Zondag keek ik een paar keer naar dit. En toen nog een paar keer. En weer...Daarna stuurde ik het filmpje naar Blonde God met de tekst: "Dit moeten we aan de kinderen laten zien."
 

Natuurlijk kon ik niet wachten. Edward was niet thuis en tijdens het eten van de achtste mislukte pannenkoek liet ik zoons dit zien. Neem hier de tijd voor. Kijk het filmpje uit. Waar begon jij met rennen?

Vooraan staan is geen kwestie van verdienen maar van geluk. Ik stond niet voor en niet achter. Toen ik klein was groeide ik op in een compleet gezin vol liefde en weinig zorgen. Tuurlijk niet zorgeloos maar dat waren vaak dingen die ik zelf had veroorzaakt. Het was een jeugd vol rust, kansen en tijd om dingen uit te vinden. Geen angst of gemis. Daar ben ik dankbaar voor. Kwestie van geluk hebben.

Volgend jaar ben ik 50. Halverwege de race. Ik weet dat ik nog flink moet vlammen en knallen. Nee, niet omdat ik die 100 dollar wil winnen. Racen om gewoon eruit te halen wat erin zit. Heen en weer rennen, anderen op sleeptouw nemen en genieten van de race in plaats van hijgend richting finish.

 Ze hebben het als team niet makkelijk. En dan bedoel ik niet de Expeditie Robinson kandidaten die na 10 dagen dolblij zijn met een hapje stroopwafel.

Ik bedoel de productie mannen en vrouwen die alles bouwen, slepen, vastleggen, knippen en plakken. Natuurlijk hoort het woord 'bedenken' er ook bij. 

De proeven zijn legendarisch goed en de verhaal lijnen zijn extra aangedikt en dus extra spannend.

Dit áchter de schermen 'filmpje kwam ik tegen uit 2015. Veel lachende gezichten. Ook als ze allemaal door het open riool moet en waden. Op borsthoogte. Hoort er gewoon bij. Ieder zijn werk, als je maar ook de mooie kanten ziet en er extra gelukkig mee bent. Kwestie van focus en genieten.

Filmpje is van Robin Hellingwerf  ’operationeel assistent’ bij United in Hilversum.

"Afgelopen zomer mocht ik naar de Filipijnen voor mij werk om ‘’Expeditie Robinson’’ te gaan opnemen. Ik werk binnen het bedrijf United in Hilversum als ‘’operationeel assistent’’ en daar binnen deze productie ook deze taak moest vervullen. Het was een hele eer om aan deze enorme productie een onderdeel in te mogen zijn. Wat een super toffe klus en wat een heerlijk land! Zit relax, geniet & lach van deze Aftermovie!!!"

YOUTUBE TIP.

Zo zou elke geschiedenis les moeten zijn. Dit is een tip van mijn jongste zoon Alexander(15)

Deze film is TREMENDOUS AMAZING! Ik hou van Alexander's humor, smaak en tips. Als hij iets roept dat is het bijna altijd een schot in de roos.Kijk naar deze film. Hij is twintig minuten BOMVOL geschiedenis, goede grappen en hele foute jingles.

De maker is Bill Wurtz. Zijn Japan youtube ging eerder al als een speer.  Bovenstaande video ging op de eerste dag al belachelijk viral.En dan bedoel ik: op  de eerste dag (10 mei 2017) 3,2 views en na zijn eerste week al 13 miljoen views!
 

Geeft feilloos  aan hoe educatief YouTube kan zijn. Denk wel dat veel mensen na de eerste keer kijken nog drie keer  terug hebben gekeken om alles woord voor woord te snappen. Man man man wat is dit snel!

 Ik zou stiekem willen dat de wereld altijd deze snelheid en informatiedichtheid had. Maker Wurz is ook fascinerend. Hij stopt de You weer terug in de Youtube. 

Maker Wurz kreeg voor zijn eerdere video over de geschiedenis van Japan al een Shorty Award ( soort Oscar voor de beste social online wereld) 

Dit vind ik ook mooi:  luisteren wat andere Youtubers ervan vonden.  Ok...hij was Canada vergeten. Maar ze zijn het met de rest van de wereld eens. Hadden we dit maar gekregen op de Middelbare school. dan was het zo veel lekkerder geweest. 

Mijn gedachten, mijn geheugen en mijn hink- stap-sprong ideeen zijn mij heilig.

