foto van Roos
Droomde ik het nu dat ik haar ooit heb ontmoet?
Springende kleintjes op de trampoline. Het nabootsen van een Unoxreclame bij Yukiko thuis... Volgens mij was het echt. Nooit kwam ik haar meer tegen in het echt...Ze leeft in een sprookjesachtige wereld hier ver vandaan. Met bomen tot aan de wolken, honderden kinderen in haar huis en een man die regelmatig naar Japan belt. Denk ik.
Ik zei de Roos zei ze....
En O.... wat een mooi liedje! En is dat nu haar kleintje of droom ik alweer? Luister goed naar de tekst. Gaat over het boek Vaderstad. Een autobiografisch verhaal van een vader. Over een meisje dat de eerste drie jaar bij haar vader woont. Dan verhuist haar moeder met haar vergoed naar Zweden. Ondragelijk.
Reacties op Zo rood als Roos.
Ik blijf het vreemd vinden dat veel moeders niet schijnen te beseffen dat ze het kind er ook mee pakken wanneer zij hun ex-man willen treffen. Onbegrijpelijk.
roos 20/03/2009 | 23:50 uur Anna-Maria!! Ik lees het nu pas..ik kan ook zo op een eiland leven soms! Maar ik heb nu nxc3xa9t wel een eigen fluiteletuiteliedje gemaakt. Om me voor te schamen natuurlijk
(het geduld om het een beetje te oefenen ontbreekt, maar dat maakt niet uit. Wie weet is dit het grote begin van nanananoenoenoefuutfuutfuut-liedjes! :-) En we hebben elkaar gezien en ik heb het gevoel dat we elkaar heel vaak zien, maar dat is niet zo. Onze geesten ontmoeten elkaar regelmatig, maar onze lichamen passen niet in nulletjes en enen. Ik hoop je hoe dan ook dit jaar weer eens te ontmoeten, al bordurend bij een mariakapelletje misschien, of vliegerend op het strand..
@Roos wat een heerlijk idee. Samen borduren aan een weblog ontwerp. Mis je ook op twitter. Dit jaar zien we elkaar. Ik weet het zeker.
@terrebel natuurlijk beseffen ze dat. Daarom is het ook verschrikkelijk als mensen kinderen als wisselgeld gebruiken. En de ander pijn doen door de kleintjes dicht bij zich te hebben en de ander deze niet te gunnen. Onnodig en eng.
