Ik de gids, hij de klant.
We hadden de gebruikelijke vragen al gehad. "Hoe lang doe je dit al? Doe je het vaak? Waar woon je? Heb je kinderen?"
We liepen samen langs de openlucht foto expositie van de Zuid-Afrikaan Steve Bloom.
De wereld kwam twee dimensionaal aan ons voorbij en zelfs zonder die extra dimensie deed het ons de adem inhouden. Vertedering, verbazing, onbegrip en nieuwsgierigheid. Elke foto een schot in de roos en de snelste weg naar het hart.
Reizen van pool naar pool. Iedere ochtend wakker worden op een andere plek. Ik noemde het een onbereikbare wereld voor iemand met kinderen.
Hij;"Maar kinderen zijn toch je grootste geluk?" Hij heeft gelijk...maar toch is het zonde.