Al een dag of vier ben ik niet lekker. Echt niet 100%. Zo ziek zelfs dat ik na twee dagen antibiotica moeite heb met focus en mijn gedachten traaaaahaaaag fladderen. Ik voel me amper 58%

Slow, groggy, ziek ben en niet scherp. Ik heb vandaag 14 minuten moeten nadenken voordat ik op het woord bleekselderij kon komen. Normaal is dat echt niet meer dan 11 minuten ;-)

Accepteren kun je leren.

Hierboven een mooi interview met Joshua Foer. Pracht journalist. Schreef het boek Het Geheugenpaleis en werd tijdens het schrijven daarvan geheugenkampioen van de U.S.A. Hoe? Door truukjes. Onder andere de methode van Loci.  Lees het boek van Foer maar.

Eén van die truukjes is het creeren van een geheugenpaleis dus. Maak dingen absurd, anders, gek en stinkend mooi en het blijft plakken in je brein. Het helpt onthouden. Anders lijkt elke week op elke week.

Het geheugen is geweldig. Soms zitten gevoelens en maten zover verstopt dat je dénkt dat je ze niet hebt opgeslagen. Opeens, uit het niets poppen ze op. Dit heerlijke fimpje van de pianiste die de verkeerde papieren meenam is goud. DIT MOET JE ZIEN. Neem de tijd.

Kippenvel.

Niet alleen dingen wil ik ordenen in mijn hoofd, ook de avonturen in mijn leven. Dat heb ik weer van een andere held Douwe Draaisma, zijn boek heet Waarom het leven sneller gaat als je ouder wordt.

Bij Stand Up Inpiration in Toomlers sprak ik daarover.

Morgen maar weer een saaie dag. Dag plat en rust op bank Pino.

Fellow creators!

Je hoeft naar niemand te luisteren. Niet naar de haters, niet naar de twijfelaars. De uitlachers en de cynische naar-beneden-halers.

Doe gewoon wat je niet kan.

Ze zijn champagne aan het drinken op het dek van deTitanic en wij zijn de f*cking ijsberg!

Casey Neistat maakt mij blij. Hij heeft ook echt gelijk. Bij alles wat je doet zijn er wel 72526 redenen te bedenken waarom het niet kan, niet slim is, niet handig of de ergste: niet nodig!

Maar beweging en durf maakt vaak het verschil. Stil zitten is makkelijk. Doe het gewoon! Nu komt het moeilijke punt in mijn leven. Bewegen en proberen lukt voor mij alleen maar als ik de drang hebt. Ik noem het de VONK! Het heilige moeten. Dan verzet ik bergen en demp ik oceanen.

De VONK voel ik soms, soms vaak, soms tijden niet. Het raakt mij. Dan is er iets wat ik zie of aanvoel dat mij laat exploderen. BAM! Alles moet opzij en ik vecht totdat het gelukt is.

Bij het bedenken van het Puur logo moest er daarom ook een vonk bij. Idee van Edward mijn Blonde God). Die vonk ben ik. 

Puur bestaat nu 21 jaar. Nieuwsgierig? Plek voor de leukste Amsterdam bedrijfsuitjes, de beste bedrijfsfeesten, trainingen en beach events. Dat is de VONK! 

Puur is de Vonk.

Dank je Caisey! Blij dat je video maken niet laten kan. 

De tekst van de video

Do What You Can’t

To the haters, the doubters, my 7th grade vice principal, to everyone who’s ever told anyone with a dream they can’t, this video (article) is for you.

Keep your head down.

Follow the rules.

Do as you’re told.

Play it safe.

Wait your turn.

Ask permission.

Learn to compromise.

This is TERRIBLE advice!

If I were to write an autobiography, a book about my life, one title that would work would be, Do What You Can’t, because that idea encapsulates everything I have ever done.

Like, when I wanted to move to New York City, and my dad was like, “you can’t, you don’t have any money.”

Or when I first said I wanted to make movies, and it was, “you can’t, you didn’t go to film school.”

I want to have a TV show, “you can’t Casey, you’re not pretty enough.”

And to go even further, if I were to characterize what this new generation of content creators and film makers, what we all do on YouTube and everywhere else is: we do what we can’t.

YOU CAN’T be an action movie filmmaker.

But, you get your parkour friends to dress up like video game characters, jump off some buildings, and YOU CAN.

YOU CAN’T have a talk show, but, you have a webcam and YOU CAN. The next thing you know you are interviewing the president.

YOU CAN’T fly around New York City on a magic carpet, but you get your electric skateboard, some PVC pipe, a great outfit, give Jesse a call, and YOU CAN.

You don’t need gear.

You don’t need trucks, or a crane.

You don’t need some big expensive camera rig that never works.

When you are a creator, you don’t need someone in your ear telling you what you can and can’t do, what you can and can’t say.

