Ik verzamel en stapel al mijn hele leven.
Bij thuiskomst tref ik een berg vuilniszakken voor de deur.
Ik wist het... en hij wist dat ik het wist.
" Zal ik ze even naar de vuilnis brengen? Wat zit er trouwens allemaal in die zakken ?"
" Niets"
Ik pak de vuilniszakken en hoop niets herkenbaars te voelen.
Een paar dagen later moet ik hem nog steeds gelijk geven. Ik mis tot nu toe niets.
Het pyjama feest had me gesloopt.
Zaterdag pakte ik mijn spullen bij elkaar en vertrok naar het zwembad van de sportschool. Oh ironie, de sportschool staat naast een crematorium. Hoe mager wil je worden?
Na een half etmaal kindergejoel was het tijd voor het niets. Snel stapte ik in mijn minuscule tijgerbikini en schatte in hoeveel mensen in mijn water poedelde. Het viel mee, een vriendenclub met zware gouden kettingen op kale borstkassen en een gezin.
Ik spring en eindelijk ben ik vrij. Het water omsluit me en dempt de buitenwereld. Baan na baan zwem ik onderwater. Ik sluit weddenschappen af met verschrikkelijke consequenties als ik de laatste tegel niet haal. Ik hervind mijn levensadem.
