Ik heb er weer een.
Een echte halve maan. Hemelsblauw met gevaarlijk zwart. Zo een die je meesleurt langs de vloedlijn. Je adem doet stokken. Je voelt en weet het. Je bent maar een nietig pluisje. De natuur je kan vermorzelen...zomaar...gewoon omdat ze daar zin in heeft.
Een verbintenis met de hemel en de schrik van het strand. Nooit geweten dat het zo leuk kan zijn om je zoontjes met een matras te raken.
Hoop dat het heel snel, heel hard gaat waaien.