They call us gamers, influencers, internet famous, but we know something they don’t.

You can start a vlog, a make-up channel, or travel around the world with a gigantic piano playing at beautiful places for interested people.

When you’re a creator, all you need is your phone, an internet connection, and a good idea.

A story you want to share.

Something you need to say.

And then the rest is history.

If you do it right, you get to quit the day job, make friends from places you’ve never been. Meetups, collaborations, a life moving so fast, and so full, you won’t even have time to process it.

So to my fellow creators, I say, keep creating, keep doing the work, and never forget, you don’t have to listen to anyone, because in this new world, no one knows anything.

The haters, the doubters, are all drinking champagne in the top deck of the Titanic and we’re the fucking iceberg.

Do what you can’t.

by

Casey Neistat (@CaseyNeistat)

dank @ELJA1OP1 voor het laten zien van deze vlog op Twitter

Elja is te gek

foto Arjen Vos

Na 31 interviews is de interviewster nu zelf aan de beurt. Vandaag beginnen we met een nieuwe reeks waarin Radio Aalsmeermedewerkers worden ondervraagd en Anna-Maria Giannattasio bijt hierin het spits af. De regie en pen zijn hierbij in handen van Lianda van der Schilden.

Naam: Anna-Maria Giannattasio

Programma: Uur van Puur & Weekend Magazine

Functie: Programmamaker, DJ en presentator

Beroep: directeur Evenementenbureau Puur

Sfeer: Bij Anna-Maria aan de eettafel. Een warme zomerdag die klam te noemen is, maar onder het genot van een waterijsje merken we daar niets van.

Zelf start Anna-Maria altijd met de vraag “Waarom Radio?”, maar op het moment dat ze hem zelf voorgeschoteld krijgt moet ze lachen. “Oh ja! Wat goed dit.” De vrolijke spil binnen Radio Aalsmeer en kracht achter het wekelijkse interview zit deze week aan de andere kant. Ze geeft aan niet na te hebben gedacht over de vragen die ze zelf altijd stelt, want, zo geeft ze aan, dan zijn haar antwoorden spontaan en (hoe kan het ook anders) puur. Maar waarom dan dus radio?

“Het moest. Het moest van mezelf. Ik hou mijn hele leven al van radio. Ik vind het magisch. Als klein meisje van zeven ging ik de straat op met mijn eigen radiootje om mensen te interviewen. Dan stond ik op het Centraal Station van Amsterdam met mijn taperecorder en microfoon. Best wel raar hè? Ik nam mijn eigen nieuwsbulletins op waarmee ik mensen wilden verrassen of laten schrikken. Op warme dagen als deze had ik dan mijn weerbericht klaar waarin te horen was dat het de volgende dag slechts 2 graden zou worden. In de tussenliggende jaren heb ik eigenlijk nooit tijd vrijgemaakt voor het radio maken en twee jaar geleden besloot ik om me het ambacht echt eigen te gaan maken.

Om dat voor elkaar te krijgen ben ik me gaan oriënteren. Ik heb een aantal radiostations bezocht, maar ik vond nergens wat ik bij Radio Aalsmeer vond. Het is een lappendeken van allerlei soorten mensen, eigenlijk een soort Sesamstraat waar voor iedereen plek is. Dat maakt dat Radio Aalsmeer hart heeft. Dat zocht ik. Dat vond ik belangrijk. Vervolgens heb ik mezelf eigenlijk gewoon opgedrongen aan programmaleider Marcel (van der Velde). Ik belde Marcel op om aan te geven wat ik wilde en hij zei ‘Kom maar met een voorstel.’”

Op de vraag of ze nu, twee jaar na die beslissing, nog zonder radio kan is het antwoord erg sluitend: “Nee.” Maar wat vindt ze dan bij de radio waar ze nu niet meer zonder kan?

“Het geeft mij de hoognodige adrenalinestoot en het zorgt dat ik een betere versie word van mezelf. Ik leer zo veel nieuwe dingen; op het gebied van techniek, interviewtechniek, omgangsvormen binnen een vrijwilligersorganisatie. Ik ben zo gegroeid door Radio Aalsmeer. Daarnaast is het gewoon tè leuk. De mensen zijn tè leuk en het ambacht is tè leuk. Het is echt bijzonder.”

Op maandagavond tussen 18:00 en 19:00 uur is Anna-Maria te horen in haar eigen programma: 'Het Uur van Puur'. Wat maakt dat programma nou bijzonder om te maken en om te luisteren?

