Op mijn tandvlees kwam ik vanavond door de deur bij schoonmoeder Kiki. Bekaf.
Het huis was zoals een huis moet zijn. Gezellig, vertier, gedekte tafel. Regelmaat alom. Voor iedereen tijd, niemand werd vergeten.
Ze is een tijger.
En de basis van alles.
Al vanaf het kleinkind één was ze er. Nee...niet even oppassen en dan weg. Ze was er gewoon. Soms zelfs met meer gezond verstand en geduld dan ik ooit zal kunnen opbrengen.
Langzaam groeien ze boven haar pet. Maar ze wint het makkelijk op karakter. Typisch Amsterdam-Noord. Ben blij met haar. Zonder haar was het allemaal niet zo mooi als nu.
Dank je Kiki!
