Instagram maakt een oude liefde in me los. Ik vul de dagen met Ooh's en Aaaah's over de beelden van anderen. Net als toen thuis. Toen ik mijn dagen vulde met bibliotheekboeken over Eilers, Breitner en het slepen en doorspitten van oude jaargangen van fotografiemagazines.
Ooit stapte ik elke zaterdag stapte op de pont naar de overkant van de grote stad. Naar fotomekka Fotogram. Omringd door rare snuiters. Aan de slag met de badjes op de juiste temperatuur en magische filters. De tijd toen de weken nog niet voorbij vlogen... Nu is het vaak klik en klaar. Foto's verdwijnen per duizenden in mijn pc ...om nooit meer het daglicht te zien.
Ik denk bij elke klik... vastleggen voor later. Zodat zoons weten hoe het toen voelde. Hoe het toen was. Hoe mooi we het toen hadden. Maar als ik eerlijk ben. Wil ik ze al die duizenden beelden aandoen? Ik heb liever dat ze dan leven in het heden en vooruit kijken naar kansen die het leven mooier maken.
Maar toch... ze mogen ook leren van mijn fouten. Dat schiet ook op.
