Ik stapte ooit van mijn fiets en riep tegen een wegrennende rug: "Fien, Fien, Fien!
Zomaar op een Amsterdamse brug dacht ik laatst een gezichtloze logster te herkennen aan haar loop, het verpleeghuis op de hoek en mijn intuxc3xaftie.
Op Nederlands' grootste camping doopte ik vandaag mijn kibbeling in de knoflooksaus toen ik plots recht in een blij en hartelijk gezicht keek: Fien bestond echt! En die eerdere herkenning in Amsterdam, bleek zo gek nog niet...ze bleek daar in de buurt te werken.
Met handen en voeten probeerden we vervolgens samen haar zus uit te leggen hoe het kwam dat we elkaar totaal niet, maar ook heel goed kenden. Blijft toch altijd moeilijk; het uitleggen van weblogbanden, zonder al te wereldvreemd, exhibitionistisch of nerd-achtig over te komen.
En toen was ze weg en vergat ik wel 1000 dingen te vragen.
De collage van vandaag is gexc3xafnspireerd door Roos met haar mooie vergrootglasfoto's en een zonnig zwijmeluurtje (pakweg 38 sec.)op de stretcher.