“Het Uur van Puur is social radio. Radio luisteren gaat samen met interactie op andere kanalen. Daarnaast heb ik echt de meest fantastische gasten al mogen ontvangen. Onlangs had ik één van de directeuren van één van de grootste online reclamebureaus van Nederland in de uitzending en die uitzending ging het gesprek over hoe het was om een ‘cyborg’ te zijn. De mensen maken het leuk. Het Uur van Puur voelt alsof ik elke week een verjaardagspartijtje heb, er komt visite, maar er wordt niet gesproken over koetjes en kalfjes, maar over inhoudelijke dingen. Verder is het enige verschil dat iedereen na een uur weer naar huis gaat van dit partijtje. Iedereen gaat zijn eigen weg, maar met de kennis die ze hebben opgedaan in het programma.

Je kunt mensen echt anders laten denken. Dat vind ik het mooie aan het Uur van Puur: je stapt elke maandag uit je eigen kringetje. Mijn co-host is @Wilg (Esther Gons) en ze maakt mij blij met haar zwoele stem en slimheid. Ze is super.”

Bij welk programma bij Radio Aalsmeer zou je ook passen?

“Oeh. Nou, ik ben de joker van het Weekend Magazine. Daar kunnen ze me vaak inzetten bij paniek. Verder weet ik niet of ik per se ergens zou passen. Elke programma is een reflectie van de persoonlijkheid van de maker. Ik denk dat ik te autonoom ben om ergens anders aan te sluiten. Ik ben wel fan van heel veel programma’s. Die andere programma’s kan ik wel kleuren, zoals ik doe bij het Weekend Magazine.”

Wat is je mooiste radioherinnering?

“Één van de gaafste uitzendingen vind ik die met Henk de Velde, de solozeiler. Het is een enorm filosofische man die ik al jaren ken via sociale media. Het is mooi om zo nu en dan jouw leven naast dat van een ander te kunnen leggen. Waar hij soms ergens in de buurt van een tropisch eiland verblijft ben ik op zoek naar parkeerplek in Amsterdam. We benijden elkaar niet, maar we kunnen wel heel veel van elkaar leren. Wat ik bijzonder vond aan die uitzending is dat je, net als eigenlijk iedere uitzending, komt tot ‘waarom’-vragen. Die inzichten kunnen je heel veel leren.”

Welke programma’s bij Radio Aalsmeer beluister je graag?

“Ik luister bijna alles terug! Sommige omdat het moet van mijzelf. Ik wil leren en hou mijn collega’s scherp met ongevraagd advies daarna. Dat doen ze bij mij ook! Zo helpen we elkaar. Mijn favorieten zijn Sem op Zaterdag, Radio Revue, Joke Wegman op Zondag, Cock op vrijdagnacht met Collectable. Totale groupie ben ik van de DakvanjeHouse-Mix vrijdagavond om 11 uur. Live! Door de radio ontdekte ik deze muziek. Het voelt voor mij als een impressionistisch schilderij en dat vind ik erg lekker!

Wie zijn je radiohelden?

“Ik vond Meta de Vries en Tineke de Nooij heel goed. Paul de Leeuw was vroeger erg goed op de radio. Wat hen zo goed maakt zijn hun warme karakters. Ze lachen niet alles weg maar proberen altijd tot de kern van bepaalde zaken te komen. Ja ook Paul ooit. Mieke van der Weij staat ook hoog op mijn lijstje. Zij straalt rust uit, heeft oprechte interesse en is heel echt. Waar veel mensen heel erg gevormd worden door de radiotrainingen die ze hebben gevolgd blijft Mieke van der Weij heel erg dicht bij zichzelf. Ik hoop dat ook te blijven doen.

Ook het programma Radio Kunststof beluister ik graag. Ken je dat? Dat is elke dag om zeven uur en daarin worden mensen uit de culturele sector geïnterviewd. Als ik het niet live luister dan luister ik het wel terug. Altijd!

Wat zijn je wensen?

“Uiteindelijk ga ik nachtradio maken. Ooit. In de nacht wordt alles anders. Ik zit met het Uur van Puur nu rond etenstijd en dat is hectisch.

Tevens hoop ik dat we bij Radio Aalsmeer mensen kunnen (blijven) binden en inspireren om af en toe over elkaars schutting te kijken en misschien zelfs even bij elkaar de tuin in te lopen. Het bitter en het zoet delen verbindt mensen. Dat is waardevol en dat moeten we koesteren. Radio maken is een hobby maar ook een plicht. Je moet kwaliteit leveren en de luisteraar raken. Elke minuut.

Tekst Lianda van der Schilden, foto Arjen Vos

De mensen zijn er niet meer.

Amsterdam 1915.

Hun dromen, hun zorgen. Alles is voorbij.

