Elk jaar is er in het gehucht een lampionnenoptocht.
Hier pakken ze het slim aan. Een fanfare, mariorettes en flink de pas erin. Geen snoep, geen gezang...nee rennen achter de muziek.
Na 20 minuten voelde ik de eerste spetter en zei tegen de kinderen. "Jammer he dat het niet gaat regenen, dat hoort er wel bij" Verrukt keek Arthur naar mij op, en zei" Mama, ik voel regen, het gaat gebeuren!!"
Wat toen volgde was een klein drama. Een beeld van klaterende putten/ gesneuvelde lampionnen/ huilende kleintjes en als grote finale: een gigantische lichtflits en rollende donder.
Mijn kleintjes en ik vonden het geweldig.
