Soms komen we elkaar tegen.
Op de gang, aan tafel, op kantoor of bij zijn moeder thuis. Zelfs op Texel werd een avond knus voor de open haard een 'mail van het bedrijf doorneem-avond.' Snap wel dat het moet maar de kostbare levenstijd glipt weg.
Ben zo trots op hem. Op dit moment is Edward meer thuis dan ik. Hij gaat vaak rond zes uur naar oorden als Brussel, Breda of Voorburg. Werkt en reist zich het schompes. Is er voor de jongens, sleept ze naar voetbal en zwemmen en doet boodschappen en kookt. Ik sluip 's nachts de trap op, net op tijd om een uurtje bij hem te zijn voordat zijn dag weer begint.
Net namen we de facturen door. Hij op de Leliegracht, ik thuis aan de telefoon. Het is een rare tijd.
