Nou. Daar zit ik dan. Luilaknacht.
Bijna twaalf uur. Ik flickr foto's van vandaag op Flickr en wacht tot mijn Youtube film online verschijnt. Lijkt op een gewone dag van een online nomade. Maar toch is het anders.
Vandaag is namelijk de eerste dag van het #pinksterproject. En dat maakt alles anders. Ik ben namelijk niet omringd door huis en haard, maar typ dit op de zesde verdieping van het Dorint hotel met een leeg bord naast me.
Ik was het namelijk zat.
Het ging allemaal te makkelijk. Te vaag. De scherpe hoeken waren zachte kindvriendelijke stompjes geworden. Wat doet een normaal mens op zo'n Eureka-moment? Geen idee. Voor mij is het duidelijk. Ik vertrek en sluit me op en ga werken. Vier dagen en vier nachten. Natuurlijk niet in een Fra Angelico kloostercel Ik ben niet helemaal kajagoogoo.
Ik belde gelijk het lekkerste hotel in de buurt dat ik maar kon bedenken. Met een Spa, een bar die nooit dicht gaat, Electrische auto's voor maar een paart tientjes per dag en zalige roomservice.
Wanneer is het #pinksterproject een succes? Ik ben al blij als als ik mijn hart sneller laat kloppen omdat ik tijdens deze #pinksterproject marathon mooie dingen maak, bedenk en afmaak ( ja @basboerman.. zet je schrap).
Het liefst wens ik dat het restje oma Dientje weer aan het genezen is in plaats van aan het verdwijnen. Maar denk niet dat het pinkstergevoel dit jaar haar kant op gaat. Nee... ik noem het #pinksterproject een succes als ik maandag thuis de drempel overstap met een leeg hoofd en een laptop vol dingen die mensen blij maken.
Wat dat is? Dat weet ik zelf nog niet... In ieder geval iets nuttigs voor het Leefkringhuis denk ik. Die hebben geen baat bij vaagheid, maar aan actie! Ik hou je op de hoogte.
Even een paar baantjes trekken...