Wat we nu nog hebben is hun echo en achterkleinkinderen.

En Amsterdam!

Denk je aan ze de volgende keer als je in de tram zit?  En dat alles ooit voorbij gaat?

Classic. La linea. Jeugdsentiment. Nog altijd sterk.

Een eenvoudige lijn...soms een andere kleur achtergrond. Ik herken mijzelf in de emoties. Zal wel te maken hebben met de Italiaanse tekenaar.

Musica van de dag is extra mooi...Mr. Probz. Niet uit het hoofd te krijgen. Wil ik ook niet...

Utrecht is toch veel verder dan ik dacht. Helemaal na een weekje van autogeneuzel.

Kleine aanrijding, lekke band, muurtje meegenomen. Gelukkig is er onderweg naar het nieuwe kantoor altijd wel een mooi programma op de radio om bij weg te dromen. Mijn favorieten zijn radio Maria (zie en luister hierboven), obscure radiozenders uit Rusland en Polen.En ook zalig; de Surinaamse zenders, Stuk voor stuk om te smullen. Weet ik gelijk weer dat er meer in het leven is dan snelweg en blik.

Zo jammer...
Elke avond sla ik met pijn in mijn hart de bladzijden om. Nog pakweg een week en dan ben ik niet meer een moedige jongen met bliksemvormig litteken. Praat ik niet meer met de basstem van Hagrid. En mag ik niet meer lange stiltes laten vallen of hardop gillen tijdens erge en duistere stukken tekst. Alles is eindig. Zoons en ik zijn bezig met de laatste honderd pagina's van de laatste Harry Potter. De relieken van de dood dus.

Wat zal ik die momenten missen. Jarenlang strijden we al samen tegen het kwaad. In zomervakanties soms voorleesmarathons van vier of vijf uur. Bij kaarslicht natuurlijk. Ik ben zo dol op Potter en J.K. Rowling. Potterboeken leerden mijn jongens woorden als huiswerk en bruusk (komt elke 10 pagina's voor). En wat nog fantastischer is... door de boeken kon ik scherper vertellen over zwaktes van grote mensen en de vluchtigheid van goede bedoelingen.

IJdelheid, vooringenomenheid, racisme, angst, hebberigheid...We hebben de in zeven boeken alles doorgenomen. Zelf zal ik de humor en Dahl-achtige gewiekstheid missen. Nog een dag of acht en dan is alles over.  Gelukkig hebben we nog de echte wereld met een Malfidus die de macht wil grijpen en die een pesthekel heeft aan modderbloedjes.

Dit is geweldig. Pas op! Alleen klikken als je net als ik mesjogge van Harry Potter bent. (heb dit geluid al vier dagen in mijn hoofd en kan alle stemmen nadoen)

O, wat mooi. Er is ook een nerd versie.

 En voor de ADHD'ers onder ons ... De snelle versie klik hier

Vaak is de schok van verkeerd tijdsbesef andersom. Je hoort een lied of rekent terug hoelang de liefde van je leven het nog met je uithoudt. Vaak is het twee keer zoveel jaar geleden met nog drie jaar erbij.

You Tube lijkt al een eeuwigheid in mijn leven. Hoe deed ik dat vroeger met deze blog? Even graven in mijn geheugen... Ja.. zo was het: via Marina zag ik het licht; Photobucket (weet je nog?).

Het zoeken en gevonden!; Photobucket bestaat nog steeds!  Mijn account uit 2005 leeft zelfs nog.  En dan gebeurt er iets raars. Ik  kom een onscherp filmpje tegen van zoon Arthur die zijn stoere hout-hak vader bewondert. Is dat maar vijf jaar terug?

De beelden lijken wel uit de jaren twintig van de vorige eeuw...en zo voelt het ook. Het geheugen is onbetrouwbaar. Gevaarlijk hoor.

Ben weer terug! Beter, sneller en snuggerder dan ooit.

Samen met zoons terug uit de Bakkumse oertijd. En het was zo heerlijk.

Wekenlang geen stroom en water. Een dieet van spekkoek,  kibbeling en pannenkoeken met soms een wortel. Ik weet weer wat belangrijk is...Een mens heeft niet meer nodig dan houten hut vol liefde, strips en yahtzee. Het was echt fantastisch...Veel boeken gelezen en genoten van de trieste tevredenheid van de gemiddelde camping gast. Zowel de nuffige als de rauwe.

Mooiste moment was een nachtelijk loopje waarbij ik plots het bonkige silhouet van een overbuurvrouw op de tentdoek geprojecteerd zag. Aan haar bewegingen te zien was het bedtijd en fatsoeneerde ze haar haar en tanden. Het leek een vleugje Indonesisch poppentheater.  Totdat de magie verstoord werd met een luide raspende boer. 

