Mode is lastig. Vind ik tenminste.
Hou van fris en durfals. Maar heb het niet zo op met volgzame echo-mensen. Waar is de grens? Wanneer ben je geweldig modieus en cool? En wanneer ben je belegen en net over de datum? Welke snor, blogger, tarwegraskauwer of dikke teddyjas is nét niet hip meer? Mode is net het moment dat je er een rib uit je lijf voor over hebt vóór de rest durft en achter je aan strompelt.
Eergisteren liep ik een kledingzaak binnen op zoek naar kleur. Wil je me geloven dat ALLES grijs, wit, zwart en blauw was? Op één flets rood Micheal Jackson jasje na?
Ik werd daar zo droevig van. We leven in een paradijs. Alles klopt in Nederland. De wegen zijn piekfijn, stroom werkt en de supermarkten vol met alles wat je hartje begeert. Er is vrijheid van mening en keuze.
We kunnen elke stof en elke kleur uitkiezen die er ooit op de aarde is gemaakt. Goudbrokaat, paars fluweel, linten in elke regenboogkleur. Bizarre lichtgevende pakken en voile gewaden. En wat kiest het volk?
Niet opvallen en opgaan in de massa.
Waarom makkelijk? Angst? Verlies je power? Schrikt het af?
Moet wat bekennen. Ik ben de laatste jaren ook een volger. Mijn kledingkast is ook te kleurloos de laatste tijd. Ik noem het gebrek aan tijd. De werkelijkheid is dat ik me onbewust toch heb aangepast aan mijn leeftijd, dorp en werk.
Kom ik tijdens deze blog achter. Baal ik van. Leuk zo'n blog.
