Jacoba van Beieren, taart versieren, roofridders en bloemenfeeen, verhalen vertellen.

Ze vonden het helemaal leuk.

Mijn man wordt gedemoniseerd

Dit weekend ging het huis op de schop en belande de TV en video op de kamer van de kleintjes.

Sindsdien is het daar de zoete inval. Vrienden van overal trekken beneden snel jas en schoenen uit en rennen naar zolder.

Edward merkte het aan de eerste verlegen lachjes en zachte stemmen achter zijn rug. En ja, het is zo. Arthur laat iedereen zijn favoriete video uit onze omvangrijke collectie zien.

VRIJGEZELLENFEEST EDWARD.(1998)

Het is een wat ranzig scenario maar spreekt alle mannen onder de 7 erg aan. Man met jurk gaat poldersporten met vrienden. Uiteindelijk eindigt het in een orgie van poepgooien/ slootduwen met als grote finale karaoke zingen op de zeedijk.

Het zal Edward's reputatie in het gehucht geen goed doen, maar ik denk erover om het in de handel te brengen

PS De beginscxc3xa8ne van Edward in leren string poserend in galerie zal ik als bonusmateriaal toevoegen.

Het is over en uit.

Wat een dag. Trots , blij en moe.

De ochtend was nog heel spannend. Tientallen ogen waren gericht op de rode loper. In afwachting van honderden.

Nu is alles voorbij. De complimenten hangen om me heen als een warme deken. Soms een spontane glimlach niet kan onderdrukken.

HET GING GOED.

Op naar de volgende uitdaging.

De generale ging goed.
Dat is een slecht teken. Gelukkig begaf mijn nieuwe tas het.
Zou het morgen dan toch goed komen?

Ik kom net thuis en krijg m'n hoofd niet leeg.

In Den Haag moest ik mijn boeltje inpakken, computer afsluiten , beveiligingspas inleveren. Dan met een wagen vol spullen naar de locatie van de grote finale. Nu is het hoofd nog vol schema's en futiliteiten.

Morgenavond is het voorbij. Ik heb meer lege bladzijden in mijn agenda dan me lief is. Eigen schuld, dit project maar ook het loggen heeft veel tijd gekost.

Dit foto-tafereel kwam ik even daarvoor tegen in Den Haag. Ik weet dat het voor de gemiddelde log bezoeker moeilijk te begrijpen is...maar met dit hoop ik veel van die witte pagina's in te vullen.

Wat maakt mijn werk zo heerlijk?

Ik hou van hak op de tak, bijzondere situaties en het wakker schudden van de mensen die op de automatische piloot leven.

Natuurlijk had ik dan ook de politiek in kunnen gaan. maar hebben ze daar in de buurt ook een bakkerswinkel? ik ben totaal met mijn beroep vergroeid. Het is geen werk maar een roeping. Dit is natuurlijk vervelend voor mijn omgeving. Maar ze nemen het voor lief.

Zo leg ik mijzelf veel beperkingen op. Geen bezoek aan toeristenvallen, geen commissie aannemen, geen standaard arrangementen en leuke creatieve mensen om me heen.

Niet goed voor het huishoudpotje. Maar het zorgt er wel voor dat ik zo trots ben op de dingen die ik doe.

Er breken voor ons zware tijden aan.
Mijn opdracht in Den Haag loopt ten einde. In de wintermaanden keldert mijn omzet. Edward's bloemenavontuur is nog steeds een heel spannend avontuur. Kortom; er gaat de komende tijd veel veranderen. Houtje bijten/ broekriem aanhalen, geef het beestje maar een naam.

Ik beweer altijd dat ik zeker geen material girl ben. Nu is de tijd om dat te bewijzen met harde cijfers. Gisteren kwam ik op weg van het kantoor naar de trein dit plaatje tegen.

Pure vergankelijkheid en toch nieuw leven. En zo gaat alles toch weer verder.

We zullen zien.

Al vanaf de Lente zit ik twee dagen per week riant in Den Haag.

Nog twee weken en dan is het over. Een spectaculair groot evenement en dan is Anna-Maria vertrokken.

Zal het uitzicht op de hofvijver missen...

en de kantine.

In ieder gezin groei je in een rol of word je er hardhandig ingestopt.

Mijn rol in de familie is totaal afwijkend van de Anna-Maria daarbuiten. In de luidruchtige JORDANESE-ITALIAANSE familie ben ik zeker geen haantje de voorste. Eerder ben ik passief, zelfs tegen het luie aan. Zo zal ik nooit in de keuken staan. Ik heb immers twee zusjes die dat soort dingen graag willen doen.