Snap je? Zoiets... en natuurlijk de wekelijkse bingo...Dat soort aangrijpende momenten zorgen ervoor dat ik herboren thuiskom.

En? Hoe was jouw vakantie?

ps dandy schoonvader kwam ook langs.

Dit is zo mooi.

 Dit is waar het allemaal om gaat in dit korte leven. Niet om het juiste servies, gestreken onderbroeken in de kast of een onkruidvrije tuin. Uiteindelijk gaat het om de rauwe liefde, verbazing en de kick.

En dat bedoelde ik ook met mijn Stand up Inspiration verhaal in Toomler. KLIK HIERRRR.  

Elke dag probeer ik mijn levensfilm leuker te maken. Nieuwe dingen, mooie gedachten, avonturen vol adrenaline en klein geluk... vermoeiend maar waar...

 
Ik ben dol op ruige feesten en blije mensen.

Maar merk dat ik wat mijn verjaardag betreft steeds behoudender word. Komt ook een beetje door de verhuizingen van de laatste jaren. Geloof me... verhuizen en verbouwen maakt meer kapot dan je lief is. De glans is er soms een beetje vanaf. Ik zoek nog steeds mijn plek bij al die vierkante meters en wil stiekem een schrijfhut in de tuin a la Roald Dahl. 

Voor mijn verjaardag vroeg ik  twee 'belevenissen" . Een dag met blonde god op de electrische scooter door Amsterdam ( mensen laten schrikken en nieuwe dingen absorberen) en 's avonds extreem veel knoflook bij de Pasta Vino.

Edward maakte de dag extra smeuig... we gingen niet met zijn patser cabro de stad in. Nee, ik moest achterop op 'het 'born-to-be-wild" monster.

linklijst

rij je mee?

alexander vliegt!

Het blijft heel vermoeiend voor het gezin...

Nog steeds probeer ik alles uit die miezerige 24 uur per dag te halen. En nog steeds hoop ik elke week een adembenemende scene aan de laatste film op mijn sterfbed toe te voegen. Anders gezegd; elke week moet ik van mijzelf iets onvergetelijks moois beleven. Soms is dat iets kleins huiselijks, maar deze week had ik zwetende houthakkers op het oog tijdens de dag van het park.

Deze ochtend vertrok ik naar het Amstelpark in de stromende regen. Zonen, neefjes , schoonzus mee...  Als verlossers werden we door de verregende boerenmarktdeelnemers begroet... EINDELIJK bezoekers! Een Jiskefet achtige situatie... rij na rij marktmensen in de striemende regen, mobiele toiletten in een woestijn van leegte en niemand in het tuf tuf treintje . Na mijn bezoek aan Eurodisney met rijen van tachtig minuten was dit een droom!

Leermoment; Het geluk is dichterbij dan je denkt zodra je tegen de stroom in zwemt... en houthakkers vallen erg tegen zo in het wild. O, ja... en na regen komt de zon en een hoogwerker van veertig meter is best wel hoog... 

Het was een klus... maar het is gelukt.  Pakweg 100.000 foto's en uren film op de nieuwe Mac geplempt. Van 2005 tot nu.

Net op tijd, want na de  derde verhuizing in twee jaar is mijn ergste nachtmerrie de waarheid geworden; alle oude video  filmpjes zijn foetsie! Weg! Verdwenen! We zitten sinds juni op deze plek dus er is geen hoop meer. Het leven voor 2005 is vanaf nu stilstaand.

Goede reden om het dan maar groots aan te pakken. Een Mac die kan toveren.! Wat sleuren en pleuren met beelden  en dan zie je plots het verleden weer oog in oog. Tja, vergankelijkheid is niet erg. Ik heb nog altijd dit log en jullie... toch?

De dromer en de doener. De fantasiewereld en het zonnekind. De vriend van de vrienden en de beste vriend van zichzelf.

Natuurlijk is het vier handen op een buik. Maar nu ze wat ouder worden, zie ik het allemaal wat scherper. Helemaal dit laatste weekend. Arthur had verjaardag na verjaardag. Alexander doopte ik gelijk tot BOFKIND. Alle tijd en aandacht voor hem. Op zijn aanraden kochten we een toverketel en gingen we op in een Harry Potter achtig bestaan...

Toen kwam grote broer thuis. En stelde de ultieme vraag: " wat heeft dat nou allemaal voor nut? "

Heb jij hier het juiste antwoord op?

Al jaren volg ik hem op afstand.

