En ik zat net zo lekker in mijn verhaal.
Alle grachtenboeken bloot uit het hoofd, een omweg via Teeuwen, Theo en Tarantino. En dan tenslotte via de reformatie en de opendag op de wallen terug naar... ja naar wat? Vijftig paar ogen keken me vragend aan. Zijn naam lag op de punt van mijn tong maar werd steeds ongrijpbaarder.
Blond, trompet, triest einde en geen last van hoogtevrees.
Pas thuis onder de douche wist ik het weer. Te laat.
