Prettig vind ik het niet.
Mijn nieuwe buren laten alles zien.
Elke ochtend kijk ik in de TL-kooi en zie het blinkende staal, de witte jassen en het slachtoffer op de slachtbank. Het ziet er allemaal heel oneerlijk uit. Ze zijn met zoveel en hulpeloos ligt daar iemand te wachten terwijl de tijd te langzaam tikt.
Natuurlijk hoort dit bij de openheid van nu. Om me heen zie ik mensen die hun voeten voor etalages laten masseren, weblogs schrijven en vrouwen die vriendelijk zwaaien achter het raam. Hier op kantoor struikel ik vaak over onbekende bekenden die gekneed worden door een stoelmasseur. Raar intiem, aangezien "Hallo" bij de waterkoker soms al te veel moeite is.
