Ik moet bekennen, mijn werk maakt me soms blasxc3xa9.
Ik bezoek vaak mooie locaties, zie constant mooie mensen en word bediend door perfecte knipmessen. Mijn werk is de formele sfeer te breken en het gezelschap te informeren en koesteren.
Vandaag was de paasbrunch op een Amsterdamse plek waar ik slechte herinneringen aan had. Tijdens het laatste evenement werden tafels en stoelen al verplaatst, voordat mijn laatste gast, de jas had aangetrokken. Flauw eten en slecht personeel.Een beetje mokkend parkeerde ik de auto. Ik had mijn messen al geslepen bij binnenkomst.
Ik keek om me heen en zag lange lege tafels met hier en daar een gezelschap dat leek weggevlucht uit het plaatselijke zorgcentrum. Het venijnige duveltje in mijn hoofd hoorde ik al echoxc3xabn: " Zie je wel dat ik gelijk heb!"
Maar langzaam opende ik mijn ogen: Ik zag de kinderen genieten van de oubollige spelletjes. De oudjes waren allerliefst tegen de joelende kleuters en het buffet was wel a la van der valk. Maar is dat zoveel erger dan moeilijke liflafjes en sushi fingerfood?
Tenslotte doorbrak een snel ademende schepseltje in mijn armen mijn gezeur. Ik vocht tegen de tranen...zo belangrijk is de schone schijn ook niet.