Wanneer ik de hapjes maak, kijken ze me argwanend aan. Mijn vader weigerde zelfs ooit mijn viscocktail in whiskysaus te proeven. Snapte ik niets van.Het was een groot succes bij kookclub BLINDBAKKEN. (zie foto)

Eenmaal losgeweekt van het familiepatroon, ben ik een aanpakker en heb het hoogste woord, Om de Jeckel en Hyde metamorfose compleet te maken heb ik vandaag mijn eerste cateringopdracht voltooid!

En men was intens tevreden.

ps Moet ik er echt bij melden dat mijn zusje de heerlijke broodjes heeft gemaakt?

Ik heb vele talenten.

Een talent voor intens genieten, mensen blij en enthousiast maken en mooie dingen organiseren. Maar voor bepaalde dingen mis ik niet alleen talent maar ook een hersenkwab.

Dat is , bot aangeduid, alles wat met huishouden en cijfers te maken heeft. Ik weet echt niet wat verkoopcijfer van ons huis is of hoeveel we wel/ niet overhouden aan het einde van de maand. Ook zal ik de was nooit overwinnen.

Daarom tijd voor het versturen van FACTUREN!

In een hofje in de Amsterdamse Jordaan organiseer ik binnenkort weer een paar fotoworkshops.
Het is mooi dat voor het maken van bijzondere foto's je niet afhankelijk bent van een mega-lens maar gewoon een groot hart.

Met routine kom je natuurlijk ver. Maar nieuwsgierigheid en passie zijn essentieel om een echt STERKE foto te maken. Zelf geef ik die cursus niet , want mijn hart is wel groot maar mijn fotokennis is niet groot genoeg. De plek waar ik het geef is voelt als mijn huis. Het is een hofje waar ik alle seizoenen intens heb meegemaakt en alle stressfases heb doorlopen.

Ultieme stressmoment: Rolletjes op de fiets naar een vaklaboratorium brengen en dan terecht komen in een gevecht tussen krakers en fascisten.

EN DAN TOCH NOG OP TIJD TERUG!

Ik ben niet bijbelvast. Maar ging het niet over "In het zweet des aanschijns zult u, uw brood verdienen/eten"

Enfin. vanavond moet ik werken en daar verheug ik mij zo op. Allemaal verstrooide medicijnmannen en vrouwen die ik meeneem tijdens een culinaire tocht. Hapje hier, borreltje daar en lekker naar binnen gluren bij mensen die aan het eten zijn in hun grachtenpand.

Soms snap ik niet dat werken zo heerlijk kan zijn.

Het is nog niet in de lucht maar hier vast een voorproefje.

proef site

Edward is mijn bloemengod en heeft binnenkort een site. Ik ben benieuwd of jullie de site "handig, overzichtelijk en lekker " vinden.

Op speciaal verzoek. De data van mijn peuter/kleuter sprookjes wandeling.

SPROOKJESTOCHT

zie onder workshops

Weer veel te doen de komende week. Hoogtepunt: speciaal voor ons zal de kaasmarkt van Edam er staan!

Vandaag was ik verliefd op de wereld.

Een rondleiding door Osdorp bleek geweldig. Speciaal voor een groep mensen, die in de buurt werken,had ik bezoekjes geregeld bij het echte Osdorp. Een Turkse bakker, een jongeren centrum en bij twee 80+ers (harde kern) Osdorpers thuis. Het leven bruiste je tegemoet.

De harde kern Osdorpers waren de pioniers van deze tuinstad en hadden de buurt zien veranderen. Ze woonde in een klein huisje van 26m2. Het jongerencentrum stond vol met computers aan zware kettingen.

De Turkse eigenaresse van de bakkerswinkel vond ik het klapstuk. Ze legde ons uit hoe ze was begonnen. Ze vond de winkellocatie mooi en bedacht toen pas.."wat zal hier lopen?" Een verademing. Geen talent, geen kennis, geen oma-recepten. Inmiddels is ze 6 bakkers verder. "Turkse mannen vinden het niet prettig te horen dat ik het schoner wil." En is de zaak een begrip. Iedereen zat ademloos te luisteren en werd getracteerd op pizza.

Zomaar.

In het menu een interview uit de plaatselijke krant van het gehucht.
Het verscheen een maand geleden met foto. Ben ik echt zo aardig?