Alleen lopen, alleen eten, alleen wachten.
Ik ken geen eenzaamheid. Dat is een gelukje. Ben mijn eigen beste vriend. Momenten van alleen zijn, zijn voor mij een kadootje. Supertijd om na te denken, te luisteren naar mijn eigen gewauwel en mijzelf te verbazen. Ook om te lachen om wéér een nieuw plan dat ik bedenk en waarmee ik mijzelf voorbij hol.
Vandaag ben ik de hele dag op stap met een groep leuke gasten uit alle landen van de wereld--> een event met veel rennen en vliegen en weinig tijd voor een gesprek in mijn hoofd.
Markermuseum...portret uit 1924. Zouden deze zachte wangetjes nog ergens rimpelig lachen?
Maar wel een goede dag om van over de grens te horen hoe je je leven aanpakt in Frankrijk: vader en moeder werken keihard. Redden het net. Zeven uur thuis, half negen in de avond pas met de kinderen aan tafel. Volgend jaar 6.500 euro per jaar neertellen voor een opleiding van vijf jaar voor je oudste...
En dan besef je weer. Het gras is ook bij de buren met pijn en moeite groen.
Ah tijd voor een muziekje! Dit is zo gaaf! met dank aan Francisco van Jole voor de tip!
