De septembermaand is bijna voorbij en mijn vluchtheuvel dichtbij het strand gaat verdwijnen. Normaal huurde ik een huisje in de strategische maanden. Dit was het eerste jaar dat ik er met weer en wind zat. Nu hoor ik jullie lachen, maar weet: bij ons schijnt altijd de zon.
Dan vergeet ik die dag in mei dat het dilemma was: of naar huis met de staart tussen de benen of een dure kachel aanschaffen. En dan vergeet ik ook zeker die koude juli nacht toen ik half huilend de receptie smeekte me op te halen met twee kinderen en 5 vuilniszakken vol natte lappen.
Wat ik zeker niet vergeet is het opbouwen op die miezerige lentedag. Lieve vrienden die hielpen, 11(!) kinderen onder de 5 waar ik op moest passen. Een oude deur als tafel vol patat en twee engelen die ons aan het einde van de middag kwamen redden. Tot dan toe lag alleen de vloer er. Daardoor hebben we het net gered voor de schemer. 
Een van de engeltjes verklaarde later dat het een van de mooiste dagen van zijn leven was, en is vol inspiratie gaan verbouwen. Het was een heerlijke zomer. De kinderen zag ik elke dag groeien en voor mij was het een droomwereld zonder mobiel, gehaast en sores.
Edward is zoals ik al vertelde van een ander slag en heeft een goed gevoel bij club Med en Zuid-Frankrijk. En toch zag hij er wel de puurheid van in.