De chocolade koning van Nederland...ik bedoel Europa. Wat zeg ik? De chocolade koning van de wereld! Gisteren ging ik eindelijk een keer bij hem op bezoek. Letterlijk eindelijk de drempel over.

Geen cacao boontje gezien! Want we kwamen voor een workshop poffertjes bakken. Maar natuurlijk ga ik binnenkort bij hem bonbons maken, high tea frobelen en taarten bakken. Want de man Kees Raat is het soort waarvan ik hou...iemand die niet voor de helft gaat en het leven bij de lurven grijp!

Oh, ja...en ik heb nog nooit zulke heerlijke poffertje mogen proeven. Zucht...

Volgens Edward haalden we makkelijk de Kerst.

Ik was iets pessimistischer...ik gokte op eieren zoeken met Pasen. En ik heb gelijk. Levensgevaarlijk maar toch...volgende week paasontbijt en eieren zoeken in het nieuwe huis.

Ik kan niet tegen m'n verlies...

Ik zit vaker achter de PC dan vxc3xb3xc3xb3r de tv. En dat bevalt.

Ik kies mijn eigen programma's op tijden dat ik het wil zien. Luister naar programma's op tijden dat ik ze wil horen...en bewonder maaksels van bevriende gelijkgestemden.

Zo had ik vanavond echt weer zin in slijterijmeisje TV. Makkie. Ik klik gewoon naar haar Vimeo account en verbaas me over haar avonturen. Soms is ze weer lyrisch...andere keren weer vurig gevaarlijk. Maar altijd oprecht en duidelijk. Daar hou ik van...dat is een omroep waar ik lid van wil worden.
.

Precies een jaar geleden zat ik met hem aan tafel.

Toen had hij het over zijn reis naar New York en zijn avonturen in Little Italy. Mijn kinderen keken en luisterden ademloos naar zijn stem. Voor hun onverstaanbaar maar een lust voor het oog en oor.

Hij had het over de snelle liften daar in Amerika en over gangsters die na een paar liedjes met natte  ogen hun rekeningen betaalde. Dit is het Zuid Italie waar ik van hou. Gewoon lekker aan tafel bij tante Victoria. De open haard aan, buiten de krekels en binnen zingen terwijl de tv aanstaat als schemerlamp.

Mijn zussen en moeder zijn net terug. ik was er ook even...dankzij youtube... 

Mijn reis vorig jaar  was ook een droom

  klik verder voor de foto's

ome jantje

Opa en Oma

Tante Victoria en nicht Anna-Maria

Mijn vader Antonio Giannattasio

Arthur verdwijnt bijna achter het paasbrood

Achter in het karretje van ome Jantje

Ja..Dat was het woonbootje van toen. Goede oude tijd.

Ik probeer een leven lang de mensch te begrijpen.

Of juist niet. Want juist op momenten dat ik totaal verdwaal is de mensch op haar leukst. Natuurlijk is alles terug te leiden naar instinct, hormonen, bloemetjes en bijtjes.

Het leven is vaak vol maskers en verschuilen. Drank, gezang, vertier en vrouwen zorgen voor de ware ik. Een mooi proces. In mijn beroep zie ik langzaam  de ware aard naar boven komen. Binnen een paar minuten  hoor ik vaak iemand diepste vreugde maar ook angsten en besognes. Mijn conclusie; mensen piekeren te vaak en durven te weinig is .

Des te leuker deze man. des te vager de reden...Ik vraag u: Waarom doet iemand dit?

Dit vind ik zo'n mooie beeld.

Zondagmiddag,  Amsterdam-Noord. Mijn zus Soraya geeft een verjaardagsfeest en het is druk.  Edward zoekt zijn plek strategisch...in de luwte of juist dichtbij iemand die hij echt wil spreken.

Wat ik hier zo mooi aan vind? De felheid van mijn oma, de verbondenheid tussen die twee ( zonder mij waren die werelden nooit met elkaar in contact gekomen)  en de zwevende blik van Edward.

Ben dol op alletwee.

Kwam deze foto tegen op de levenslog van Eddie Mantel

Deze vakantie in Nederland vul ik met evergreens als fietsen naar Broek in Waterland, bezoekje wassenbeelden museum...( en dan een uur genieten van het uitzicht op de Dam), snert eten op camping Bakkum bij de kachel en...

varen met de boot van zwager Jacco en Schoonzus.

Morgen gooien we het anker los. De weersvoorspellingen zijn goed...dus ik verwacht minimaal het Maria Callas op de Middellandse Zee-gevoel.

Als we in ieder geval de sluizen maar overleven...wat het blijft altijd riskant voor de man-vrouw relatie. Gelukkig ben ik heel gedwee...ik ken mijn plaats.

Zelf heb ik het allang door.

Maar langzaam dringt het door tot alle generatie lagen van de wereld. Hyves, twitter, facebook, linkedin.

Is zoiets goed?

Ik denk van wel. Ik geloof in delen van mooie gedachten en netwerk, samen sterk en slim. Communicatie en dan 24 uur per dag. Natuurlijk zie ik de valkuilen ook. Als mijn zoons later solliciteren moet hun toekomstige werkgever eerst alle peuter-kleuter en puberfilmpjes doorploegen. Maar om met Erwin Blom te spreken; Je moet google gewoon gek maken.

En trouwens. Solliciteren hoeft van mij niet. Gewoon gelijk in het diepe! Iets met voetbal, IT en evenementen. Even morgen met ze over hebben...

Hier mijn moeder Rietje kat over haar Hyves hobby. geweldig toch?

Ook mijn moeder zit op Hyves...waar gaat het heen met deze wereld? from annamariaheeftgelijk on Vimeo.

Ze zoekt nog vrienden trouwens...

van de site van theater caprera:

Zaterdag 5 Juli 2008

HET CONCERT VAN HANS TEEUWEN GAAT DOOR!

Naar verwachting klaart de lucht rond zeven uur op en valt er voorlopig geen regen meer.
Dit betekent dat het concert vanavond gewoon doorgaat.
We kijken uit naar een mooie avond!

Waiting for teeuwen, forgot something from annamariaheeftgelijk on Vimeo.

Gelukkig was mijn horloge waterdicht.

Niets was ik vergeten, Kussentje, stiekem toch chocolade pinda's in de tas, deken...bijna niets.

waiting in the rain for Hans Teeuwen from annamariaheeftgelijk on Vimeo.

Maar wie heeft een paraplu nodig bij het huren van zo'n stem?

teeuwen in theater caprera...wauw from annamariaheeftgelijk on Vimeo.

Kan zo genieten van iemand die doet waar hij zin in heeft en daar ook belachelijk goed in is. Die stem, dat charisma en ook die saxofonist Benjamin Herman. Het was elke waterdruppel in mijn nek waard.

klik hieronder voor nog een vage impressie

teeuwen from annamariaheeftgelijk on Vimeo.

pas op...graag volume niet te hoog. Mijn uithalen van bewondering raken iets te vaak de irritatiegrens.

Zo met je neus er boven op, lijkt het heel wat.

Een grote kerel met een sterk karakter. Met z'n nukken en gebruiksaanwijzing. En dan bekijk ik de video. Ik zie een zwierige Edward met koninklijke gebaren. Aan zijn hand een kleine dreuzel. Amper hoger dan de tafel. Zo klein nog, Maar o zo blij en trots.

Ik schrik en besef hoe ontzettend klein Alexander nog pas is. Maar wat is hij weer soepel he?

Op Sint Maarten (de datum, niet het eiland) werd neefje Luke geboren.

De familie kreeg weer nieuw bloed. ik zorgde voor twee kwart Italiaantjes, Schoonzus Bxc3xa9atrice voor twee fransozen en Mabel nu voor een halve Hongkong Chinees. Wat er ooit zal gebeuren tijdens wo III...wij hebben connecties!

Het was een spannend bezoek aan de ouders van Mabel vorige week. De eerste ontmoeting van de twee oma's, een tafel vol heerlijk eten...kreeft, Jacobs schelpen en speenvarken. Je proefde de liefde bij elke hap.Wat een lieve familie erbij! Hier meer foto's

Als toetje geen zoetigheid maar het echte werk...wat een heerlijk geluid vind je niet?

Ja, ik log wat af...

De laatste tijd niet alleen hier, maar ook bij highprofile, de puuramsterdamlog xc3xa9n ( niet verder vertellen) ook op deze mooie site.

Heb geen idee of iemand weet dat die site bestaat. Nooit een reactie. Bijna nooit andere mensen die posten. Ach, als xc3xadk het maar leuk heb.

Hier mijn ijs-avontuur dat begon als filmpje voor 'de Amerikaanse markt "maar eindigt met een paniek-konijn aanval op z'n Hollands. hoor vooral de zachte dwang in mijn stem richting man...

Hoor je het geluid? Heb ik gelijk?

Twee weken geleden kwam Meisje logeren.

Ik liet haar niet gaan voordat ze me eindelijk eens de geheimen van het filmvak vertelde. Hier mijn eerste probeersel...Schoonheidsfoutjes alom. maar het is een begin...

En is het je gelukt?